HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

En kısa süre içinde yeni elbiselerimi giyinip sokağa fırladım. Kutuyu içindeki
oyuncaklarla taşımıştım. Sokağın köşesine gidip pilli oyuncaklarımı yere koydum. Yürüyen
asker, salıncakta sallanan kız, pilli araba bütün çocukları büyülemişti. “Bakın işte, ben öksüzüm.
Babam yok. Ama sizler böyle şeylere layık değilsiniz ve asla sahip olamazsınız” dedim. Onlara
hakaret edişime aldırmadan etrafımda toplanıp büyük bir hayranlıkla seyretmeye başladılar. Biraz
sonra oyuncaklarımla oynamak için yalvardılar. “Bu oyuncaklar bana layıktır. Sizler bir hiçsiniz”
demem onları yalvarmaktan vazgeçirmiyordu. Bana evlerinden çorap, gömlek ve pastırma
getirmeyi teklif ettiler. “Sizlerin yamalı ve çuval gibi eşyalarınızı ne yapacağım. Benim
üstümdekileri siz hayatınızda gördünüz mü?” dedim. Beni terk etmiş olan eski adamlarım ve
haberi alan komşu mahalle çocukları geliyor ve kalabalıklaşıyorlardı.
Babam olmadığı için daha düne kadar benimle dalga geçen bu çocuklara, oyuncaklarımla
oynamak isteyenlerin parmak kaldırmasını söyledim. Hepsi birden parmak kaldırdılar. “Kim
önümde diz çöküp, yüzüne iki kez tükürmeme izin verirse, oyuncaklarımla istediği gibi
oynayabilir” dedim. Kendi küçük dünyalarında hiç görmedikleri oyuncaklarım onları
büyülemişti. Ve teklifimi kabul ettiler. Kalabalık çocuk grubu sırayla önümde diz çökmeye
başladı. Kiminin yüzüne iki kez, gıcık olduklarıma daha fazla tükürerek oyuncaklarımı ikram
ettim. Tükürmekten ağzım kurumuştu. İki çocuğu bakkala gönderip gazoz getirttim. Bir şişe
gazozu hızla içip yüzlerine tükürmeye devam ettim. Onları büyüleyen oyuncaklarımla oynamaya
öylesine dalmışlardı ki, ayakta durmuş kafalarına tükürmeye devam ediyordum. Birden çişim
geldi. Kamışımı çıkartıp önümde duranların üzerine işemeye başladım. Ama onlar hala
oyuncakların derdindeydi. Bir elini ensesine kapatıp çişimin kazaktan, gömlekten içeri girmesine
engel olmaya çalışanlar başını saklamaya çalışanlar “Tamam bitti artık” dediğimde bana
baktıkları anda, tuttuğum çişimi bıraktığımda yüzlerindeki buruşuk ifadeler, onlardan intikamımı
almama yetmişti.
Akşama yine komşular kapıda, “Bıktık senin şu torunundan, gazoz içip çocukları tükürük
içinde bırakmış. Yetmemiş, üzerlerine işemiş. Artık gitsin bu mahalleden. İstemiyoruz bu
uğursuzu” diyorlardı. Babaannemden dayak yerken, kahkahalarla gülüyordum. Aklıma,
enselerine işediğim an geldikçe, daha yüksek sesli kahkahalarla gülüyordum. “Lan bu iyice
sapıttı. Al bakalım. Hihihi ben de gülüyorum. Al lan hayvan. Vuran gülsün. Yiyen gülsün hihihi.”
diyerek ince odunu kaldırıp indiriyordu.
Bana en çok bağıranlardan biri komşu kızı Aytül idi. Kardeşi Muhittin’in üstüne
işememe çok kızmıştı. Babaannem kendini yorgun hissettiği zamanlar ve hava karardıktan sonra
lazımlığa işerdi. Tabii, bahçenin sonunda, tahta çıkış kapısının solunda olan küçük kenefe ben
dökmek zorunda kalırdım. Bahçemizin içinde ve dışında oturanlar hep bizim tuvalete girerdi.
Gelenlerden biri de Aytül’dü. Babaannem lazımlığı yine ağzına kadar doldurmuştu. Dökmemi
istedi. İlk kez isteyerek lazımlığı aldım. “Hayırdır inşallah. Sidik dökmeye hevesin arttı galiba”