HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

saldırır ve parçalar. Vahşileşmek çok kolaydır. Lakin, evcilleşmek zordur. İşte bu yüzden
sokaklardan toplanan çocuklar aile hayatına uyum gösteremiyor. Yuvalarda barınamıyorlar.
Çünkü, onlar artık vahşileşmiştir.
Benim eve dönüşüm artık imkansızdır. Birincisi, kız kardeşlerim gemici olduğumu ve
batan gemiyle birlikte denizin dibine gömüldüğümü sanıyorlar. Çünkü onlara öyle anlatılmış.
Onların dünyasını yıkmaya hakkım olamaz. İkincisi, ben aile hayatına uyum gösteremem. Çünkü,
ben vahşileşeli çok oldu. Paşakapısı Cezaevi’nde yetişmiş birinin, ‘Londra Kraliyet Ailesi’ne
katılması gibi bir şeydir bu. Hani, ‘Manyak Kral’ hesabı diyorum. İnsan öyle kolay kolay
kurtulamıyor. Mesela bir iş yaparken biri başımda dikilince uyuz olurum. “Lan öyle gardiyan gibi
dikilme başımda” demem, bana göre çok mantıklıdır.
Sokaklar vahşileşen çocuklarla dolu. Düşenler devam ediyor. Önce düşmeleri engellemek
gerekir. Vahşileşmiş olanların içinden zaten fazlasını kurtarmak mümkün değildir. Ne yaparsanız
yapın, eski alışkanlıklarını gizli de olsa sürdüreceklerdir. Sonra birileri çıkar ve “Elimizden
geleni yapıyoruz işte. Biz biliyoruz işte” der ve iş kapanır. Sizi gidi haybeden bilenler, haybeden
kaval üfleyenler siziii. İyi de ne biliyorsunuz? Ne yapıyorsunuz? Zaman geliyor, çıkış yolu
bulamayan bu insanlar soğuk kış ayında bir otel odasına kapak atmak için önce kanını satıyor.
‘Ruh’ gibi dolaşırken herkes uçmuş sanıyor. Sonra bir zaman geliyor, böbreğini satmak zorunda
kalıyor. “Lan benim iki böbreğim var, birini satayım, biri bana yeter valla” diye satan olmaz
herhalde. Bunları da biliyor muydunuuuuz? yaa, he miii.!
Annem için yazacağım son satırlar şudur:
“Artık, senden nefret etmiyorum. Artık, sana acıyorum. Ben senin cenazene gelmeyeceğim. Eğer
senden önce ölürsem, sen de benim cenazeme gelme. Gelirsen, ölü bedenim bile huzursuz olur.
Sana son söyleyebileceğim: Beni, ilk evliğinden olduğum için, ikinci evliliğine fazla görmüştün.
Umarım bensiz istediğin gibi mutlu olmuşsundur. Elveda. İmza: Artık bir yabancı.”
Bir zaman gelecek ve Almanya’ya gideceğim. Öğretmenlerimi ve okul arkadaşlarımı bulacağım.
Ama benim için en önemlisi, Münih Garı’nda bineceğim bir trendir. Yolculuk sonrası, yıllar önce
ağlayarak ayrıldığım İmmenstadt’ın küçük istasyonunda ineceğim. Oralarda bizim memleket gibi
durmadan apartmanlar, evler çökmediğinden ve her gelen belediye her yeri kazıp, yıkıp
değiştirmediğinden dolayı, Karen’in iki katlı, kuş yuvası ve çiçeklerle dolu bahçeli evini bulmam
zor olmayacaktır. Bildiğim kadarıyla aramızda ‘13’ yaş falan fark vardı. Şimdilerde ellisine yakın
olmalı. Ama ben, onu hala uzun siyah saçlı, kürklü ve beyaz çizmeli haliyle hatırlıyor ve
seviyorum. Bunca azmimin ve başarımın anahtarı sendin Karen. Aramızda bunca yıllar ve yollar
varken, hiç aklına gelir miydi Karen? Hiçbir kadın, Karen gibi olamaz benim için. Seni hiç
unutmadım ve unutmayacağım da Karen. Yakın bir zamanda, sana mutlaka geleceğim, çünkü,
seni çok seviyorum Karen. Benim siyah saçlı, kürklü ve beyaz çizmeli aşkım. Zaten, bir gün seni
tekrar görmek gibi bir saplantım olmasaydı, hiçbir şeyi başaramamış olurdum ve şimdiye çoktan