HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Ulusal, kendi binasını yaptırdığı Kavacık semtine taşındı ve Süper Kanal’ı açtı. Gülriz’in
sunduğu ‘Hanımlar Sizin İçin’ adlı programa konuk olarak davet edildim. Yıllar önce bant kayıt
servisinde kasa taşıdığım Ulusal’ın, yıllar sonra kurduğu televizyon kanalına, konuk olarak
çıktım. Eskilerden kalan epey arkadaş vardı. Öğlen yemeğini onlarla yedim. Hepsi de
monitörlerde beni görünce çok şaşırmışlar.
Geçmişe şöyle bir baktığımda, cezaevlerinin demirbaş eşyası gibi yaşamaktan başka bir
şey yapamayan insanlar geliyor aklıma. Ne gidecek bir yuva, ne yapacak bir iş var. İş bulsa bile,
bir yerden sepet havasını verirler. Ya bir yerden bir polis veya gardiyan görür. Ya başka bir
tanıdık görür ve iş biter.
Karanlık, kuytu bir köşede çaresizce aç ve üşümüş halde bekleyen bir insana, sıcak
görünen bir el uzanırsa hemen sarılır. Lakin, sıcak gelen elin ardındaki buz dağını açlıktan ve
perişanlıktan anlayamaz. Menfaat uğruna her şeye atlayan, sempatizan olanlar, bir gün gelir,
‘Şiddet Tohumu’ olarak meydanlara çıkıverir. Veya bir yerlerde aşırı karışık maddeler almış
olarak cesedi bulunur. Sonuç: ‘Bir gazetede küçük bir haber olmaktır’. Bir insanın işe yarar hale
gelmesi yıllar sürüyor. Peki, yıllar içinde büyüyen bir insanın yok olması neden bu kadar çok
kolay oluyor? Bu kitabı yazmaktaki en büyük amacım, dip dünyanın dibine sıkışmış insanların
yaşantısını anlatabilmekti.
İnsanlar şiddetin nedenlerini arıyorlar. Aslında çok basit, sahip olamadığı aile mutluluğu
ve birçok nedenler, suç dünyasının insanlarını nefrete itiyor. “Herkes bir şeyler yapıyor. Sahip
oluyor. Ama ben bir hiçim. Onlar da mutlu olmasınlar” diyen içgüdülerinin esiri oluyorlar.
Bir başka konu daha var. Birçok arkadaşım bana “evine dönsene” demiştir. Sokaklarda yaşamak,
insanı vahşileştirir. Hep tetikte bekler hale getirir. Hep şüpheci olunur. Normal insanların aklına
bile getiremeyeceği birçok tehlike anında sezilir. Ve insan vahşileştiği zaman, ‘ev yaşantısı’ çok
ters gelir.
Yavruyken alınarak bahçede yetiştirilmiş bir ‘kaplan’, ormana bırakıldığı zaman
avlanmayı bile beceremez. Korkak ve ürkek olur. Her şeyi yetiştiği bahçedeki oyunlar gibi sanır.
Böyle bir kaplan, bir pençede öldüreceği bir sırtlandan bile korkar. Kaçar ama bir gün yem olur.
Tam tersini düşünürsek; vahşi bir kaplanı bahçenize aldınız. Orman içinde taze et ve kana alışmış
olan kaplan, yakaladığı tavuk, kaz, ördek ne varsa parçalayıp yer. Vahşi bir kaplanı
evcilleştirmek çok zor olur. Sirklerde gördüğünüz kaplanları zapt etmek için, bin bir can yakıcı
yöntemler kullanılıyor. Ama bir fırsatını bulursa, evcilleştiği sanılan kaplan, önce canını yakana