HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

akıyı fazla kaçırmış. O yüzden gecikmiş puşt herif.
Evine gittik. Eşiyle tanıştırdı ama yıllar önceden zaten tanıyordum. Ayten ile evlenmiş.
Annesi Mahinev Teyze ölmüş. Yıllar önce bileziklerini çalma planı yaptığım Ayten’in
kucağındaki bebek ve elinden tutarak götürdüğü kız çocuğu kocaman olmuş. Büyük kız evlenmiş
ve bir çocuğu var. Bebek büyümüş ve çok şeker bir genç kız olmuş. Ayten de beni hatırladı.
Yemek hazırlığı sırasında bilezik konusunu olduğu gibi anlattım. Bir şey söylemedi. Kapı çalındı
ve bir çift, misafir olarak geldi. Zaten yemeğe oturmak üzereydik. Yemek sırasında İsfendiyar
beni tanıttı: “Bu benim çok eski bir arkadaşım. Bana da çok hayrı olmuştur. Şimdi yazar. Eskiden
hırsızdı adi herif” dedi. Misafir çift gülerek “Güzel espri gerçekten” dediler. İsfendiyar suratını
astı ve her şeyi anlattı. Çift şaşkındı. “Yani yıllar önce gerçekten dükkanını soydu. Şimdi evinde
misafir. Hayret vallaa” dediler. Yayınlanmış olan üç kitabım, İsfendiyar ve ailesini çok
sevindirmişti.
Akşam yemeğinden sonra kafaları çekmeye ve anıları tazelemeye başladık. Saat ikiyi
geçmiş ve yatmak istiyorlar. Ben salonda yatacağım. İsfendiyar perdeyi açıp dışarı bakıyor. “Lan
karı, bunun sağı solu belli olmaz. Kapıya kamyon getirmiş olabilir. Sabaha kupkuru bir ev
bulursan hiç şaşırma” diyor.
Sabah erken kalkan bir vatandaş olduğum için çay yapıp içiyorum. İsfendiyar tuvalete
kalkıyor. Beni çay içerken görünce gözlerini ovuşturuyor. “Lan televizyon yerinde. Öbürleri de
yerinde. Geç kalmamışım” diyor. “Lan nankör İsfendiyar, Kılavuzçayırı tarafındaki dükkanını
soymasaydım, hala orada ütü, fırın tamir edecektin. Benim sayemde oradan kurtulmuşsun. İki
elektronik servisi sahibisin artık. Bunlar hep benim sayemde oldu. Beni dükkanlardan birine
ortak etmen gerekmez mi?” diyorum. “Soyduğu dükkanın sahibinden unuttuğu radyo kablosunu
isteyen adam, her şeyi ister valla” diyor. Birlikte kahkahalarla gülüyoruz.
Öğlene doğru kahvaltı yapıyoruz ve evime gitmek üzere yola çıkıyorum. Hala
görüşüyoruz. Lakin, sayemde sahip olduğu dükkanlardan birine beni ortak etme dalgasından hala
hiç ses yok. Nankör herif. Hatanın büyüğü benimdi zaten. Böyle nankör bir adamın dükkanını ne
diye soymuştum? Bırak sürünsün, ütü fırın tamiri yapsın adi herif.
Ulusal’ın teknik ekip görevlisi bir arkadaşın vasıtasıyla ‘Sony T-380’ model kıyak bir
kamera alıyorum. Ve her yere çantamda kamera ile gidiyorum. Amacım iyi haberler çekmek.
‘Habitat’ hikayesi zamanı, Taksim’in göbeğinde duran yuvarlak tuvaletin kapısı kapanmıyordu.
Matiz bir lavuk gelmiş, dünyasını kaybetmiş garibim. Pantolonu indirip ‘zatır zatır’ sallamaya
başlamıştı. Bir yandan sigarasını ve şarabını içiyor. Ben çekiyorum. Millet kahkahalarla gülüyor.