HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

seyrediyoruz. Filmi seyrettikten sonra, Betül’ün yüzünde büyük bir şaşkınlık ifadesi görüyorum.
Şermin de çok şaşırmış görünüyor. Uzun zaman önce Betül ile Ulusal’da ilk karşılaştığımızda
bambaşka bir insandım. Yıllar sonraysa, karşılarına ‘yazar-oyuncu’ sıfatıyla çıkmıştım.
Karşılaştığımız ilk anı Betül mutlaka anlatmış olmalıydı. Bozuk göz, bozuk yüz, başka bir isim
ve daha birçok olumsuz yönleri duyan Şermin ve Erdoğan, şaşırmakta haklıydılar. Benim için de
duygulu anlardı. Üstelik küçük de olsa bir şeyler başararak karşılarına çıkmıştım. Sokak
yıllarımdan kalma bir insan olarak karşılaşsaydık, çok bozulurdum. Zaten istediklerimi
başaramamış olsaydım, onların karşısına çıkmazdım.
Beni yemeğe davet ediyorlar. Daha sonra birkaç kez daha gidiyorum. Anneleri Perihan
Teyze ile karşılaşıyoruz. Yıllar önce Mimoza Sokak’taki eve birkaç kez geldiğinde görmüş
olduğum üvey amcam Serdar ile de karşılaşıyoruz. İngiliz bir bayanla evlenmiş. Yıllar önce ilk
gördüğümde incecik yapısıyla hatırladığım Serdar, artık bayağı kilo almış. Saçlarına falan
bakınca, yılların insanı nasıl değiştirdiğini düşünüyorum.
Bir cumartesi akşamı sözleşiyoruz ve halen Almanya’da yaşamakta olan büyük abla
Nüvit’in Şile’de bulunan yazlık evine gidiyoruz. Çok yıllar önce, not defterinin arasına sıkıştırıp
unuttuğu ‘beş yüz mark’ yüzünden ne dayaklar yemiştim. Ve o dayak sonrası evden de
soğumuştum. Sokaklara çıkışımda, belki o olayın payı da büyüktü. O olaydan sonra Nüvit ile bir
daha karşılaşmamıştık. Zaten kiminle karşılaşmıştım ki. Ben hep insanlardan kaçmak zorunda
kalarak yaşamıştım. Eve girdiğimde bir yatak gördüm. Siyah ve kırmızı kareli bu yatak, yıllar
önce Kriegshaber Caddesi’ndeki apartmana taşındığımızda, Almanya’nın en büyük mağazalar
zincirinden biri olan ‘Quelle’ mağazasının ikinci katından alınmıştı bana. Aklıma o ev geldi.
Yastık, yorgan konulan kutu bölümü ve kitaplığı yoktu. Sadece yatak vardı. Annem olacak kadın,
aklı sıra beni hatırlatacak ne varsa evden uzaklaştırmıştı. Peki, hangi gazeteyi ve televizyon
kanalını satın alarak kapatabilecekti. Etme bulma dünyasıdır bu. Öyle insan istediğini istediği
anda unutamaz. Anılar kolay silinmez. Geçmişler yok olmaz. Hiç umulmadık anda, neler olur.
Kriz zamanı olmasına rağmen, ‘Köpek Kardeşler Çetesi’ adlı üçüncü romanım piyasaya
çıktı. Kriz zamanı romanım basıldığı için, birçok insan şaşırdı. Betül, Şermin ve Erdoğan ile bir
süre yakın olduk. Lakin, sonradan altı ayda bir görüşür olduk. Yalnız onlara teşekkür etmem
gerekli, o kriz zamanında üçüncü kitabımı basmaları büyük bir iyilikti. Bu günlerime ulaşmama
büyük bir katkıda bulunmuşlardı. (Daha sonraları yılda bir kez, kitabım çıktığında uğrar
olacaktım.)
Üç roman yazarak, biraz olsun adımı duyurmayı başarmıştım. Artık Bostancı
Karakolu’na gitme zamanı da gelmişti. Lakin eski karakol uçmuş ve tepeye taşınmıştı. Elimde üç
kitabımla karakola daldım. Kapı nöbetçisi “Dur bakalım. NereyeÖ?” ayağı yaptı. “Al, oku da bir
şeyler öğren. Benim kim olduğuma da uyan hani” dedim. Yazar olduğuma uyanınca, hemen