HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Son günlerde Müşfik Ağabey geldi. Ona, “Mehmet Kartal’ı nasıl buldunuz?” diye
sormuşlar. Benim kollar delik deşik, kesik, yırtık. Yüzümde yara izi. “Bu kadar çok kesilmiş,
dikilmiş ve hala yaşayan bir adam hiç görmemiştim valla” demiş.
On beşinci gün benim son günümdü. Akşam ufak yollu bir kutlama yaptık. Herkesle
vedalaştım. Ekip beni çok sevmişti. Herkes hala ‘muamele’ peşindeydi. Otobüs biletim alındı.
Şerif Ablak, bar hesabımı ödemişti. Garaja bırakıldım. Bilet param verildi.
Antalya garajında indim ve gece için bilet aldım. Gündüz o sıcakta yolculuk çekilmezdi.
Bir meyhane buldum ve çöktüm. Fotoğrafçı Sencer’in tabettirip verdiği çekim anı resimlerine
baktım. Artık umutsuzluk yüzünden değil, yeni bir geleceği düşünerek içiyordum.
Düştüm yine Beyoğlu’na. Daha önce bana inanmayan Sinan, resimleri gördükten sonra
inandı. Murat güldü. Bütün arkadaşlar başıma toplandı. “Hele gardaş, bizi de aktör ediver yahu”
muhabbetleri eşliğinde demleniyoruz.
İkinci kitabım olan “Kızıl Havuzlar Cehennemi” nihayet piyasaya çıktı. İlk kitabımda
hayal bile edemeyeceğim kadar çok röportajım olmuştu. Fakat ikinci kitabımda fazla bir şeyler
olmadı. Birden aklıma Altın Kitaplar’ın müdürü geldi. Hemen yanına uğrayıp ikinci kitabımı da
hediye ettim. İkinci kitabımın bir yayınevi tarafından basılmasına şaşırmıştı. Filme ait resimleri
gösterdim daha çok şaşırdı.
‘Ay Vakti’ filminden otuz yedi ekran, uzaktan kumandalı bir televizyon kazandım. Yine
garaja takılıyordum. Aklıma bilgisayar konusunda kolaylık yapacağını söyleyen Oğuzhan İmrak
geldi. Not defterimden numarasını buldum. Ve ertesi gün ‘Atari ST 1040’ model bilgisayarı
getirdi. Tek parça ve televizyona bağlanabilir olduğundan fiyatı çok uygun oldu. Böylece ilk
bilgisayarıma kavuşmuş oldum. Günlerce klavye başında oturup on parmak çalıştım ve daha çok
hızlandım. Yazma programı olan ‘Word Plus’ pek ahım şahım değildi. Lakin, ‘ne kadar para, o
kadar köfte ekmek’ hesabı diyorum hani.
Dişimin ağrısından kıvrandığım bir gecenin sabahı, dişçiye koştum. Tarlabaşı gariban
semti olduğundan, fiyatı da uygun olurdu. Paspal ve bakımsız bir binanın ikinci katında dişçi
tabelası asılıydı. “Tam bana göre harbiden” deyip mekana daldım. Genç yaşına rağmen saçları