HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Station ve kendisi gibi siyah plakalı bir ‘Reno’ yakınımızda duruyor. Arabadan takım elbiseliler
iniyor. Bize yaklaşırken ceketlerini ilikliyorlar. Elinde telsiz olanı Zuhal’e yaklaşıp tokalaşıyor.
Sonra elini bana uzatıyor ve “Hoşgeldiniz Yazar Kartal Bey. Ben Finike Emniyet Amiri’yim”
diyor. Lan ne işler yaa, Paşakapısı’ndan birileri olsaydı amma da gülerdi harbiden. “Beldemizi
nasıl buldunuz?” diye soruyor Amir Bey. “Beldeniz güzel ama her yer portakal, limon ezikleriyle
dolu. Ne biçim belediye bu?” diyorum. “Eh, oluyor işte efendim. En yakın zamanda ilgilenirim”
diye cevaplıyor Finike emniyet amiri. Kendine de çay söylüyor. Tam o anda bizim çekim
ekibinden angutun biri de gelmez mi. “Kartal abi, çantanı getirdim. Buyur abi” diyor ve ayağımın
dibine bırakıyor. Açık duran yan cepten ‘keyif’ plakaları gözüküyor. Amir şöyle bir eğilse,
plakaları görecek. Finike’ye ‘aktör’ hesabı gelip, ‘tutuklu’ hesabı kalırsam, çok kelek olacak.
Çantamdan telefon defterimi alma ayağına işi kapatıyorum. Amir Bey’e Finike’nin geçmişi
hakkında sorular soruyorum. Epey hikaye anlatıyor. Koskoca yazar var karşısında. Tabii
anlatacak. Belki Finike hakkında kitap yazarım, ne olur ne olmaz.
Her sabah lobiden arakladığım bir gülü, Zuhal’in kapısına asıyorum. Otelciler de kayıp
gül arıyorlar. Müdür Mehmet Bey çok kızmış, “Yahu kardeşim, gözünüzün önünde gül çalıyorlar
haberiniz yok be” diye isyanlarda. Tahminlerine göre, dışarıdan gelip çalıyorlarmış. Personel de
‘koyun’ gibi bakıyormuş. Ne ayıp ki ne ayıp.
Müşfik Kenter’in İstanbul’da tiyatro oyunu olduğu için, filmi tersten çekiyoruz. Filmdeki
lüks ev sahnesi için, Finike Belediye Başkanı’nın evini kullanıyoruz. Lüks evi geceleri iki
‘doberman’ koruyormuş. Çok tehlikeliymiş ve kimseyi tanımazlar, aynen ‘harttt’ diye
geçirirlermiş, yani dişlerini diyorum. Büyük kafese kilitli doberman hemşolara iş oluyorum.
Çünkü onları görünce, aklıma eski dostum Ralph geliyor. Köpek dövüşü ve tek köpekle ticaretini
yapışımı hatırlıyorum. Ralph’i satalı çok olmuştu. Şimdiye ölmüş olmalıydı. Yalnızım ya,
dobermanlar haybeye artistlik yapıyorlar. Bir tanesinin burnuna sopayla koyduğum gibi kediye
dönüyor. Öbürü de uyuz oluyor. “Oturun lan ibneler” diyorum. Ses yok. Kafesin kapısını açıp
içeri giriyorum. Haber Mahinur’a uçuyor. Ekip çekimi bırakıp kafese koşuyor. Aktör sakata gelir
hesabı diyorum. Lakin aktör, köpekleri kuzuya çevirmiş. Resimler çekiliyor. Kameraya çekiliyor.
Evin sahibi de uyuz oluyor. Sonraki günler evin bahçe kapısından içeri girerken köpeklere bir
seslendim mi kulaklar iniyor, ikisi de sütliman oluyor.
Akşamları Zuhal ile bisiklet kiralayıp geziyoruz. Finike’de beni tanıyan yok. Nereye
gitsek Zuhal’in yanındayım. Sonradan öğrendim ki, beni Zuhal Olcay’ın özel koruması
sanıyorlarmış. Aktör tipi hiç yokmuş bende.
Benim için en zor an, marina çekimimiz oldu. Yüzlerce insan teknelerin direklerine kadar
doluşmuş ve bize bakıyorlar. Ben bu kalabalıkta oynayamayacağımı söyledim Mahinur’a. İki
kadeh viski içmemi söyledi. “Şimdiden iki kadehle oynamaya başlarsam, yarın ayyaş aktör derler
bana” dedim. Ve içmeden oynadım.