HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Akşam eve girer girmez kutlama faslına başladım. İlk kitabımın ön kapağına ve arka
kapaktaki büyük resmime baktım. İkinci kitabım yolda, ciddi rolüm olan film yakındaydı. Bu bir
şans mıydı yoksa kaderim böyle mi çizilmişti. Bana göre, şansı zorla aramış ve yakalamıştım.
Şans var ya şans, daha önce belirttiğim gibi, gelene kadar adamın iflahını keser. Lakin, geldikten
sonra da, kovsan gitmez kerata.
Adnan Özer’in yayınevinde yaptığımız kutlama faslı sırasında, ‘Zuhal Olcay’ ile film
çevireceğimi söylemiştim. Ben atmıştım. Ama tutmuştu. Bergen yatılı okul öğretmenlerimi ve
eğitim hemşirelerimi düşündüm. Yabancı aile çocuklarına karşı daha çok ilgi gösterirlerdi. Hani,
“Almanya’ya gelmişler, kimse ilgilenmemiş” hesabı olmasın, veya daha açıkça söylemek
gerekirse, “Meşe odunu geldin, kuru odun gitmeyesin” dalgası diyorum.
Sayfalar dolusu gazete ve dergi röportajlarıma saatlerce baktım. İçimden yemek yemek
bile gelmiyordu. Sadece içkimi içiyordum. Her sayfaya baktığımda, “Acaba annem gördü mü?
Bu kadar çok röportajdan en az birkaçını mutlaka görmüştür. Daha çok yükseleceğim. Marangoz
Yalçın, hanımı, kızları Gülbin ve Nilgün ve daha birçok eski komşun ve tanıdıkların beni
görecek. Senin oğlun olduğumu söyleyecekler. Ve sen, gazete, dergi sayfalarını açmaya
korkacaksın. Televizyon bile seyretmeye korkacaksın. Çünkü, ben her an karşına çıkabilirim.
Bunları hep sana duyduğum nefret yüzünden başardım. Daha çok başarılarımı göreceksin”
diyordum. Evet, bütün imkansızlıklara rağmen, Bostancı semt pazarında patates satan adamın
söyledikleri bana yepyeni bir kapı açmıştı. Canımı sıkan tek şey, yine bekleyiş içinde yaşayacak
olmamdı. Filme daha epey var zaman vardı. İkinci kitabın çıkması iki ayı bulacaktı. Gel de bekle.
Gel de içme.
İlk kitabımdan bir miktar aldım ve Ulusal’a uğradım. Arkadaşlara imzalayıp hediye
ettim. Yeni romanımın da çıkacağını söyledim. Yeni gelenlerin çoğu beni iyi tanımıyordu. Ama
roman yazmama ve basılmasına şaşırmışlardı. Kendi paramla bastırmıştım ama önemli olan ilk
adımı atmıştım. Yemek yedik, çay içip sohbet ettik. Arada bir uğramamı söylediler.
Bir ara yönetmeniz Mahinur Ergun aradı ve evimde deneme çekimi yapmak istediğini
söyledi. Geldi ve çekime başladı. Perdeler açık ya, karşı bina camları, balkonları meraklı
kellelerle doldu. Herkes bize bakıyor. Uyuz oldum ve perdeleri kapattım. Mahinur hep tepki
verilecek sorular soruyordu, “Çalmaya ilk ne zaman başladın?” gibi sorular. Bozuntuya vermeden
her soruyu cevapladım. Yürümemi, sigara içmemi, kafamı sallamamı söyledi ve istediği tepkileri
aldı. Deneme çekiminde başarılı olmuştum. (Bana ilk gönderdiği arkadaş, o yılların çok hevesli
yönetmen yardımcısı Serdar Akar’dı. Daha sonra da yönetmen olacak ve ödül kazanacaktı.)