HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

hazırlıyorum. Taşınacağım evin üst kat sakini işsiz takımından Sinan da yanımda. Duvar
kazımaya falan yardım ediyor. Yemeği de birlikte yiyoruz. Kapı çaldı. Açtım, yirmi beşinde
falan, alın kısmındaki saçlar uçmuş biri var karşımda. Beni arıyormuş ve sokaktan evi tarif
etmişler. Polis tipi yok. “Ben Mine Film’den geliyorum. Sizi Zuhal Olcay ile çekeceğimiz ‘Ay
Vakti’ filminde oynatmak istiyoruz” demez mi? “Lan hemşehrim, sen bak dalgana. O Murat
adisine söyle, oyarım onu haaa” diye adamı yolcu etmeye çalışıyorum. Fakat adam gitmek
istemiyor. “Yarın saat ikiye doğru Mine filme bekliyoruz” diyor ve kartvizit vererek gidiyor.
Sinan başlıyor gülmeye, “Kendi arkadaşını gönderip bana hava basma oyunları, yemeyiz bunu
koçum” diyor.
Hemen garaja gidip Murat’ı buluyorum. “Lan Murat, gönderdiğin lavuğu sepetledim. Bir
daha böyle şaka yapmayasın” diyorum. Murat şaşırıyor ve kimseyi göndermediğini söylüyor.
Onunla aramızda hep şakalaşırdık ve Murat bir gün yönetmen olacağını ve beni ‘artist’
yapacağını söylerdi. Murat bin bir yemin etti. Mine Film’e telefon ettim. Adımı soyadımı verdim.
Ertesi gün saat iki gibi beklendiğim söylendi. Yönetmen ‘Mahinur Ergun’ benimle görüşecekmiş.
Lan adama da büyük ayıp etmiştim doğrusu. İş harbiden ciddiymiş.
Sinan, kendisine hava basmak için arkadaşımı kapıya getirip hava bastığımı sanıyor. Ben,
Murat’ın beni sarıp sarmalamak için bir arkadaşını gönderdiğini sanıyorum, lakin iş ciddi gibi
çıkıyor. Her şeyi anladım da, Zuhal Olcay işini kafam basmadı. “Lan bu doğru çıkarsa var ya,
Ziya Restoran’ın aşçı yardımcısı Kıvırcık uyuz olur harbiden.” Öyle ya, yıllar önce onun çırağı
sayılırdım. Bana az mı patates ve soğan soydurmuştu adi herif. Zuhal Olcay posterine bir karton
sigara almayı teklif ederdik. İşe bak, Kıvırcık efendinin sözde “manitasıyla” film çevireceğim.
Daha filmin ne olduğunu bilmeden kutlamaya başladım. Sinan ile kafaları çektik. Lakin,
Sinan hala inanmazlarda. İnanıp inanmaması sanki çok da kamışımdaydı.
Ertesi gün saat iki olmadan Fatma Girik Hanın ikinci katında bulunan Mine Film’e
daldım. ‘Hello, mello, yello’ faslından sonra büyük salona alındım. Zuhal Olcay karşımda
oturuyor. Yanında Müşfik Kenter, onun yanında Füsun Demirel. İlk heyecan faslını çabuk
atlattım. Ne de olsa ömrüm sokaklarda ve karakollarda ‘rol’ kesmekle geçmişti. Tokalaştık.
Yönetmen Mahinur Ergun ile de tanıştım. Her şey bir rüya gibiydi. Çayımızı içerken haybeden
bir muhabbetimiz oldu. Daha sonra Mahinur benimle yalnız görüşmek istedi.
Yalnız kaldığımızda ilk söylediği şu oldu: “Herkes ‘Baby Face’, yani bebek yüz arar.
Ben değişik birini arıyordum. Çizmelerin, yüzündeki yara izi, yarım parmak siyah deri
eldivenlerin, tam aradığım adamsın. Nokta dergisindeki iki sayfalık röportajını okudum. Zuhal