HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Ancak on gün sonra kızlar benimle konuşmaya başladılar. “Sen de sekreter tipi yok.
Senden olsa olsa, tahsilatçı olur. Tahsilat işlerinde on parmak daktilo ile ne
yapacaksın?’”diyorlardı. “Ben yazarım” dedim. Önce inanmadılar. Ertesi gün birer kitap hediye
ettim. Yasemin Hoca da bana biraz ısınmış oldu. Üç saatlik kurs boyunca sigara içmek yasaktı.
“Hocam bir tuvalete gideyim” hesabı yapıyordum. Her yirmi dakikada bir kızlar da tuvalet
ayağına yatınca, hoca tuvalete gidip bakma ihtiyacı duydu. “Aman aman, şu kapıcılar da hep
tuvalette sigara içip insanı dumana boğuyor” derken bir gözü bana bakıyordu.
‘Gül’ isminde ufak tefek bir kızla tanıştık. Pastanede buluşup konuşuyoruz. Çok hoş, çok
tatlı bir kız. Ruj reklamına falan çıkmış. Telefon görüşmelerimiz saatler sürüyordu. ‘Akrep
Nalan’ olarak tanınan şarkıcı hanımın yanında çalışıyordu. Onu gerçekten sevdim. Hem de çok
sevdim. Ablası ile de tanıştırdı beni. Son konuşmamızda, “Ailem beni sana vermez. Konuşmamı
bile istemiyorlar. Aslında ben seni istiyorum ama.” dedi ve sustu. “Fark etmez be Gül. Bir gün
sen de görürsün, geçmişimdeki nefretler gibi” dememe bir anlam verip vermediğini bilemem.
Günlerce belki arar diye bekledim ama aramadı. Aslında haklıydı, kendimi bile kurtaramazken,
ona ne hayrım olacaktı. Kaç kez sevmiş, aşık olmuştum. Ve her seferinde, aşklarımı ya yollar ya
da demir parmaklıklar ayırmıştı benden.
Günler yine sakin geçiyordu. Oturduğum evin altı pasajdı. Girişte terzi malzemeleri satan
Arda Ticaret’in sahibi Hasan Ağabey’in oğlu Murat ile arkadaş olduk. Kafa dengiyiz ve sabah
başlayan sohbetlerimiz, akşama kadar sürüyor. Bütün sanatçıların gelip arabasını bıraktığı garaja
takılıyoruz. Arabasından inen her oyuncuyu gördüğümde “Bir gün ben de ünlü olacağım”
diyorum. Yeni kitabım hazır. Ama yayınevi konusunda ses yok. Yine içkiye düşüyorum.
Bir öğlen vakti karşı evden çıkan benim yaşlarımda bir adamı görüyorum. Sarılıp
öpüşüyoruz. Yıllar önce gayri meşru alemden tanıdığım bir arkadaştı. Karşı binada oturan yine
gayri meşru bir kadının yeni dostu olmuş. Kadın dost hikayesine uyanınca soğuklaştım.
Boğazında ve göğsünde derin yaralar vardı. Hani, ‘anılaaaar’ diyorum. Gözlerindeyse, esrar, hap
ve alkolün solukluğunu taşıyordu. Yüzü zaten ‘tükenmiş’ ifadesindeydi.
Bir hafta geçmeden takıldığım garaja iki iri yarı polis geldi. Karakol polisi fazla iri kıyım
olmaz. Terör-Narkotik-Gasp ve Cinayet Masası polisleri böyle iri yarı olurdu. Daha doğrusu, iri
kıyımlar bu bölümlere alınırdı. Terör işi olsaydı, daha teferruatlı gelirlerdi. Üstelik ‘Çelik Yelek’
giymiş olmaları gerekirdi. Bu iki polisin gömlek yakaları açıktı ve çelik yelek giymemişlerdi.
Silahlarını kontrol ettiler. Sorduk ama “Cinayet Masası” demekten başka bir şey çıtlatmadılar.
Ellerinde dürbün, sokağın sonunu gözlüyorlar. Bir saat falan dürbünle gözlemeye devam ettiler.
Birden hareketlilik başladı. Mermiler silahların ağzına verildi. Uzaktan peş peşe taksiler geliyor.