HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

üzgündüm. Ama kendisinin de suçu vardı. Yayınevinin bulunduğu eski binadan çıkıp şöyle bir
yukarı baktım. “Bu kitabı çok boktan yaptın Adnan Özer. Ben de bensem eğer, bir gün gelecek ve
benim kitabımı kendin basacaksın. Görüşürüz bakalım” dedim ve yürüdüm. Şair Hasan Öztoprak
Taksim tarafına gidiyormuş. Beni de bıraktı. Yayınevinden aldığım yüzlük paketi aldım ve
tanıdıklarıma hediye etmeye başladım. ‘Halep Pasajı’ sakini kotçu arkadaşlara da dağıttım. Altın
Kitaplar müdürü Hüsnü Bey’e de götürdüm. Kasımpaşa’yı unutmam olmazdı. Otel Bizim’e
daldım. Sahipleri değişmiş, yani otel satılmıştı. Taylan Dayı’yı sordum, yirmi gün kadar önce
vefat ettiğini söyledi yeni otelci. Ne biçim hayattı bu? Bana çok kıyağı olan Taylan Dayı’yı
yemeğe bile davet edememiştim. Bunca sorunun arasında onu unutmak zorunda kalmıştım. Yirmi
gün önce uğramış olsaydım, hiç olmazsa son bir kez görmüş olurdum. Kasımpaşa iskelesine
doğru yürürken, Taylan Dayıyı düşündüm. “Dayı, bir gün gelecek, kitaplarımı hediye edeceğim
sana. Göreceksin, o gün mutlaka gelecek” derdim. Rakısını yudumlarken, “İmzalı isterim ona
göre” derdi. Yine aklıma Coburg geldi, bana ikinci oma olan yaşlı bayan Klett. Onu da son kez
göremeden ölmüştü. Öyle sevimli, sevecen ve tatlıydı ki. Her şeyi çiçekleriydi. Sonra, hayatına
ben girmiştim. Beni çok sevmişti. Annem beni ondan uzaklaştırmasaydı ama uzaklaştırmıştı işte.
Kitap verdiğim herkes sonrasının ne olacağını soruyordu. Tam bu soruyu soracak zamandı sanki.
Adnan Özer basın açısından da bana kıyaklar yaptı. İlk röportajımı ‘Cezmi Ersöz’ ile yaptım. O
yıllar iyi satan ‘Filler Mezarlığı’ adlı kitabın yazarı ‘Zühtü Bayar’ın oğlu ‘Atılgan Bayar’ ile de
buluşturdu beni Adnan Özer. Ve sonraki hafta ‘Aktüel’ dergisinde dört sayfalık röportajım çıktı.
Ardından gazete röportajları, radyo programları geldi. Nokta dergisinden ‘Ümit Bayazoğlu’ ile
iki sayfalık bir röportajım çıktı. Karanlık geçmişim sayesinde sayfalar dolusu röportajlar yapar
olmuştum. Sonra yine gazetelerde devam etti röportajlarım. Sabahın dördünde İstiklal
Caddesi’nde Aktüel dergisi arayışım alem işti doğrusu. Ha geldi, ha gelecek hesabı bir sabahçı
kahveye, bir bayi önüne koşuyordum. Nokta dergisini de aynı şekilde aldım.
Kitabımı kitapçılarda gördüğüm zaman, “İspirto şişelerini boşuna devirmemişim.
Başardım işte. Yeni bir hayatım olacak artık. Bergenli öğretmenlerim ve eğitim hemşirelerim
benden utanmayacaklar” diyordum kendime. Fakat röportajlar kesilince, moralim yine bozuldu.
İkinci kitabım hazırdı. Ama yine yayınevi sıkıntım vardı. Fotoğrafçı Cengiz Cıva’nın bürosuna
uğradım. Ortağı gazeteci Hüseyin Çağın ile birlikte çalışıyordu. Uzun uzun konuştuk. Cengiz
bana yayınevi bulmaya çalışacağını söyledi. Ben de ikinci romanımı daktiloya çekiyordum.
Parmaklarım artık alışmış olduğu için, eskisi kadar sıkıcı gelmiyordu.
Ulusal’da çalışırken bütün sekreterlerin hızla ‘on parmak’ yazışı aklıma geldi. Üstelik
defalarca çıktığım mahkeme salonlarındaki ‘yazıcı’ görevlileri de on parmak yazıyordu. Sadece
karakol yazıcısı olan polis memurları hala iki parmak ile tepinip dururdu. Hani, hiç on parmak
daktilo yazan yazıcı polis görmemiştim diyorum. Anında aklıma esti ve daktilo kursu armaya
başladım. Üç gün sonra ‘Şişli Şampiyon Daktilo ve Bilgisayar Kursu’ sınıfındaydım. Benden
başka herkes bayandı. Bir erkek vardı ama o da birazcık başka erkek gibiydi. Kurs öğretmeni
‘Yasemin Hoca’ ve sınıf benden korkuyordu. Daha ‘Hocam!’ dememle Yasemin Hanım
yanımdaydı.