HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Halam ve başka komşularla onlara gittiğimizde, “acı su istiyorum” diye fısıldardım
kulağına. Ve yukarı çıkıp acı suyunu içerdim. Altı yaşındaki bir çocuğun cinsel organından ne
olacaktı. Ama ağzına alıp uzun uzun emmesinden çok hoşlanırdım.
Herkes şaşkınlık içindeydi, on beş yaşlarındaki bu kız beni nasıl kuzu kadar masum hale
getirmişti. Benim kadar olmasa bile, en azından yaramaz çocuğu olanlar ona koşar olmuştu.
Herkes onda bir sihir olduğunu düşünüyordu. Ama sadece beni tedavi edebileceğini söylerdi.
Kim bilecekti ki, tedavi şekli cinsel organından ağzıma akıtıp içirdiği acı suyuydu. O kız benim
ilk aşkımdı. Onu hala hayal meyal hatırlarım. İnsan ilişkilerine bakarak, onun bana yaptığı doğru
mu yoksa yanlış mıydı, onu bilemem. Ama bana bir sıcaklık getirmişti diyebilirim.
Kız bir süreliğine Ankara’ya gitti. Ve yine azdığım bir gün, babaannem halama geldi.
Yemekten sonra beni alıp evine götürdü. Yolda hiç konuşmadık. Eve girdik. “Sokak yasak.
Evden dışarı çıkmak yasak. Odaya gir” dedi.
Ama ne de olsa babaannemdi ve iki günden fazla dayanamadı. Yine bahçeye çıktım.
Yılanlarımı buldum. Ellerimi yalayıp dişlerinin arasında hafifçe sıkarak oynamalarından, beni ne
kadar özlediklerini anlayabiliyordum. Hükmetmesini bildikten sonra, yılanlar bile insana köle
olabiliyordu.
Ertesi sabah depoya girdim. Yılanlardan biri yoktu. Ama biri turşu küpünün yanında
durmuş öylece bana bakıyordu. Yanına yaklaştım. Yılanımda bir huzursuzluk vardı. Çünkü ben
insandan çok hayvan sezgileriyle hareket eder gibiydim. Kapıdan çıktı ve bana baktı. Peşinden
gittim. Alt bahçe komşumuz olan bunak ihtiyarın bahçesine girmek yasaktı. İkinci yılanımı
üç parça halinde buldum. Bu anlattıklarımı kabullenmeniz belki zor olacak ama yılan da bir
hayvandır, bir canlıdır. Sever, mutlu olur ve üzülür. Ve kalan yılanım, sevmişti, mutlu olmuştu.
Sonunda da üzülmüştü. Üç parça halindeki yılanı babaanneme götürdüm. İçimi kaplamış olan
nefret yüzünden ağlamıyordum bile. Tek düşündüğüm şey, o bunak ihtiyarı uyurken eviyle
birlikte yakmaktı.
Babaannem bağırarak bahçeye çıktı. “Ne istedin şu zavallı hayvandan. Bir lokma ekmek,
bir tas süt gözüne mi battı hayvan herif” diye bağırmaya başladı. Bunak ihtiyar çıkıp bir de
“bahçeme girip otlarımı yiyordu. Sahip çıksaydınız malınıza” dedi.