HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

uyuşturucuya saplananlar da az değildi. Almanya gibi bir ülkenin çocukları adam olamazken, ben
bütün ağır şartlara karşın nasıl adam olacaktım? Yıllarca herkes bana adam olmamı söyleyip
durmuştu. Ama karnımın aç olup olmadığını soran olmazdı. Kriegshaber okulundan en sevdiğim
arkadaşım ‘Nowak’ı bulamadım. Epeyi parasını yediğim Amerikalı Ralph Coldwell de ortalıkta
yoktu. Arkadaşlarımın söylediğine göre Amerika’ya dönmüş olabilirdi. Winny olarak
çağırdığımız Winfried Off zaten geleceği garanti bir çocuktu. Kocaman ‘Off’ pastanesinin tek
varisiydi. Onu da bulamadım.
Tabii kıyak kafayla arkadaşlarımın ve öğretmenlerimin sesini duymak, bana biraz tuzluya
patladı. Bir süre sonra, kitabımı yayınlatamadığım için yine aşırı alkole düştüm. Karamsarlık ve
umutsuzluk işimden olmama neden oldu. Neyse ki tutumlu davrandığım için param vardı.
Ulusal’dan arkadaşları arayıp öylesine konuştuğum günlerde bir arkadaş yazma işlerimin
nasıl gittiğini sordu. Yazmasına durmadan yazıyordum da, yayınevi sıkıntım vardı. “Benim
bacanak yazma işlerinden anlar, çevresi geniştir. Senin için bir konuşayım” dedi. Yarım saat
geçmeden bir telefon geldi. Adının ‘Zeki Tombak’ olduğunu söyleyen arkadaş, birkaç gün içinde
bana yardım edip edemeyeceğini söyleyecekti.
Gözüm ve kulağım hep telefonda, merak ve heyecanla bekliyorum. Her dakika, her saat,
her an telefonun çalmasını bekliyorum. Telefon çalıyor ve koşuyorum. Hiç aklıma gelmeyen
adamlar arıyor. Öylesine “He ya, he he, işte ondan yaa” hesabı geyikten gidiyorum. Ve üçüncü
gün ahizeyi kulağıma götürdüğümde, ‘alo’ diyen sese hemen ‘Zeki Tombak’ diyorum. Sesinin
neşeli olmasından güzel bir şeylerin çıkacağın uyanıyorum. Ve çıkıyor da. Verdiği ismi ve adresi
yazıyorum. Telefonu kapattığım gibi hemen tıraş olup hazırlanıp yola çıkıyorum.
Eski binanın ikinci katındaki odaya girdiğimde, Zeki Tombak tarafından selam
getirdiğimi söylüyorum. Kıvırcık saçları ağarmış, yüzü hüzünlü, bakışları ıstıraplı bir adam ayağa
kalkıyor ve benimle tokalaşıyor. “Ben Adnan Özer. Tanıştığımıza memnun oldum’” diyor.
Benimle tanışmanın öyle pek memnun edici yanları olmadığından henüz habersiz garibim.
Şimdilik memnun oldun belki, lakin ya sonrası ne olacak? Otuz gün sonra uğramamı söylüyor ve
oradan ayrılıyorum.
Geçmeyecek gibi görünen otuz günü atlatmak için, sığındığım alkolün beni çöküşe
götürdüğünü bile bile içiyorum. Bu arada bilgisayar almak istiyorum. Fakat param çok eksik. Tek
istediğim otuz günün geçmesi. Sabah kalkıyorum, bir büyük votka deviriyorum. Akşama doğru
uyanıyorum, bir büyük votka daha deviriyorum.