HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Bir anda şansım dönmeye başlamış gibiydi. Küçük bir odam, yıllar sonra yine bir
telefonum, pansiyona ait eşyalar, tüp, birkaç parça yemek ve tencere takımım oldu. Katlar üç
odalıydı. Yanımdaki odada bir şoför kalıyordu. Onun yanında da suratı asık bir moruk vardı ve
kimseyle konuşmazdı. Sonraları asık suratlı moruk gitti ve yerine genç bir arkadaş geldi. Mutfak
ve tuvalet ortaktı.
Bir süre sonra küçük ekran bir televizyon aldım. Pazar kahvaltılarını komşularla yapar
olduk. Hepimiz yalnızdık ve küçük yemeklerle, içkilerle, sohbetlerle birbirimizi tamamlıyorduk.
Kenan, kalbi temiz bir arkadaştı. Lakin, çenesi boktandı. “Aziz Nesin benim amcamdır” diyordu.
Lan madem amcan, uyduruk pansiyonlarda ne gezersin? Aziz Nesin kaç çocuğa bakarken, sana
niye bakmıyor? Sonradan iş “Nesin Vakfı’nda çalışmıştım”a döndü. Patronundan bahsederken
arkadaşıymış gibi anlatırdı. Yıllar önce aynı şirkette işe başlamışlar. Ve yıllar sonra, birlikte
çalıştığı vatandaş işini kurmuş ve Kenan’ı yanına almış. Bu, çok ibret verici bir hikayeydi. Yıllar
önce işe başladığın gencin, yıllar sonra yanında çalışanı ol. Pazar günleri balon, çorap falan
satardı. Gariban çocuktu ama çenesinden kaybediyordu. Üç bira içsin tamam, “Mevta olmaya
geldim” der dururdu.
Aklıma çantam geldi. Daha önce yazdığım romanlarım, kısa öykülerim, şiirlerim,
notlarım hep Taylan Dayı’da kalmış olan çantamdaydı. Hemen Kasımpaşa’ya indim. Taylan Dayı
ile sarılıp öpüştük. Beni özlediğini söyledi. Çok iyi bir insandı. Onun hakkında bildiklerimin
başında isyanlar ve nefretler geliyordu. En yakın akrabalarının kurbanı olmuş bir adamdı. Öğlen
vakti bir meyhaneye çöktük. “Taylan Dayım, senin bana çok kıyağın oldu. Durumum düzelince
seni yemeğe davet edeceğim” dedim. “Yemeğini yiyeceğim öyle az dostum kaldı ki sorma
arkadaş” dedi. İkişer bira içtik ve ayrıldık. Hayallerimin, umutlarımın, hatta geleceğimin içinde
olduğuna inandığım çantamla eve doğru yürürken, yine hayallerimle baş başaydım.
Ben gece gündüz durmadan yazardım. Kenan’ın saati olmadığı için, sabah yediye doğru
ben uyandırırdım. Adamı uyandırıyorum, gelip çayımı içiyor, bir de benimle kafa buluyor: “Ünlü
yazarımız iş başında. Yahu bırak bu işleri arkadaş. Kağıda yazık” diyerek çok canımı sıkıyordu.
İnsanlar kendisi bir şey yapmıyordu. Yapmak için emek sarf edeni de beğenmiyor ve dalgaya
alıyordu.
Kafamın kıyak olduğu bir gece, milletlerarası santralden, Augsburg’dan öğretmenlerimin
ve okul arkadaşlarımın numaralarını buldum. Bay Johannes Kachel’in eşi çıktı ve hastanede
olduğunu söyledi. Bay Klaus Gebhard evlenmiş ve iki kızı olmuştu. Görüşebildiğim
arkadaşlarımın çoğu işsizdi. Birkaçı bir yerde çalışıyordu. Sınıftan sadece ‘Eva’ adındaki Musevi
kızın diş doktoru olduğunu öğrendim. Koca sınıftan adam olan pek çıkmamıştı. Alkol ve