HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Yine kış gününde düştüm Kasımpaşa’ya. ‘Otel Bizim’ tabelasını gördüğüm mekana
daldım. “Burası Otel Bizim mi?” dedim. Harbiden bizimmiş. En üst katın küçük tek yataklı bir
odasına kapağı attım. Kar soğuğu var. İki battaniye ile bile donuyorum. İki battaniye daha aldım.
Yan oda komşusu ‘Taylan Dayı’ ile ahbap olduk. Aldığım elektrikli cezvemle çay, kahve
pişiriyorum. Acıktıkça patates haşlıyorum. Başka yiyecek ucuz bir şey yok. Taylan Dayı sabah
uyandığı gibi, hemen rakı içmeye başlıyordu. Yapacak işim yok, dayı da yalnız ve muhabbet
edecek adam arıyor. Hayrına bana da rakı dolduruyor. Oda kapısının arkası, boş rakı şişesi
ambarı gibiydi. Bir zamanlar Bergama’nın zenginlerindenmiş. Akrabalarının fesatlıkları, içki
alemleri ve kumar onu batırmış. Elinde kala kala hatlı bir minibüsü kalmıştı. Sabah yarım şişe
rakı içmeden kendine gelemezdi. Ben otele yerleşince birlikte içer olduk. Öğleden sonra bir
meyhaneye uğrar ve iki duble daha içerdi. Aksaray tarafında takıldığı kahveye uğrayıp akşama
kadar ‘yanık’ oynardı. Sonra Beşiktaş tarafındaki nargileli kahveye takılırdı. Ve akşama yine
meyhanelere. Cami içinden geçmeye korkardı. Hayata isyan etmişlerden biri daha karşıma
çıkmıştı. Koca adam anlatıp durur ve ağlardı. “Ellisini geçtim. İnsanlara güvenim kalmadı. Ev
yok, aile yok. Zaten istemem de” deyip duble rakıyı bir dikişte yuvarlardı. Yaşantısının tek
anlamı, hasılatını almaya gittiği minibüstü. Aksaray tarafındaki meyhanelere takılırdı. Kasımpaşa
meyhanelerinde beleşçi ve çok yapışkan ayyaşlar olduğu için, çok nadir uğrardı. Bana çok kıyağı
oldu.
Altın Kitaplar’a uğradım. Tanınmadığım için riske giremeyeceklerini öğrendim.
Kitabımın mutlaka yayınlanması gerektiğini söyledim. Hüsnü Bey’in söylediğine göre, benim
gibi adı sanı duyulmamış bir adamın yapabileceği tek şey, kitabımı parayla bastırmaktı. Küçük
bir yayınevi bularak matbaacılık yaptırmaktan başka çarem yoktu. Fakat Hüsnü Bey bunu tavsiye
etmiyordu, “Bak kardeşim, yayıncılık zor iştir. Sen bu piyasayı bilmiyorsun. Para vererek kitabını
bastırsan, üzerinde uyduruk bir yayınevi ismi olacak. Parana yazık. Bastıracağın kitabını eşe
dosta, önüne gelene dağıtmaktan başka çaren kalmayacak. Gel sen bu sevdadan vazgeç” deyişine,
“Bu kitap basılacak. Siz de göreceksiniz. Bu kitap, benim için son şans” cevabı verdim. Ve
romanımı alarak sinirlice çıktım.
Hala Otel Bizim diye bildiğim otelde kalıyordum. Lakin, ne zaman para vereceğimi
sormaya başladılar. Lan, parayla olduktan sonra, her yerde otel var. “Almanya’dan dayımı
bekliyorum. Burada buluşacaktık” dalgası otelcileri sıkmaya başladı.
Göz ameliyatımı yaptıran ve beni Ulusal’a aldıran arkadaş beni yalnız bırakmadı. Onun
gibi bir insan tanımadım hayatımda. Gerçek bir dost, hatta bana ‘baba’ gibiydi. Onun sayesinde
otele ‘hayrım olsun’ hesabı para verir olmuştum. Hani, “Bir dost bana, ben Otelci Kasım’a”
hesabı diyorum.