HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

için boşuna mı uğraşmıştı. Ve birkaçı geçmeyen dostum ne olacaktı.
Altın aramaya giderken, çok büyük umutlarla gitmiştim. Olmayınca ne yapacaktım?
Benim bildiğim bir şey vardı: “Şans, insanın ayağına gelmez.” Şansı çağırmak için uğraşmak
gerekirdi. Geldikten sona kovsan yine gitmezdi bu şans keratası. Şansımı zorlamalıydım. Ne
yapıp yapmalı ve şansın saklandığı kapıyı açmalı ve onu çağırmalıydım. Bunun için ölüme bile
razıydım. Ticaret hayatım iyi gittiği halde, şöhrete ulaşmak arzularımdan bir türlü
kurtulamıyordum. Küfelik oluncaya kadar içtiğim zamanlar, gazete ve dergilerde yayınlanmış
sayfalar dolusu röportajlarımın hayalini görüyordum. Kapalı duran televizyonun siyah ekranına
bakarak kendimi görmek bile bana mutluluk veriyordu. “Şimdi hayalimi görüyorum. Ama bir
gün, kendimi gerçekten göreceğim” derken hala içiyordum. Çünkü artık alkolün etki etmediği bir
hale gelmiştim. Hayatım boşa geçiyordu. Böyle giderse istediğimi nasıl yapacaktım? Sonra,
Almanya’ya gidip Karen’i görmeliydim. Siyah saçlı, kürklü ve beyaz çizmeli Karen’i mutlaka
görmeliydim.
Kafayı buldukça beni mutlu eden hayallerimin peşine takılıyordum. Hayallerden
uyanınca, yine kafayı buluyordum. Bir yol arıyordum. Bir çıkış arıyordum. Ama ne bir yol ne de
bir çıkış bulabiliyordum. Rakı ve bol gıda hesabı takılıyordum. Fakat zamanla, saplanıp kaldığım
alkol denizi yüzünden, tek tek eşyalarımı satmaya başladım. Elektrik ve su faturasına gitmesi
gereken paraları da alkole yatırınca, ev susuz ve elektriksiz kaldı. Yeniden elektriği icat edeceğim
diye tepinmemin bir alemi yoktu. Hazırına sahip çıkma, sonra icat yapacağım hesabı tepin.
Cihangir’de oturduğum elektriği ve suyu kesik evde, karanlıklarla baş başa kaldım. Son
olarak sattığım bir sürü kitap karşılığında, bir koli ispirto, yarım sandık limon ve beş kilo şeker
aldım. İspirtoya su, limon ve şeker katılarak yumuşatılır ve rakı niyetine içilirdi. Elime
geçirdiğim eski bir daktilonun başına geçtim. Şiirler yazmaya başladım. Her gece şiirlerle yaşar
olmuştum. Ertesi gün uyandığımda, ispirto kokteylime başlıyordum. En üst kat sakini madam,
sabah sıcak çay ve börek getirirdi. Ama yiyecek iştah kalmamış ki. “Neden böyle yaparsın a
çocuğum. Yazık değil midir sana? Nedir sendeki bu nefret” derken ağlardı kadın. Mahallede
beslediği kedi ve köpeklerden sonra, başına bir de ben çıkmıştım zavallı kadının. Salondaki
dışında evin bütün perdelerini bile sattım. En ucuz yiyecek sakatattı. Yürek almaya başladım.
Ahşap çamaşır sepetini salonun ortasında yakıp, yürek pişirmeme mahalle ayaklanırdı. Mahalle
ha yandı, ha yanacak diye hoplardı zavallılar. Dışarı çıkıp pişkince, “Rakı alemi yapıyorum.
Nooluyor yahuÖ” deyişime, garip yüz ifadeleriyle bakardı insanlar.
Müzik ihtiyacımı eski bir araba aküsü ile gideriyordum. Bir ara uzun bir kabloyla bekar
yan komşudan elektrik aldım. ‘O’, benden beter ayyaştı. “Rakı param kalmadı abi. Bir şişe rakı
al, fişi takayım” demeye başladı. Lan dümbük, ben kendim en ucuz alkol hesabı ispirto içiyorum.
Sana mı rakı alacaktım? Bir süre akü taşımaktan kurtulmuştum. Ama kaldım yine aküye. Aküyü