HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

seçtim. Mahkeme günü geldi. Eski oturduğum semtlerden birinde iyi arkadaşım olan ‘Ruhi’ ve
bakkal ‘Suat’ yanımda şahit olarak mahkemeye geldiler. Suat kekosu kanun işlerinden çok
korkan biriydi. “Yahu arkadaş, benim tipim bozuk. Durup dururken beni hapse atmasınlar” diye
telaşlanıyordu. “Lan yürü keko. Seni hapishane ne yapacak?” dedim. Ruhi ilk kez hakim
karşısına çıkıyordu ve haliyle çekiniyordu. İşim düştü ya, ikisi de konuşma özürlü olur
mübarekler. İlk kez karşına çıktıkları hakimden ikisi de korkarlar. Hakim sordukça Suat’ın dizleri
titriyor. Suat ‘mırmırmırvırmırvırdır.’ hesabı bir şeyler söylüyor ama hangi dilden oluğunu bilen
yok. Ruhi’nin de dili tutuldu sanki. Yere bakıp gülüyor angut. Kahvede, meyhanede sallamak
kolaydı. Rol yapacaksan böyle yerlerde becerikli olacaksın, yamuk. Hakim baktı ki, bunlar iki
kelimeyi bir araya getiremiyor. “Tamam tamam, şahit olduğunuz belli. Yaz kızım.” dedi ve yeni
kimliğim için onay verdi. Mahkemeden aldığım kararla hemen ‘Beyoğlu Nüfus Müdürlüğü’ne
daldım. Belgeyi verdim ve yeni kimliğimi aldım. Yeni adım ‘Mehmet Kartal’ oldu. Hayatımda
ilk kez mahkemeye kelepçesiz çıkışıma ben bile şaşırmıştım. Her mahkemeye çıkışımda koluma
yakın duran bir polis memuru olurdu. Hakimin karşısına çıkacağım sıra, kelepçeyi çıkarırdı.
Hakim benim ‘Kafesliköy Resmi Tatil Beldesi’ raporumu onayladıktan sonra, kelepçe yine
takılırdı.
Ruhi ve mırmırdırvırcı Suat’ı yolcu ettikten sonra, adliye binasının çay ocağında oturup
çay içtim. Elleri kelepçeli suçluları getiren polislere baktım. Adliye binasının koşturmacası hiç
değişmemişti. Avukatlar, suçlular, polisler, mübaşirler, hakimler ve hiç durmayan daktilo sesleri
hep aynıydı. Mübaşirlerin, “Duruşman başlıyor, gir hemşehrim” sözleri bile hiç değişmemişti.
Yüz ifadesinden tutuklandığını anladığım elleri kelepçeliler gidiyordu. Sigaramdan derin
dumanlar çekerken, ‘Peki sen nereye gidiyorsun acaba?’ diye düşünüyordum. Adliye binasından
uzaklaşırken bile, arkama baktım. Çünkü bu tür binalarda yıllarım geçmişti. Adliyede duyduğum
her ses, kurtulamadığım anılar içeriyordu.
Zaman zaman intihar etmeyi çok düşünmüştüm. İntihar duygusu, insanın içinde
gizlenmiş bir düşmandır. Ne zaman ortaya çıkacağı belli olmaz. Hiç umulmadık bir insan aniden
intihar edebilir. Yıllar önceki Bostancı’nın zengin çocuğu arkadaşım gibi. Kimi hayatın yükünü
çekemez hale gelir ve intihar eder. Kimi, ölümün ardındaki sırları çok merak eder. Aşırı sorunlar
ve aşırı meraklar ve ‘ip kopar’. Yıllar önce yüzüm gözüm parçalandığı zaman, yerde yatan
bedenimi gördüğümü hatırlıyorum. Kanlar içindeydim. Bir kalabalık toplanmış ve bir sürü fikir
yürütüyordu. Konuşmaları çok gürültülü geliyordu. Belki inanmayacaksınız ama ben ‘ölmüştüm’.
“Ben ölmedim, yaşıyorum, buradayım, buraya bakın” diye haykırmak istiyordum. Ama sesim
çıkmıyordu. Ve hala sınırın tam ortasındaydım. Yerde yatan bedenimin üzerine gazete kağıtları
örtüldü. Sonra, bir sis geldi ve hiçbir şey göremez oldum. Gürültüler zayıfladı. Ve her şey sustu.
Dünya sustu. Sonrasını çok düşündüm ama hatırlayamıyorum.
Eğer son umudumu bağladığım kitaplarım olmasaydı, belki çoktan intihar etmiş olurdum.
Fakat beni hayata bağlayan başka nedenler de vardı. Çok uzaklarda olan Karen, onu mutlaka
bulmalıydım, görmeliydim. Anneme karşı duyduğum nefret vardı. Doktor Sinan Şakrak benim