HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Ulusal, benim hayatımda büyük bir dönüm noktası oldu. Cezaevi koğuşunda, filmlerini
seyrettiğim insanların içinde yaşar olmuştum artık. Dublaj sanatçıları, oyuncular, tiyatrocular
bana yepyeni bir dünyanın kapısını açmak için mükemmel bir örnekti. Zafer Önen’den, Oya
Küçümen’e kadar hepsiyle ahbap olmuştum. Kısa süre içinde Ulusal’da çok sevilen bir insan
oldum. Geçmişim saklıydı. Sisler arasındaydı. Tek endişem, trafikle ilgili programlar yapmak
için arada bir gelen polislerin içinden, bir tanıdık çıkmasıydı. Çünkü, trafikten karakola geçen
polisler olduğu gibi, karakoldan trafiğe geçenler de vardı.
Hayatım iyice değişiyordu. Yıldırım Gürses, Sezen Aksu konserleri, Egemen
Bostancı’nın desteğindeki ‘Şan Tiyatrosu’ oyunları ve daha birçok müzikaller ve oyunların
çekimine katıldım. Artık kamera asistanı sayılıyordum. Gerçek anlamı her ne kadar kablo
hamallığı olsa da, asistan sınıfındaydım. Şirket içinde birçok tanınmış yıldızı görüyordum.
Yönetmenler, yapımcılar, oyuncular durmadan gelip gidiyordu. Her tanınmış yüzü gördükçe,
aklıma annemi getiriyor ve “Bir gün ben de ünlü olacağım. Sen de beni böyle göreceksin. Ama
sadece uzaktan” diyordum. “Bir gün gelecek, bana oğlum demek için can atacaksın. Ama bana
asla ulaşamayacaksın” cümleleri ağzımdan düşmez olmuştu.
Kefilim olan arkadaş, Betül ile ortak dostumuz sayılırdı. Bir gün Ulusal’ın Etiler’de
bulunan merkezine gitmem söylendi. Otuz bin lira maaş aldığım bir dönemde, ‘altı yüz bin’ lira
parayı alıp gelmem istendi. Etiler’e gittim. Parayı alıp imza attım. Yirmi aylık maaşımı elimde
tutuyordum. Külotumun içine sokup yola çıktım. Etiler’den otobüse bindim. Nişantaşı’na kadar
‘şeytan’ kafamda bin bir tezgah oynattı. Beni işe aldıran, kefil olan, üstelik göz ameliyatım için
bana destek olan bir dosta, böyle teşekkür edilmezdi. Nişantaşı otobüs durağında indim. Ulusal’ın
bulunduğu Kodaman Sokağa yaklaştıkça, şeytan efendi beni yolumdan çevirmek için çok uğraştı.
Bana göre şeytan, insanın kendi beynindeydi. Yaptığı hatalara hemen ‘şeytana uydum işte’ gibi
kılıflar uyduruyordu insanlar. Lakin, iş işten geçtikten sonra, insanı kendine uyduran şeytan
efendi, adamı kurtarmaya gelince ‘zıırttt’ hesabı çekiyordu, yaa. Para hala bendeydi. Parayı alıp
gittiğimi düşündüm. Peki, bana iyilik yapan dosta ne olacaktı? Şirketin kapısından içeri girene
kadar, çoğunun ‘şeytan’ dediği ama benim kendi beynim olarak kabul ettiğim düşmanla savaştım.
Şirkete girdim ve genel müdüre parayı teslim ettim. Beni işe aldıran arkadaşın acele beni
aradığını belirtti. Arkadaşı buldum. Bir an tereddüt etmiş. ‘Acaba yapar mı?’ diye düşünmüş.
Ama yapmamıştım işte.
Ulusal’da çalışmam sayesinde, yeni bir çevreye girmiştim. Yüzümdeki derin çukur izine
herkes üzülüyordu. Bana çok iyi davranan sekreter kızlara hediye hesabı kalemler almıştım.
Patronum Türker İnanoğlu’nun kardeşi Berker İnanoğlu’nun kızı Arzum da öylesine çalışıyordu
şirkette. Ona da bir kalem hediye ettim. Çok hoşuna gitmiş.
Birkaç gün sonra benimle konuşmak istediğini söyledi. Annesinin doktoruna telefon