HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

hatırlamıyorum. Son hatırladığım, göz yuvasına yerleştirilmek üzere kalkan küçük bir et
parçasıydı. Gözüm, canım gitmişti sanki. Ameliyattan önce hep bir umutla yaşamıştım. Fakat,
artık umut bile kalmamıştı. Kalan küçük et parçası sağ göz yuvama yerleştirildiğine göre, artık
ömür boyu tek gözle yaşamaya mahkum olmuştum.
Bir saat kadar geçmiş ve biraz olsun kendime gelmiştim. Amcamdan gitmesini istedim.
Beni bırakmak istemiyordu. Ama ben ısrar ettim ve gitti.
Ameliyattan çıkıp, meyhaneye koşmuştum. Yoksa, böyle ağır ve zorlayıcı bir ameliyatın
sancılarından kurtulmam mümkün değildi. Nejat Bey’in yazdığı ağrı kesicileri, önce bira içerek
yuttum. Sonra baktım ki sancılar geçmiyor, işi rakıya çevirdim. Gözümden kan sızıyordu.
Eczaneden aldığım yuvarlak bandaj ve bantlarla durmadan tuvalete taşınışım ilginç anlar
olmalıydı.
Tam yirmi iki gün sonra, ikinci randevu için Nejat Bey’in karşısındaydım. Uyumak için
gözlerimi kapadığımda, ameliyatın başlangıcındaki gözüme enjektör iğnesinin giriş anlarını her
gece yaşamıştım. Uykumda bile aniden gözüme saplanan iğne ucunun kabusuyla uyanmıştım.
Hala bandajlı olan gözüme uzanan elleri karşısında çok gergindim. Protezin oturmaması
karşısında, ikinci bir ameliyat yapılması söz konusuydu. Bandaj açıldı. Parmakları göz kapağımı
açtı. “Şansın varmış evlat. Ameliyat tam olmuş. Yara iyileşmiş. Şimdi protezi takacağım ve
dünyan değişecek” dediğinde, bir an önce protezin takılmasını ve aynaya bakmayı istiyordum.
Bir protez taktı ama uymadı. İki, üç, dört derken uygun protezi bulup yerleştirdi. Hızla kalktım ve
ayna karşına geçtim. Bir plastik parçasının hayatımı, ruh halimi, moralimi bu kadar
değiştireceğini bilemezdim. Sağ gözüm gitmişti, bir daha asla görmeyecekti. Ama en azından,
şişkin, beyaz ve çirkin, iğrenç halinden kurtulmuştum. Yıllar sonra kavuştuğum bu an, aynanın
karşısında uzadıkça uzuyordu. “Evlat, yeter artık. Biraz da evinde bakarsın. Hastalar sırada
bekliyor” diyen Nejat Bey’e sarılıp teşekkür ettim.
Yıllarca gece ve gündüz hep güneş gözlüğü takarak dolaşmak zorunda kalmıştım. Ve
yıllar sonra ilk kez güneş gözlüğü takmadan sokağa çıktım. Ameliyat öncesi güneş gözlüğü
takmadığımda karşıdan gelen herkes bana bir anda dikkatlice bakardı. Ve artık insanlar yüzüme
irkilerek bakmaz olmuştu. Bu bir mucize miydi? Nejat Bey’in söylediğine göre, özel protez
yapan diş doktorları vardı. Ve hareket eden protez göz yaptırmak mümkündü.
Ulusal’da çalışan arkadaşım, beni işe aldırdı. ‘Bant Kayıt Servisi’nde işe başladım.
Önceleri kasalarla gelen bantları taşıdım. Sonra teknik ekibe doğru ilerledim. Betül ile her gün
görüşür olmuştuk. Betül bir çeşit ‘Staj’ için geçici olarak çalışıyormuş. Bir süre sonra ayrıldı. Dil
kursu için İngiltere’ye gitmek istiyordu. Sonradan Londra’ya gittiğini duydum.