HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

akınca huzursuz oldu. Bir şeyler söyleyip dikkatli bakışlarımdan kurtulmak istediğinin
farkındaydım. Fakat iş arkadaşının misafiri olduğum için, bir şey söyleyemiyordu. Dikkatlice
yüzüne bakmak oyununu biraz daha uzattım. Tam bana bir şeyler söylemek için ağzını açtığı
anda, “Sen Betül veya Bettoş. Babanın adı Nurettin.” ve bütün sülalesini saydım. Kız şok
olmuştu. “Sen bunları nereden biliyorsun? Bu bir şaka mı?” diye şaşkın şaşkın bakarken, ben
gizemli bir şekilde onun hakkında bildiklerimi sıralamaya devam ettim. Kızın yüzü kıpkırmızı
olmuştu. Beni hala tanıyamıyor ve söylediklerime bir anlam veremiyordu. Ama son sözlerim
etkili oldu: “Sen Maçka Lisesi’ne giderken, Mimoza Sokak, Mimoza Apartmanı’nın ikinci katını
hatırla. Mutfakta saatlerce konuştuğun bir çocuğu hatırla.” Ve son sözlerimden sonra ayağa
kalktı: “Sen bu imkansız ne hale gelmişsin? Yüzüne, gözüne ne oldu böyle?” Bana bakarken
yüzüne acı dolu duygular yüklenmişti. Gözleri ıslandı. Benim olduğuma bir türlü inanmak
istemiyordu. Evet, yıllar öncesinin Betül’ü, yani en küçük üvey halamdı bu genç bayan. Yıllar
sonra, çok berbat şartlar altında yaşarken karşısına çıkmıştım. Çok düşündüm, onu tanımazlıktan
gelsem nasıl olurdu? Kendisi beni tanıyamamıştı. Ama artık konuşmuştuk bir kere.
Arada bir telefonla aramaya başladım onu. Annem, yıllar önce bir kız daha doğurmuş.
Ama benim haberim bile olmamıştı. Nasıl olacaktı ki?
Yine aylar geçti. Ve ben, uzun zamandır hayalim olan bir şeyi gerçekleştirmek için araştırmalara
başladım. Sonunda birçok kişinin tavsiyesiyle ‘Prf. Dr. Nejat Ayberk’i buldum. Gözümü uzunca
muayene etti. Artık tek çare, gözü çıkartıp almakmış. Yerine de protez takılacaktı. Çünkü, çok
geç kalmıştım.
Evini soyduğum Ulusal’da çalışan arkadaşa teyzesinden bir miktar miras para kalmış.
Evine buzdolabı, yeni bir müzik seti ve birkaç başka eşya aldıktan sonra, elinde yine parası
kalmış. Eğer teyzesi ile karşılaşmış olsaydım, teyzesinin de aynı şeyi yapacağını söyleyerek, göz
ameliyatım için gereken parayı doktora vereceğini söylemişti. Zaten onun sözüne güvenerek
doktora gitmiştim. Bu inanılır gibi değildi, adamın evini soymuştum. Aylar sonra göz
ameliyatımı yaptırıyordu. “Yahu, senin evini bir daha soysam, daha büyük bir hayrın olur mu?’
dedim. Kafasını sallayıp “Yook, olmaz olmaz” dedi. Doktora gittik ve ameliyat parasını yatırdı.
Son muayeneden sonra, ameliyat için randevu verildi.
Heyecanla beklediğim randevu günü geldi. Amcama haber vermiştim ve yanımdaydı.
Öğlen saat iki civarında başlayacak olan ameliyat saatini beklemek çok berbat bir duyguydu.
Nejat Bey’in söylediğine göre, normal bir göz görünümüne kavuşacak ve yüzüme iğrenç bir
görünüm veren bozuk gözden kurtulacaktım. Ameliyat masasına yattım. Göz ameliyatı canlı
olarak yapılan bir ameliyatmış. Gözüme bir sprey sıktı. Sonra ellerimi ve ayaklarımı sıkıca
bağladılar. Gözüme enjektörün iğnesini soktuğu o ilk an, aylarca gözümün önünden
gitmeyecekti. Sağ gözümü çıkartıp çenemin önünde duran küçük tezgaha koydu. Ölmüş gözümün
parçalanışını, sağlam gözümü kapatmış olan yeşil bez parçasının arasından görüyordum. Benim
bir parçam kesiliyor, parçalanıyordu ve ben acılar içinde sadece kasılabiliyordum. Ne kadar sürdü