HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

zevkliydi. Horozlar ve tavukları kovalamak da neşeli işti.
Sabah beşte kalkardık. Pancar küspesi, melas, saman ve mermer tozu karışımından yem
yapardık. Pancar küspesi ve saman hayvanı iyi beslemek, melas tatlı ihtiyacını gidermek, mermer
tozu da kemik yapısının gelişip daha ağır çekmesini sağlamak içindi. Yem dağıtımından sonra
gün doğarken ekmek, domates, zeytin, salatalık ve peynir yemek, sıcak çaydan büyük bardakla
içmek nefisti. Radyodan yayılan ‘türkü’ sesleri bana yine Almanya’yı hatırlatıyordu. Almanya’da
sabah erken kalkardık. En sevdiğim kahvaltı, Corn Flakes (m ısır gevreği), muz, şeker ve süt
karışımıydı. Bunları hazırlarken türküler programını dinlerdik.
Çiftlikte çok düşündüm, acaba çiftçi bir ailenin çocuğu olup, Kırıkkale’de kalsaydım
nasıl olurdu? Veya iki dayım gibi yaşasaydım nasıl olurdu? Sabahtan akşama kadar ekin biçmek,
traktör sürmek ve köy hayatında yaşamak. Almanya gibi bir ülkede yıllarca yaşayıp, o
medeniyeti, yaşam biçimini, teknolojiyi gördükten sonra, çok zor olacağı kesindi. Fakat
Almanya’ya hiç gitmemiş olsaydım, belki her şey başka olurdu.
Sultanbeyli’nin uçsuz bucaksız arazisi içindeki dev çiftlikten sıkılmam uzun sürmedi.
Mendilini düşürecek tazeyi bırakın, kart leydi bile göremedim. İşten ayrılacak olanın on beş gün
önceden haber vermesi gerekiyordu. Haber verdim ve maaşımı alarak çiftlikten ayrıldım.
Halterimi götürecek yerim olmadığı için orada bıraktım. (Bir daha da uğrayamadım zaten ve
Tepebaşı Havaspor Mağazası’na yaptırdığım mavi boyalı halterim orada kaldı.)
Aylar sonra yine şehre inmiştim. Kendimi dağlardaki ‘kurtlar’ gibi hissediyordum. Kurt
şehre iniyor ve milletin tavuklarını kapıp kaçıyordu. Ben de aynı değil miydim? Şehre her
inişimde birçok insanın canını yakıyor ve sonra bir işe girip aylarca ortadan kayboluyordum.
Sağda solda çeşitli işler bitirip yolumu bularak durumu idare ediyordum. Kara kış
gelmişti ve her yer kar kaplıydı. Kasımpaşa’nın gariban otellerinden birinde, tek yataklı odada
sıkışmış kalmıştım yine. Konuşacak kafa dengi bir dost bile yoktu. Geçmişim ve yaşadığım
günler arasında sıkışıp kalmıştım. Nereye gidiyordum ben. Gelecek nereye taşıyordu beni?
Bir gece vakti biraz da olsa ürkekçe Beyoğlu’nda dolaşırken, eskilerden Adanalı Esef ile
karşılaştım. On gün sonra askere gideceğini söyledi. Bir profesörün yanında çalışıyormuş. Kış
gittikçe sertleşiyordu. Yakın zamanda ‘yolunu’ bulması iyice zorlaşacaktı. Esef ile birahaneye
girdik. Yaşamın gittikçe zorlaşmasını ve avanta işlerin eski tadının kalmadığını tartıştık. Eski