HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

her şey pahalanmış ve para değersizleşmişti. Çalışmakla otelde yaşamak imkansızdı. Gündüz
çalışıp, gece yine gayri meşru işe bakmak lazımdı. Başıma iş alıp gözümün daha beter olmasını
istemiyordum. Rotaks’tan yine ayrıldım.
Sonraki günler yine turist ayıklayarak geçti. Baktım bir gün vatandaşın birisi kafası iyi
hal dolaşmakta, ‘Hello, ateş var mı’ hesabı bir muhabbete daldım. Evine gidecek dermandan
yoksun gibi görünüyor, ‘Hadi sana bir kıyak yapayım’ hesabı adamı zorla evine götürdüm. Eve
bırakma, yani servis ücreti olarak, yirmi bin lira, altın kolye ve mini müzik setini aldım. Ne de
olsa vatandaşa iyilik yapmışım. Zaten tip olarak öyle kolye takıp, cebinde o kadar parayla
gezecek bir adama benzemiyordu. Müzikten çakan insan müzik seti sahibi olur. Kuru radyo
dinlediğinden emindim.
Beyoğlu’nun yeni polislerince tanınmadan uzaklaşmam gerekiyordu. Arada bir
bulaşıkçılık yapıp vakit de geçirmeye alışmıştım. Çantamda mini müzik setim bile olmuştu.
Kaldığım otelde kral gibiydim. Param bollaşmıştı. Ama günlerce boş gezip harcamaktansa, bir işe
girip çalışmak daha akıllıcaydı. Yine gazete ilanlarına bakarken, çiftlikte çalışacak eleman
arandığını okudum. Anında bir telefon. Almanya’dan yeni gelmişim. Motorsiklet kazası
geçirmişim. Ailevi durumum çok iyiymiş. Lakin, dinlenmek için temiz havalı bir işe girmeyi
düşünmekteymişim ve çiftlik ayağı benim için ideal bir işmiş. Tek derdim, temiz hava, kuru gıda
imiş. Anında kabul gördüm. Ben ne adam mışım yahu? Bir fayton istemediğim kalmıştı. Hani,
mendilini düşürecek ‘taze leydi’ peşinde koşma ayağı diyorum.
Kadıköy’ün merkezindeki büyük iş hanına daldım. Hacı Şefik Dayının oğullarıyla işi
konuştuk. Çiftlikte pek masrafım olmayacağı için, para konusu biraz ‘nane’ cinsi oldu.
On dokuz bin lira maaşla işe başladım. Bir çiftlikçilik yapmadığım kalmıştı zaten. Çok
hayvan var. Boş bir arazi bulsam, hayvanları topladığım gibi göçüp kendi çiftliğimi kuracağım.
Benim gibi adamı on dokuz bine çalıştırmak he mi. Hepsini on beş binden yanıma alırdım
harbiden. Dua etsinler ki, arazim ve büyük ahırlar yaptıracak sermayem yoktu.
Günlerim büyük baş hayvanlara yem hazırlamakla ve dağıtmakla geçiyordu.
Ziya Restoran’da bıraktığım halterimi de almıştım. Boş zamanlarımda mini müzik setine
kafama göre kasetler takıp antrenman yapıyordum. Müzik, ruhun olduğu kadar, halterin de ‘ritmi’
sayılırdı. Diğer çalışanlar da heveslendi ve onlara halter dersi verdim. Patronun büyük oğlu Fikret
iki de bir “Nasıl, temiz hava iyi değil mi?” dedikçe, “Kendimi buldum. Burayı çok sevdim”
diyordum. Kırıkkale’den sonra ilk kez eşeğe bindim. Çalı çırpı toplamak için eşek arabasıyla
ormana giderdim. Eşek arabasına baktıkça gülerdim. Hayat gerçekten çok tuhaftı. Elimde kamçı,
‘yürrüüü lan eşeeekk’ ve yakacak dolu arabayla çiftliğe dönerdim. Traktör kullanmak çok