HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

elvermiyordu. İşte tam o sırada patates tezgahının arkasındaki elinde gazete tutan adamın
ağzından şu cümleleri duydum: “Ulan ne iş be arkadaş. Sesim güzel doğsaydım, şimdi patates mi
satardım? Adama bak, iki şarkı patlattı, meşhur oldu. Şimdi tanıyanı çok olur Vah anam vaah ki
ne vah böyle kadere.” Kimden söz ettiğini bilmiyordum. Ama söylediği laflar bana yeni bir
hayatın kapısını açmak ister gibiydi. Annem hala her şeyden habersizce, kurbanlık koyun gibi
önümde duruyordu. Her an ensesine saplanabilecek bir sustalıdan haberi yoktu. Patates satıcısı
bana bambaşka bir hayal dünyasının kapısını açmıştı. Yıllarca büyük para peşinde koşmuş ve
ünlü bir işadamı olarak basında yer almayı hayal etmiştim. Zaten kafes yolcuları olarak hangimiz
hayal etmemiştik ki? Gazete ve dergiler benden bahsediyor, annem olacak kadın resimlerimi her
görüşünde mosmor oluyordu hayallerimde. Ama elime geçen paraları içki masalarında ve daha
birçok alemlerde harcayıp tüketmiştim. Gayri meşru yolcular olarak hepimiz aynıydık. Ne paralar
kapmıştık. Parayı kapana kadar bir iş güç kurma hayaliyle yanardık. Nakit para elimize geçtiği
anda, her şeye susamış olarak kadın dolu eğlence dünyasına dalardık. Ha yarın, ha öbür gün, ha
daha öbür gün işe bakmaya karar verip, kaptığımız paraları eğlence mekanlarında tüketirdik.
Sonra, o mekanlara uğrayamaz olurduk. Parasız adamı kim ne yapacaktı. Parasız adama ‘şişe
suyu’ bile vermezlerdi be.
Yeni hayal dünyamda uçarken, yengemin elime tutuşturduğu listedekileri alıyordum.
Pazarın alt kısmında annem ile tekrar karşılaştık. Uzaktan bana bir süre baktı. Sonra yanındaki
kadını geriye doğru çekti ve gittiler. Giderken bir daha baktı. Bu, onun yüzünü son görüşüm
olacaktı. Eve gelince yengeme anlattım. Söyleyecek bir şeyi zaten olamazdı. Amcamın evinde
birkaç günden fazla kalmamın bir anlamı yoktu. Ve geldiğim gibi gittim.
Yine gazete ilanından ‘Şişli İlyas Steak House’da bulaşıkçılık işi buldum. (Kasada para
toplayan Gülay Hanım, İlyas Bey’in kızıydı ve yıllar sonra Şişli Belediye Başkanı Gülay Atığ
olarak çok iyi tanınacaktı. O zamanlar Porsche arabası olan İzmirli bir işadamı ile nişanlıydı.)
Almanya’dan yeni gelmiş ve kaza geçirmiş rolünü oynuyordum. Zaten daha önceki yerlerde de
aynı rolü oynamıştım. Bulaşık yıkarken, kurduğum hayallerin haddi hesabı yoktu. Bir yol
bulmalıydım, bir şeyler yapmalıydım. En azından gözüm için bir çareler bulmalıydım. Yüzümü
daha sonra yaptırsam da olurdu. Gözümün iyice irileşmiş ve beyazlaşmış haliyle çok çirkin bir
görünümüm vardı. ‘Gözler kalbin aynasıdır’ lafını yıllar öncesinden hatırlıyordum. Ve benim sağ
gözüm, ayrıca çökmüş olan sol elmacık kemiğim beni ‘kara kalpliler’ sınıfına sokuyordu. Ama
hiçbir şey yapamıyordum işte.
İki ay falan çalıştım. Umutsuzluklarım yüzünden iş sırasında iki ‘Diazem’ kapsülü yuttum.
Neşelenmiştim. Ama bir kapsül daha istiyordum. Derken altıncı kapsülü yuttuğumu hatırlıyorum.
Gözlerimi açtığımda ‘Şişli Etfal Hastanesi’ndeydim. Hesabım kesildi ve yine işsiz kaldım.
Düştüm yine Beyoğlu’na. Ama cebimde param var. Öylesine bir ziyaret hesabı Rotaks-
Dent’e uğradım. Acele adam lazımmış. Benim gibi bir adam bulamayacaklarını ben zaten
biliyordum. “Ustam, bir köfteci arabası yaptırsam iyi olur beÖ” dememe surat astılar. Fakat artık