HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Cebimde yine parasız gezerken, Tepebaşı kaldırımına oturdum. Haliç’e bakarken, eski
günlerimi düşünmeye başlamıştım. Kaç ‘13 Şubat’ geçmişti ve ben yaş günlerimi hep ya
cezaevinde ya sokaklarda geçirmiştim. Almanya’da yaşadığım yaş günlerimi düşündüm. Pasta,
mumlar, hediyeler, mezeler, içecekler ve gülen yüzüm. Belki de suni olarak sadece yaş
günlerimde mutlu olabilmiştim ben. Uzaktan Haliç’te dolaşan küçük tekneleri gördükçe, kendimi
çamur deryasında su alan ve batmak üzere olan bir tekne gibi görüyordum. Gidecek yer yoktu.
Gelecek de yok gibiydi. Ne param, ne sigaram, ne umudum kalmıştı. Saatlerce Haliç’e tepeden
baktım. Saatlerce geçmişimi düşündüm. Boşa geçen nice 13 Şubatları düşündüm. Sokaklarda,
nezarethanelerde, cezaevi koğuşlarında geçen yıllar, aslında okullarda, spor salonlarında geçmesi
gereken yıllarım olmalıydı. Ama olmamıştı işte. Kaç kış karlar altında inşaatlarda sabahlamıştım.
Param olmadığı için kahveye bile sokmazlardı. Birazcık ısınıp gideceğimi söylediğimde, “Bu
soba havayla yanmaz. Dışarı hemşehrim” diyenleri düşündüm. Cezaevine yedi kez girip
çıkmıştım. Sokaklarda geçen yıllar da cabasıydı. Daha ne kadar girip çıkacaktım. Bozuk gözümü
ve yüzümü kapatacak bir güneş gözlüğüm bile yoktu. Bu yüzden sokaklarda dolaşamıyordum.
Beni görenler ‘Canavar’ görmüş gibi bakışlarını kaçırıyordu. Ben de bakışlarımı herkesten
kaçırmak zorunda kalıyordum.
Aynı gece Beyoğlu’nda gezerken, eski bir arkadaşla karşılaştık. Sigaracılık günlerimiz
olmuştu. “Artık avanta yol öldü be kardeş. Biz Taksim Parkı’nda racon kesiyoruz. Terso olduğun
belli. Önce bir yemek yiyelim” demesi biraz olsun yüzümü güldürmüştü. Sıcak bir yemekten
sonra, sıcak bir çay ve peş peşe yaktığım sigaralar, bunlar bile büyük nimetlerdi. Yokluğu
bilmeyen, ıstırabını da anlayamazdı. Arkadaşımdan ilk isteğim, kalın çerçeveli bir güneş gözlüğü
oldu. Sağolsun beni kırmadı ve aldı. ‘Kara gözlük’ benim için bir siper sayılırdı.
Aynı gece park işine başladık. İki Adanalı ve bir Mardinli arkadaş ile tezgahımızı
kurduk. Benim yüzüm gözüm bozuk olduğu için, geri hizmete takılacaktım. Yapacağımız iş
basitti. Parka gelip ‘vurucu’ arayan homoseksüelleri ayıklayacaktık. Adanalı’nın fiziği iyiydi.
Tezgaha onu sürdük. Homoyu alıp ‘Sheraton Oteli’ arkasındaki sotalığa götürdü. Ve biz hemen
güya Adanalı’ya da bozuk attık. Adanalı, tezgahtan parası olmadığına dair bin bir yemin etti.
Yeni erkeğini korumak isteyen homo, anında görüntüyü yaptı. Sonraki geceler hep aynı takıldık.
Gündüzleri de kahvede kağıt oynayarak vakit geçiriyorduk. Fakat zamanla ortaklarım büyük para
için şiddete başvuracak ve parkı terk etmek zorunda kalacaktık.
Yine bir sabah yalnız ve umutsuz dolaşırken, bir bank üzerinde gazete buldum. İş ilanları
sayfasına baktım. ‘Acele bulaşıkçı aranıyor. Çok acil’ yazısını gördüm. Cebimde biraz param
vardı. İlana telefon açtım. Hemen gelmemi söylediler. Peşinden bir telefon daha açtım. Güya
benim ‘dayım’ olarak arıyordum. Geçirdiğim bir kaza sonucu yüzüm gözüm dağılmıştı. Ve iş
arıyordum. Kefili de dayımdı. Yani aslında çalışacak olan ve kefil bendim. Bana, benden başka
kim kefil olurdu ki? Zaten benden daha sağlam kefil mi olurdu bu memlekette? Demek ki ne