HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

gibi malzemeleri de ayıklıyorlardı. Anlayacağınız, bir zamanlar birbirlerine ikram yarışında
bulunmaya can atan gayri meşrular, artık birbirini ayıklayacak kadar zor günlere gelmişlerdi.
Parayı bulan yamyam sabahtan meyhaneye çökerdi. Çünkü dertlerini tek unutacağı başka
yer yoktu. Meyhane parasını bulmuş olan da hani, “Bakın lan, ben parayı bulmuşum işte.
Bulamayan keriz efendi düşünsün” hesabından gider olmuştu. Kapı önünde dolaşan başka hırsızı
görünce yanına çağırıp bir bira söyleyip, “Hele bana iki paket cigara al. Şu ayakkabılarımı da
boyacıya götür. Sonra bir bira daha söylerim” hesabı diyorum. Kendi ezginliğinin acısını, kendi
yolunda giden başkasından çıkartmak için can atacak hale gelmişti gayri meşru alemin insanları.
Lakin, hırsızın günü gününe uymaz. Bir haftaya kalmaz aynı muameleyi kendisi görürdü.
Yalnızlık, umutsuzluk, yarınsızlık ve nefretler, insanları birbirini ezmeye itiyordu.
Şehrin değişen görünümü, yeni tutkular, yabancılaşma, yalnızlık duygusu ve daha birçok şey,
gayri meşru alem insanlarını işte böyle birbirinden nefret ettirir olmuştu. Aynı işten yolunu bulan
ve akşama parkta şarap ve hap alemi yapanlar, hiç yoktan bir nedenle bıçaklarına sarılıyor ve kan
döküyordu. Yıllar öncesinin istikrarsız dönemlerinde ekilen şiddet tohumları, yıllar sonraya böyle
taşınır olmuştu. ‘Ne ekersen, onu biçersin’ lafını boşa söylememişler herhalde.
Eski ‘beyefendiler diyarı’ Beyoğlu daha berbat bir durumdaydı. Yıllar öncesinin
hırsızları, sigaracıları, hatta seyyar satıcılık yaparak esnaf geçinenleri bile ayakçı pezevenk
olmuştu. Birçok taksi müşteri almıyordu. Taksim etrafında saatlerce tur atıyordu. Ayakçı
pezevenklerin küçük bir işaretiyle, müşteriyi alıp hemen Kazancı, Cihangir ve Akyol’a
indiriyorlardı. Tabii ücret on misli. Yoksa kapı ve daire numarası verilmezdi. Müşterinin zaten
kafası iyi, matiz adam ‘cömert’ olur hesabı diyorum. Zaten ayakçı pezevenkler anında tanınırdı.
Polisler yakaladığı pezevengin saçlarını çok cins keserdi. Kiminin kafasının iki yanından, kiminin
ortasından kesip bırakırlardı. Hani, “Seni Komançi yapalım seni Siu yapalım seni de, Apaçi
yaptık. Yürüüü haahahaaa” hesabı diyorum. Pezoların karakoldan çıkış anları çok komikti.
Hepsinin elleri, cins tıraşlı kellelerini kapatmış gidiyor. “Lan abi, benim gibi delikanlıya bu
yapılır mı yahu?” diye sitem edenlere, kapı nöbetçisinin cevabı hazırdı: “Lan o kadar
delikanlıydın, niye karı satıyon dümbükoğlu dümbük. Tıraşın da haso olmuşÖ hahahaaa.”
Yıllarını cezaevi koğuşlarında geçirmiş toplumun terk edilmiş insanları, zaten dışarıya
uyum gösterecek halde değildi. Bir de değişen şehre, soğumuş ve hatta buz tutmuş olan insanlık
değerlerini ekleyince, onların ne halde olduğunu anlamak zor olmasa gerek.
Eski Kasımpaşa, Beyoğlu, parke taşlı Tarlabaşı Caddesi, Şişhane ve her yer büyük bir
değişimin devamına sahne olmak için hala ayakta gibiydi. Parke taşlı yollar asfalt oluyor, gariban
görünümlü kasap, bakkal, manav gibi eski değerler kaybolmaya yüz tutuyordu.