HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Paşakapısı’nda koğuş kapıları birbirine açılıyordu ve rahat sayılırdık. Bayrampaşa
Cezaevi’nin şekli başkaydı. Yan yana kapısı ayrı büyüklükte koğuşlar vardı ve dışarı
çıkılamıyordu. Voleybol oynamak için ideal olan bahçe için durmadan kavga çıkıyordu. Volta
atmak isteyenler, voleybol oynamak isteyenler, tepeden ışıyan güneşten yararlanmak isteyenler
hep kapışıyordu.
İlk mahkemede işi yırttım. Bildiğim tek şey, çuvalı katlayıp denize atmasaydım, bu kadar
çabuk kurtulamazdım. “Sen uyuyacağın yere çuvalla mı girersin?” demez miydi hakim?
Ceplerim bomboş ve yine dışarıdayım. Cezaevinde hiç olmazsa günde üç öğün yemek ve
bitli de olsa bir yatak vardı. Dışarıda bunlar yoktu. “Keşke telsizi çalmak için daldığımı
söyleseydim” diye düşünmeden edemedim. Dışarı çıkmak ve bir şeyler yapmak isteyenimiz
çoktu. Fakat dışarıda yaşamamız da çok zordu. İçeri düşen, dışarıyı hayal ediyordu. Çıkan ise
çıktığına bin pişman oluyordu. Her seferinde özgürlüğe attığımız ilk adımla, topluma ne kadar
yabancılaştığımızı daha iyi anlıyorduk. Arada bir değişiklik olsun diye dışarı çıktığımız kesindi.
Yuvaya geri döneceğimiz zaten belliydi. Çünkü, bize dışarıda hayat hakkı yoktu. Beyoğlu’na
uğradım. Eskiler kalmamıştı. Kasımpaşa’ya indim. İskele karşısında olması gereken Haliç Otel
ve Kıraathanesi bile yerinde yoktu. Yıllar öncesinin yeni yetmeleri için ‘cıgaralık’ içme istasyonu
sayılan ‘Geyikli Sineması’ da uçmuştu. Kasımpaşa yavaş yavaş lüks semt olmaya başlamıştı.
Kasımpaşa, gayri meşruların takıldığı bir merkezden farksızdı. Onları kovalasalar Kasımpaşa’dan
atamazlardı. Fakat büyük bir değişime ayak uyduran İstanbul adlı ezgin şehre, onlar ayak
uyduramaz olmuştu. En paspal oteller bile kazık marka tabela asmışlardı. En gariban lokantalar,
tadilat yapmış ve dekor değiştirmişti. Bir yamyam için en gerekli şey, yolunu bulamadığında
gideceği ucuz bir lokanta ve otel olmasıydı. Oysa, Kasımpaşa’da her yer dekor değiştirmiş ve
fiyat artırmıştı. Semti gayri meşrulardan temizlemek için elbirliği yapsalardı, bu kadar başarılı
olamazlardı. Birçok açıdan Kasımpaşa ve Şişli arasında pek fark kalmamıştı. Kasımpaşa çok
ilginç bir yerdi. En çok cami, meyhane ve kahvehane iç içeydi. Ne meyhanelerin açılış
yaptıklarını hatırladım. Açılış için çiçek gönderenler, açılışa katılanlar. Aynı şekilde ne
kahvelerin açılışını veya el değiştirip yenilenerek tekrar açılışını hatırladım. Yıllar öncesinin
büyük açılışlarına sahne olan meyhaneler kapanmıştı. Küçük birahaneler çoğalmıştı ve çok iyi iş
yapıyordu. Bir yamyam meyhaneye fazla para vermez. İki ‘Optalidon’ yutar. Üzerine iki bira içer
ve kelle olmuş halde kapağı otele atar. Lakin, bunlar eskidendi. Parklar, çalılıklar, sota yol
kenarları şarapçılarla dolmuştu. Otele gitmek yerine, iki şişe şarap kapıp sotalıkta demlenmeyi
tercih edenlerin tek isteği, sabaha sıcak bir çorba içecek para kalmasıydı.
‘Hırsız hırsızı soymaz’ diye bir laf vardı. Ama o eskidenmiş. Kafesten çıkana içki alemi
ve otel parası kıyak yapma günleri biteli çok olmuştu. Çünkü, herkes kendi masrafını çıkartmanın
derdine düşmüştü. Parayı bulan kumar masalarına yatırıyor ve yine yolsuz kalıp işe çıkıyordu.
Otele para vermek yerine, cebinde üç kuruş çorba parası saklayanlar, sabah uyandığında
ayıklanmış oluyordu. Cebindeki parayı yeseler yine iyi sayılırdı. Şarap ve hap içerek kendinden
geçmiş gayri meşru yolcularının, parasından başka ayakkabısını, paltosunu, donuna sakladığı saat