HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Augsburg’da kongre salonunda gördüğüm Muhammed Ali Clay, öğretmenlerim, kız
arkadaşlarım, bisikletim. Ve dönüş yolunda tır içinde Alman topraklarından uzaklaşırken
altımızda uzadıkça uzayan beyaz yol şeritleri. Her şeridi geçtiğimizde, demek ki Paşakapısı’na
abone oluşum yaklaşıyordu. Ama nereden bilecektim?
Paşakapısı’na altıncı girişimde her şey aynıydı. Tek değişen, dünün alt sübyan
çocuklarının ‘gasp’ ve ‘oto çenç’ gibi çok ağır yükümlülükler taşıyan suçları bile göze almış
olmasıydı. Eskiden ‘gasp koğuşu’ tek tük dolu olurdu. Oto çenç işinden gelen az olurdu. Ama
artık, gasp koğuşu dolup taşmış ve taşanlar hırsızların yanına verilmişti. Oto çenç işi yapanlar
gittikçe çoğalıyordu. ‘Belki büyük parayı bulurum’ düşüncesiyle gaspa çıkanlar, uzun yılların
faturasını ödemek için isyanlar içinde bekler olmuştu. ‘Dört oto kasnaklarsam, bir mekan açarım
kendime’ hesabı takılanlar da, yine ağır faturalar için beklemekten başka şey yapamayacaktı.
Haydarpaşa Numune Hastanesi’nde yattığımda, Menenjit belirtisi olan eklem yeri
ağrılarını iyi öğrenmiştim. İş olsun hesabı revire bu belirtileri anlatarak hastaneye sevk raporu
aldım. Mahkumlar Bayrampaşa hastanesine götürülürdü. Hani, şöyle birkaç saat dışarıyı görüp
dönmek için herkes aynı dalga dümeni yapardı. Fakat, mahkum arabası hiç ummadığım bir
hastane önünde durdu. Askerler inmemizi istedi. Ben hasta olmadığımı, yanlışlıkla geldiğimi
söyledim. Lakin, asker, “Ben anlamaz hemşo” dedi. Bayrampaşa Hastanesi’ne gideceğimi
umduğum için, menenjit belirtisi hikayesi anlatmıştım. Yani, intaniye servisine götürülecektim.
Mahkum arabası azlığı nedeniyle, yakın olan Haydarpaşa Numune Hastanesi’ne getirileceğim hiç
aklıma gelmezdi. Artık dönüş yoktu ve merdivenleri çıkmaya başladık. İntaniye servisine girdik.
Kollarımı sıkıca tutan iki asker ve ellerimde zincir kelepçeler. Başımı öne eğdim. Doktor odasına
girdik. Beni tedavi etmek için aylarca uğraşan, beni hayatta tutabilmek için aylarca çırpınan
doktorlarla karşılaşınca, dünyam karardı. Başımı kaldırmadığım halde tanımışlardı. İnsan bazen
‘keşke şimdi ölebilseydim’ der ya, işte ben öyle bir an yaşıyordum. “Geldim doktor bey” diyen
bayan sesi kulaklarımda çınladı. Doktorların asılmış yüzünü gören hemşire benim yüzüme baktı.
Ölüm yatağında başucumdan ayrılmayan, beni hiç yalnız bırakmayan, sevdiğim yiyecekleri
evinde hazırlayarak sefer tasıyla bana getiren Nermin Hemşire ile böyle bir şekilde karşılaşmam,
milyon değil, milyar kez ölmekten daha beterdi. Nermin Hemşire masa üzerinde duran
evraklarıma baktı. “Sen iftiraya uğradın değil mi? Yoksa, benim tanıdığım sen, böyle bir şeyi asla
yapmazsın. Buna inanamam.” derken gözlerinden yaşlar akıyordu. Bir zamanlar bana umut
vermek için, iyileşir iyileşmez evleneceğimizi söyleyen Nermin Hemşire’nin sözlerine verecek
cevabım olamazdı. Askerlerden biri “Bu bizim cezaevinin demirbaşıdır bacım. Gelir, gider, gelir,
gider” demese olmazdı sanki. Nermin Hemşire hala inanamıyordu. “İnsanları sevmek suç mu?
Sen nasıl böyle suçlar yaparsın? İnanamıyorum bu nasıl oluyor” derken dudakları titriyordu.
Sonra öbür hemşireler girdi içeriye. Evrakımda yazan suçumu okuyan şaşırdı kaldı. Kimse
inanmak istemiyordu.
Muayene sonrası bir şeyim olmadığı ortaya çıktı. Bir şey çıkmayacağını ben de
biliyordum zaten. Doktor odasından çıkarken Nermin Hemşire yanıma geldi. “Sen can