HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

İçeri girişler, çıkışlarla yaşantım devam eder olmuştu. Bir zamanlar polislerin
yetişemediği, rüzgar gibi koşan, düz duvarlara tırmanan, karanlıkta bile çok iyi gören, ikinci
katlardan uçarak atlayan ve gözden kaybolan ben, artık refleksleri zayıflamış, bir gözünden hayır
görmez olmuş, sadece yaşamak için çırpınıyordum. Böyle bir durumda da çabuk yakalanmam
çok doğal sayılırdı. Paşakapısı’na altıncı girişimde on sekiz aya mahkum oldum.
Umutsuzluk içinde saatler bile çok zor geçerken, aylar nasıl geçecekti? Yıllar önce alt
sübyan koğuşuna atılan o yılların küçük çocukları, gidip gelmeye devam ediyordu. Gelenler
içinde sakatlananlar devam ediyordu. ‘Dışarı çıkınca ilk işim şurayı soymak olacak’ cümlelerinin
ardı arkası kesilmiyordu. Çıkar çıkmaz da, soymaya kararlı olduğu yerde yakalanmasa bile, bir
başka yerde yakalanıp geliyordu.
Alt sübyan koğuşunda tanıdığı cezaevi yaşantısı, yirmi yaşına gelenler için bir süreliğine
son buluyordu. Tahliye olur olmaz askere götürülüyorlardı Askeriyeye alışanlar, askerlik biteceği
zaman firar ediyor ve askerliğini uzatıyordu. Dünün suç dünyası çocukları için, ya askeriye, ya
cezaevi gibi iki seçenek kalmıştı.
Üsküdar Paşakapısı Cezaevi çok eskiden manastırmış. Yıllar sonra yaşanmaz raporu
verilmesine karşın, dolup dolup taşıyordu. Rutubetli ve bakımsız duvarlar, bizleri yavaş yavaş
çürütüyordu. Sabah sayımında uyanmayan bir mahkumu dürtüklerken, nefes almadığını
anladığımız günlere ulaşır olmuştuk. Bir süre öncesine kadar canlı olarak gelen genç ve yaşlı
insanlar, bir gece sessiz sedasız bu dünyadan göç edip gidiyordu. Ardında ‘İyi arkadaştı. Toprağı
bol ola’ anılmalarıyla. Dıştan sağlam gözüken ama içi çürümeye başlamış, toplum dışı
insanlardık biz artık. Yatağında sessiz sedasız can vermiş olan ve ertesi gün revire kaldırılarak
cenaze işlemlerine başlanan insanları gördükçe, yatağımdan, yastığımdan ve battaniyemden
soğuyordum. Sabahları uyandığımda, kendimi çimdikliyordum. ‘Ben yaşıyor muyum? Yoksa
öldüm mü?’ sorularıyla yaşamaya başlamıştım. Gece yat saati sırasında battaniyeyi üzerime
çekerken, ‘Acaba son gecem mi? Yoksa, yarın uyanacak mıyım? Yaşamak güzel mi? Yoksa
ölmek en iyisi mi?’ düşüncelerinden kurtulamaz olmuştum. Günler sonra, bahçede volta attığım
birçok arkadaşın aynı düşünceler içinde yaşadığını öğrendim. “Biz neye yaşarız be arkadaş.
Herkes iş güç sahibi olmuş. Evlenip çoluk çocuğa karışmış. Biz sübyanken girmişiz
Paşakapısı’na, hala kurtulamayız. Paşakapısı’nın leş gibi kuru fasulyesini yiyen, yosunlu suyunu
içen illa buraya dönüyor.” Herkes aynı cümlelerle isyan ediyordu. Dışarı çıkınca kollayacak,
destek çıkacak kimsemiz yoktu. Almanya’yı terk edip geldiğim için herkes bana kızıyordu. Oysa,
Almanya’yı ben terk etmemiştim ki.
Herkes televizyon seyrederken, ben yıllar öncesini düşünür olmuştum. Karen ve annesi,
bayan Klett, Rosa ve kocası Helmut, Coburg’da annem için çaldığım büyük siyah beyaz köpek,