HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Peki bizim dönemimizde hangi büyük küçüğüne örnek olmuştu? Kuru telkin, kuru akıl,
kuru nasihat insana yetmez. İnsan düşünen bir varlıktır. Benim çocuk yaşta Almanya’da
yaşadıklarımı ve gördüklerimi, yetmiş yaşına gelmiş büyüğüm olan bir akrabam bilmezse, ben
onu takmam, ciddiye almam. İşte bugün bu toplum Batı’ya yönelmişse, bizim büyüklerimizin
kısıtlamaları ve kendileri gibi bizleri de avutmasından dolayıdır. Bir toplumun ileri gelenleri,
gelecek nesline bir şeyler veremezse, yeni nesil başka toplumları örnek almaya başlar.
Büyüklerimiz de “Çoluğumuz çocuğumuz gavura özeniyor. Dünyanın sonu geldi, yaa” diye
dövünür dururlar. “Çoluğunu çocuğunu gavura özendirip, kaptıracağına, örnek olsaydın da, kendi
geleneklerini devam ettirseydin” demezler mi adama?
Aylarca hayatımı düşündüm. “Lan Paşakapısı’nda bir körümüz eksikti. O da oldu işte”
şakalarına aldırmam saçmalık olurdu. Çünkü bu bir şakaydı. Nereden geldiğimi zaten biliyordum.
Ama nereye gideceğimi düşünmek çok zordu. Bozuk yüz ve göz, gidecek yer yok.
Kış başlarken ufak bir iş yapıp kasten yakalanarak, soğuk günlerde cezaevini yuva yapan
hırsızlar vardı. Onları düşündüm. Hiç kimsenin umudu yoktu. Dönecek ne bir ev, ne bir köy ne
bir yer vardı onlar için. Ve ben aynı durumdaydım. Üstelik onların hiç olmazsa yüzü düzgündü.
Hızla silahlanma yarışına ayak uyduran hırsızlar gelmez olunca, sabırla bekler olduk.
“Lan ne oldu bu adama. Bu kadar gecikmezdi. Hem de kış ayında dışarıda kalmazdı” gibi meraklı
cümleler ağzımızdan düşmezdi. Çok geçmeden kafese gelen eski bir aboneden haberi alırdık.
Merakla beklediğimiz insan, bir şekilde ölmüş olurdu.
Yıllar önce benimle birlikte alt sübyan döneminde cezaevi yaşantısına başlamış olanlara
baktım. Değişen tek şey, işlenen suçların ağırlaşmasıydı. Boşa geçen yılları kurtarmak umuduyla,
gittikçe ağır suçlar işleniyordu. Hafif suçlar için çıkılan ‘Sulh ve Ceza Hakimliği’ne çıkanımız
artık kalmamıştı. En hafifi ‘1. Ağır Ceza Hakimliği’nde yargılanır olmuştu. Dışarıda gidecek
yerimiz olmadığı gibi, gidecek yolumuz ve umutlarımız da kalmamıştı. Paşakapısı’ndan çıkan, en
kısa zamanda geri dönüyordu. Hatta karşı veya yan koğuştan tahliye olup, bir haftaya kalmayıp
geri dönenler gittikçe çoğalıyordu. Kat ortasındaki büyük volta bölümünde çay muhabbetine
başlamışız. “Yaa kardeş, geçen pazar bir rakı alemi yaptım sormayın” diyene bakıyorum. “Ne
zaman lan?” dediğimde çıkıp hemen döndüğünü anlıyorum. Bizi akıllanmamız için alt sübyan
koğuşuna gönderenlerin yarattıkları bizler, ölmek ister gibi yaşar olmuştuk. Arada bir patlak
veren koğuş isyanları, kolay hazmedelim diye içine sabun katılan ve içine fındık faresi
düşmesinin normal sayıldığı karavanalar, sabah ve akşam sayımları, voltalar ve yatak
muhabbetlerinde anlatılan palavralardan ibaret yaşıyorduk. Düzelecek bir yanımız da yoktu.