HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Kırıkkale’nin ortasında bir helvacıdan helva istedim. Bize baktı ve bana tokat attı. Tokadı
kabullenmiş gibi yere oturdum. Ama arkasını döndüğü anda kafasından kanlar fışkırdı. Çünkü
kafasına fırlattığım taş, onun yumruğu kadardı.
Sonunda kendimizi istasyon kenarındaki karakolda bulduk. En çok tokadı ben yedim.
Çünkü, adamlarım ilk kez gördükleri polisler karşısında paniklemiş ve her şeyi benim
yaptırdığımı söylemişlerdi. Yılanlarımdan da bahsettiler. İlk kez polislerin karşısındaydım ve en
şişman olanı saçlarımdan tutmuş şöyle bağırıyordu: ‘Daha altı yaşındasın sen. Deli misin sen? Bu
yaşta Kırıkkale’nin huzurunu bozuyorsun. Yıllar sonra azılı sabıkalılardan biri mi olmak
istiyorsun? Senin gibilerine bu memleket içinde yer yok. Bir daha gelme buraya. Yoksa falakayı
gösterin şuna.’
Ne olduğunu pek anlayamadığım ipli sopaya baktım. Bir daha görüşmemek ümidiyle
hepimizi eve bıraktılar.
Karakoldan kurtulmuştum ama evde babaannemin odunları bekliyordu. Şimdi
düşünüyorum da, acaba uzun zamandır mektup gelmeyen Almanya’ya gidişimi hızlandırmak için
mi yapıyordum bunları. Hala bilemiyorum. Baba-annem zaten yaşlıydı. Bir de sıkça hastalanması
eklenince, bana bakamaz oldu. Kendimi halamın evinde buldum. Yıllardır evli olmalarına karşın,
çocuk sahibi olamamışlardı. Büyük bahçeli bir evde kiracı olarak oturuyorlardı. Büyük ve çok
hain bir kediye sahiptiler. O yıllar evlerde buzdolabı olmadığı için, etler tencereye konur ve
çarşaflarla sıkıca sarılır, yatak altında saklanırdı. Ve hain kedi ‘Samur’ ne yapar eder tırnaklarıyla
çarşafı parçalayıp etleri yerdi. Kaç kez kovuldu. Ama sonra yine kabul edildi. Çok kez kendimi
kedi Samur gibi gördüğüm olmuştur. Samur ve ben, ikimiz kovulmaya ve kabul edilmeye alışık
varlıklardık. Eniştem küçük bir kümes yapmış ve tavukçulukla uğraşıyordu. Tam sermayeyi
toparlayıp büyük bir kümes yapıp yüzlerce civciv aldığı sırada, hain kedi Samur bir yolunu bulup
kümese girmiş. Minicik ve sevimli civcivlerden yiyebildiğini yemiş. Kalanları ise pençeleriyle
parçalamış. Kümesteki tavukların ürkünç gıdaklamaları bizi kümese çağırıyordu. Eniştem, halam
ve ben kümese girdik. Samur, ağzından göğsüne kadar kanlar içindeydi. Hala yalanıyordu.
Eniştem o sinirle sopayı kaptığı gibi Samur’u kovalamaya başladı. Tam kapıdan çıkarken kıçına
bir tane vurabildi. Samur acı bir çığlıkla yere düştü ama çabuk kalktı. Dışarı çıktı. Biz de
peşinden çıktık. Bahçe duvarına sıçradı. Kanlı ağzı ve göğsüyle yine yalanarak bize baktı.
Eniştem peşinden koştu ama, Samur duvardan atladı. Onu son kez o duvarın üstünde görmüş
olacaktık.
Yeni yeni alışmaya başladığım bu mahallede ilk kurbanlarım, kazlar oldu. Elliye yakın
kazı kovalamaktan çok keyif alırdım. Uçmak isteyip uçamadıklarını gördükçe, onları daha çok