HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

kolay hale gelmişti. Aksaray tarafında takılmaya başladım. Yine parasız kaldığım bir gün, aklıma
kumarhanesinde çalıştığım Mayk geldi. Yolsuz kalıp uğradığımda, illa ki cebime bir şeyler
bırakacaktı. Belki yine çalışırım düşüncesi de vardı. Nişanca’ya uğradım. Yıllar önce çalıştığım
kumarhane binasının kapısı kilitliydi. Yakındaki kahveye takıldım. Mayk’ı sordum. Kasap bıçağı
ile karnını deşmişler. Hasmını öldürmek için hastaneden kaçmış. Bulup öldürmüş ama kan
kaybından da kendisi ölmüş. Şerif babaya baktım. Öldüğü haberini duydum. Nişanca’nın tadı
kalmamıştı.
Beyoğlu’na da uğrayamaz olunca, yine düştüm Anadolu yakasına. Artık tek gözlüydüm.
Yüzümde yara izi vardı ve çabuk tarif edilebilirdim. Sabıkalıydım ve şubede resimlerim boldu.
Göller bölgesinden gelenler kıçtan takma deniz motoru almaya çok hevesliydi. Hırsızlar için yeni
bir kapı açılmıştı. Her gece oto teybine çıkmaktan bıkmıştık. Kıçtan takma deniz motoru işinden
epeyi ekmek yedik. Fakat insanların uyanması uzun sürmedi.
Hırsızlık işi gittikçe zorlaşıyordu. Ev ve otolar için alarmlar kullanılır olmuştu. Bit pazarları
sinek avlıyordu. Yıllar öncesinin ‘Ben yolumu her zaman bulurum arkadaşlar. Ben büyük
kurnazım yahu’ diyenleri bile, boynu bükük gezer olmuştu. Bir çay için ayakçılık yapmaya kadar
düşmüşlerdi. İstanbul artık eskisi gibi değildi. Evlere panjurlar, kepenkler takılıyordu. Hırsızlar
için en ideal sayılan bahçeli evlerin yerini, hızla yüksek binalar alıyordu. Girişte bekleyen
kapıcılar kimseyi içeri bırakmaz olmuştu. Hırsızlar için hayat gittikçe zorlaşıyordu. Ben yine de
çeşitli yerlere dalıp yolumu buluyordum.
Ama bir gün geldi ve yine yakalandım. Karakol, 2. Şube, Adliye ve yine Paşakapısı
Cezaevi. Üstelik artık, yüzümün yeni haliyle de resimlerime kavuşmuştu 2. Şube sakinleri.
Yılların polisleri bile beni tanımakta zorluk çekmişti. Yıllarca, çalarken iş kazasına uğrayan
hırsızlar görmüştüm. Sağlam olarak çıktıkları Paşakapısı Cezaevi’ne, ‘Topal, Çolak, Aksak,
Felçli, Yanık, Çarpık’ gibi lakaplarla anılacak şekilde dönmüş olan hırsızlar vardı. Ve bir gün
geldi, aynı cezaevinde tek eksik olan ‘kör’ lakabıyla ben döndüm. Artık sübyana değil, büyük
kısma verilme zamanım gelmişti. Yıllardır cezaevinde yaşayan bir insan olarak, suçların cezasını
ve hafifletici sebepleri çok iyi bildiğim halde, ilk kez ‘Ağır Ceza Hakimliği’ne düşmüştüm. Artık
benim için de ‘Sulh’ gibi hafif ve ‘Asliye’ gibi orta dereceli suçlara bakan mahkemeler geride
kalmıştı. Hafif ve orta dereceli suçlara bakan mahkemeler, gün ertelediği zaman bir buçuk ayı
geçmezdi. Lakin Ağır ceza salladı mı üç dört ay birden sallardı. Mahkemeye çıkınca tahliye
oldun kurtuldun. Olamadın, bir o kadar daha sallardı. Davanın sekiz mahkeme sürdüğünü hesap
edersek, üç yıla yakın bir zamandı bu.
Cezaevi de değişmişti. Askeri kurallara uygun yönetilir olmuştu. Eski alt ve üst sübyan
bölümü biraz onarılmış ve boyanmıştı. Cezaevi kapısından içeri girenlerin, kuralları öğrenmesi
için iki veya üç hafta boyunca kalacağı ‘Karantina’ adlı yer oluşturulmuştu, bizim ilk sübyan
koğuşlarımız. Karantina, yani, tehlikeli hastalıkların kordon altına alındığı bir yerde yaşıyor
gibiydik. Ne kadar büyük ‘mikroplar’ olduğumuza uyanın diyorum. (Aklıma yaş günümde