HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

kardeşim onun yanından bana bakmaya başladı. “Anne kim bu adam yaa” sorusundan, artık her
şeyin tamamen bittiğini anladım. Annem beklememi söyleyerek kızı içeri götürdü. Geldiğinde
elinde bir beş yüz liralık vardı. “Bu hale mi geldin? Kim bilir daha neler olacak? Bak, kızım seni
tanımadı bile. Artık anla, burada yerin yok. Seni biraz hatırlıyor. Liman cüzdanı alarak gemiciliğe
başladığını ve çalıştığın geminin battığını söyledim. Yani, artık sen öldün. Bizi unut. Bizi rahat
bırak. Al şu parayı, karnını doyur. Bir daha da buraya gelme. Her şey bitti. Anla artık. Seninle bir
bağım yok benim. Seni sildim. Seni bir daha görmek istemiyorum. Benim oğlum yok. Sadece
kızım var. Bir daha da oğlum olmasını istemiyorum.” Beş yüz lirayı gömleğimin cebine soktu ve
kapıyı hızlı bir şekilde kapattı. Birkaç dakika olduğum yerde kaldım. Sonra apartmandan
uzaklaştım.
Dedem, büyük dayımın ilk maaşından gönderdiği beş yüz liralığı çerçevelettirip
imzalamış ve duvara asmıştı. Tabii ben alana kadar duvarda asılı kalmıştı. Gömleğin cebindeki
beş yüz lirayı çıkartıp baktım, “Seni harcamak zorunda kalmazsam, saklamak istiyorum” dedim
kendime. (Ama cezaevinde harcamak zorunda kalacaktım.)
Her ayna gördüğümde yüzüme bakmak istemez olmuştum. Ama bakmak zorundaydım.
Yüzümün sol tarafındaki derin çukur ve sağ gözümün şişmiş beyazlığı beni kahrediyordu. İş
aramaya başladım. Çünkü, artık çalacak, zıplayacak, koşup kaçacak halim kalmamıştı.
Sağlamken iş bulamazdım. Bu yüzle bana kim iş verirdi. Yine de büyük umutlarla iş aradım.
Gazete ilanları, amcamın verdiği yol paraları her şey boşa gidiyordu. Yüz, insanın aynasıydı. Ve
telefon açtığım ilandaki iş yerlerinden davet alıyor, yüzüm görüldüğü zaman ‘Eleman alınmış.
Benim haberim olmamış’ bahaneleriyle sepetleniyordum.
Sağ gözümdeki beyazlık gittikçe genişliyor ve göz büyüyordu. Aylar sonra gözüm
yuvadan taştı. Gittiğimiz göz doktorlarının söyledikleri hep aynıydı: “Ameliyat parasını
ayarlayın. Yoksa her geçen gün, gözün iyice ölmesine neden olur.” Zavallı amcam, çok uğraştı
ama ameliyat parasını bir araya getirmesi mümkün değildi. Göz ameliyatım için para istenir diye,
akrabalar amcama bile uğramaz olmuştu.
Öylesine umutsuzca gazete ilanlarına bakarken, gördüğüm bir ilana dalgasına telefon
ettim. Acele görüşmeye davet ettiler. ‘Pistole Boyacı’ aranıyordu. Amcamın küçük atölyesinde
kırk beş dakikalık boya dersi aldım ve biraz pratik yaptım. Görüşmeye amcam ile birlikte gittik.
Yarım saatlik konuşma faslından sonra, mavi önlüğü giydim ve işe başladım.
Yeni iş yerinin adı Rotaks Dent’di. Boya işi haftada bir gün oluyordu. Önce montaj
işlerini yaptım. Boya işine gelince, işin boku çıktı. Motora tabanca ile boya atıyorum. Lakin,