HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Ölü vaziyet bulunmadan önce üzerimde, kalın fitil siyah kadife takım, çizmeler, gümüş
toka ‘Kaplan Kafası’ bir kemer ve kolumda ‘Seiko 5’ marka saatim olduğunu hatırlamıştım.
Karantinadan giyeceklerimi almaya gittim. Hastabakıcının verdiği çuvalı açtım. İçinden harçlı
pantolon ve gömlek ile, lastik çizme çıktı. “Bunlar benim değil ki” demem hiç bir şeyi
değiştirmedi. Ben öyle gelmişim. Çaresiz verilenleri giydim. Hastaneden çıktığımda
utanıyordum. Ben hiç böyle şeyler giymemiştim. ‘Ya tanıdık biri bu halimi görürse’ diye sinirden
titrediğimi hiç unutmam. Cebimde hiç para yok. Ellerim cebimde yürüdüm. Saatlerce yürüyerek
Altıntepe’ye vardım. Yıllarca kaldığım amcamın evini bile bulamıyordum. Bakkala girdim. Beni
gördüğünde tanıyamadı. Yüzümün ve gözümün halini böyle göreceğini nereden aklına
getirecekti, bakkal İshak Ağabey. Beni amcamın evine kadar götürdü.
Kapıyı yengem açtı. ‘Buyrun, kimi istediniz?’ sorusundan sonra, yüzüme dikkatlice bakmaya
başladı. Sonra tanıyabildi. Akşam amcam işten geldi. Yeni yüzümü gördüğü anda, gözyaşları
damla damla aktı. Koskoca adam bir çocuk gibi ağlıyordu.
Üç ay kadar yatağa bağlı yaşadım. Fazla yürüyemiyordum çünkü omuriliğimde bir
zedelenme vardı. Yürümek istesem hep sağa doğru gidiyordum. Kahveye gitmeye başladığımda
hep caddeye doğru kayıyordum. Yıllarca beni sevmeyen Altıntepe insanları bana çok iyi
davranmaya başlamıştı. Çok kişinin parasını, malını aldığım kahve insanları çay parası bile
ödettirmiyordu. ‘İnsan ne oldum değil, ne olacağım demeli’ sözünün ne kadar yerinde olduğunu
çok iyi anlamıştım. Amcam, durumu sıkışık olduğu halde, benim için aylarca dalak ve böbrek
taşımıştı eve. Çünkü kanım eksikti. Durumu bozuk olduğu halde, ne gıdamı ne de ilacımı eksik
etti. Yüzüme her bakışta ağlamaklı oluyordu. Doktorlar “Yaşamak için çok büyük bir isteğe
sahiptin ve bu yüzden yaşadın” demişlerdi. Anneme karşı içim iyice nefretle dolmuştu. Yaşımı
büyütmek için açtığımız mahkemeye gelseydi, belki her şey çok başka olacaktı. Onu öldürmeyi
çok düşündüm. Ama bu bir çözüm değildi. Yıllarca hırsız olarak girdiğim Paşakapısı’na anne
katili olarak dönmem neyi değiştirirdi? İnsanların acıma dolu bakışlarından kurtulamıyordum.
Yengem dökülen saçlarımı aylarca toplamıştı. İlaçlarımı içirmişti. Deli doluydu,
sinirliydi ama bana ondan başka da kimse bakmıyordu. Kızar, bağırır, çağırır ve sonra yine eskisi
gibi gülerdi. Anneme son bir kez olsun gidip görünmemi istedi. Bunu yapmak istemiyordum.
Ama evde kalabalık etmek de istemiyordum. Çünkü, yengemin ikinci çocuğu olmuştu.
Güneş gözlüğü takarak son bir umutla annemin oturduğu eve gittim. Kapıyı çaldım,
açıldı. Esmer, zayıf küçük bir kız çıktı. Apartman içi pek aydınlık olmadığı için, gözlüğü
çıkartmak zorunda kalmıştım. Kız beni gördüğü gibi ‘anneee’ diyerek kapıyı yüzüme kapattı.
Yıllar önce uyku tulumunu giydiren, onu seven, kucaklayan ağabeyi olduğumu anlayamadı.
Kapıyı ‘üvey’ kız kardeşim açmıştı ve beni tanıyamamıştı. Üstelik beni bir canavar gibi görerek
korkmuştu. Kapı tekrar açıldı. Annem yüzümün halini görünce kısa bir süre sadece baktı. Kız