HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

Recommendations

Info

gibi büyük bir enjektörü belimin üzerinden kemiğe soktular. Bir çeşit beyinde kurtlanma gibi bir hastalık olduğunu söyledi hastabakıcı. Bel kemiğime sokulan kalın iğne bas bas bağırtıyordu. Çekilen suya bakarak beynin su durumu anlaşılacakmış. Günlerce sürdü bu büyük iğneyi batırıp çıkarma işi. Damaklarıma çakılan çividen daha berbat gibiydi. Dolması zor büyük enjektör, sıvıyı çektikçe, beynimden bir şeyler çıkartılıyormuş, kopartılıyormuş gibi geliyordu. Sonraki günlerim ‘İntaniye Servisi’nde geçti. Tatlı yasak. Tuzlu yasak. Sadece yoğurtlu makarna, bol sulu haşlama et ve cacık. Dokuzuncu gün isyan ettim. Hastabakıcılar öbür servislere tulumba, kadayıf falan götürüyor. Gördükçe çıldırıyorum. Sonunda servis arabasının birine saldırdım. Üç tulumba tatlısını ağzıma soktum. Hastabakıcı enseme vurarak dışarı çıkarttırdı. Kalktım. Öbür servis arabasında kadayıf tepsisini gördüm. Bu kez o servis arabasına saldırdım. Kadayıfı da ağzımdan çıkarttırdılar. Bir damlacık şerbetin tadı bile harika gelmişti. Onlara kızmamın bir manası olamazdı. Çünkü, tatlı ve tuzlu hiçbir şey yememem gerekiyordu. Fakat, can çekiyordu işte. Aylar sonra cebimden çıkan kağıtları verdiler. Neden bilmem ama, İsfendiyar’ı aramışım. Sonra aradığımı unuttum. Hiç ummadığım bir öğlen vakti, karşımda İsfendiyar’ı gördüm. Beni zor tanıdı. Sarılıp öpüştük. Oturduk ve konuşmaya başladık. Yüzümün yeni şeklini ve bitkinliğimi gördüğünde gözlerinin dolduğunu fark ettim. Yıllar önce dükkanını soyduğum İsfendiyar, benim halime bakıp ağlamamak için kendini zor tutuyordu. “Yaktın kendini be aslanım. Sen de her insan gibi çalışıp yaşasaydın ne olurdu. Bunlar başına hiç gelmezdi.” sözünü defalarca tekrarladı. Canım ne istediyse hemen aşağı inip büfeden alıp geldi. Cebinden parasını çıkardı. Yarısını bırakıp gitti. Kendisini neden aradığımı hala bilemiyorum. Cevizli’de çalışıyordu ve bana gelmesi çok zordu. Dört buçuk aylık en uzun yatan hasta olarak torpilli sayılıyordum. ‘İntaniye Servisi’nden kurtulduğum için keyfim yerindeydi. İyileştiğimde benimle evleneceğini söyleyen Nermin hemşireye gerçekten aşık olmuştum. Canım ne yemek isterse, evinde yapıp sefertası ile getiriyordu. Zeynep Kamil Hastanesi’nin talebe hemşireleri de bana çok moral veriyordu. Benim için çiçek toplayıp getirmeleri çok büyük incelikti. Onlarla çok iyi dost olduk. Şimdi kaç yıllık hemşire olmuşlardır kim bilir? Beni hatırlarlar mı bilemem? Hatırlarlar belki. Kapıdaki nöbetçi asker bile beni tanıyordu. Yılbaşı gecesi doktor ve hemşireler bana hediyeler almıştı. Zor, acı ama aynı zamanda tatlı günlerdi. Gün geldi, tam olmasa da iyileştim. Zaten para vermeyeceğim belliydi. Hastaneye daha fazla yük olmak istemiyordum. Benim işgal ettiğim yatağa, başka birinin de ihtiyacı olacaktı. Nermin hemşireyle evlenmeyi kafaya takmıştım. “Ben sana moral vermek için söylerdim bunu. Ben evliyim ve iki çocuğum var. Bana kızdın mı?” demesine sadece güldüm. Ona sarıldım. Servisteki herkesle vedalaştım. Bana çok yakınlık gösteren, benim sevdiğim yiyecekleri evinde hazırlayıp getiren, yılbaşında bana hediye alan Nermin hemşireye nasıl kızardım.
Ölü vaziyet bulunmadan önce üzerimde, kalın fitil siyah kadife takım, çizmeler, gümüş toka ‘Kaplan Kafası’ bir kemer ve kolumda ‘Seiko 5’ marka saatim olduğunu hatırlamıştım. Karantinadan giyeceklerimi almaya gittim. Hastabakıcının verdiği çuvalı açtım. İçinden harçlı pantolon ve gömlek ile, lastik çizme çıktı. “Bunlar benim değil ki” demem hiç bir şeyi değiştirmedi. Ben öyle gelmişim. Çaresiz verilenleri giydim. Hastaneden çıktığımda utanıyordum. Ben hiç böyle şeyler giymemiştim. ‘Ya tanıdık biri bu halimi görürse’ diye sinirden titrediğimi hiç unutmam. Cebimde hiç para yok. Ellerim cebimde yürüdüm. Saatlerce yürüyerek Altıntepe’ye vardım. Yıllarca kaldığım amcamın evini bile bulamıyordum. Bakkala girdim. Beni gördüğünde tanıyamadı. Yüzümün ve gözümün halini böyle göreceğini nereden aklına getirecekti, bakkal İshak Ağabey. Beni amcamın evine kadar götürdü. Kapıyı yengem açtı. ‘Buyrun, kimi istediniz?’ sorusundan sonra, yüzüme dikkatlice bakmaya başladı. Sonra tanıyabildi. Akşam amcam işten geldi. Yeni yüzümü gördüğü anda, gözyaşları damla damla aktı. Koskoca adam bir çocuk gibi ağlıyordu. Üç ay kadar yatağa bağlı yaşadım. Fazla yürüyemiyordum çünkü omuriliğimde bir zedelenme vardı. Yürümek istesem hep sağa doğru gidiyordum. Kahveye gitmeye başladığımda hep caddeye doğru kayıyordum. Yıllarca beni sevmeyen Altıntepe insanları bana çok iyi davranmaya başlamıştı. Çok kişinin parasını, malını aldığım kahve insanları çay parası bile ödettirmiyordu. ‘İnsan ne oldum değil, ne olacağım demeli’ sözünün ne kadar yerinde olduğunu çok iyi anlamıştım. Amcam, durumu sıkışık olduğu halde, benim için aylarca dalak ve böbrek taşımıştı eve. Çünkü kanım eksikti. Durumu bozuk olduğu halde, ne gıdamı ne de ilacımı eksik etti. Yüzüme her bakışta ağlamaklı oluyordu. Doktorlar “Yaşamak için çok büyük bir isteğe sahiptin ve bu yüzden yaşadın” demişlerdi. Anneme karşı içim iyice nefretle dolmuştu. Yaşımı büyütmek için açtığımız mahkemeye gelseydi, belki her şey çok başka olacaktı. Onu öldürmeyi çok düşündüm. Ama bu bir çözüm değildi. Yıllarca hırsız olarak girdiğim Paşakapısı’na anne katili olarak dönmem neyi değiştirirdi? İnsanların acıma dolu bakışlarından kurtulamıyordum. Yengem dökülen saçlarımı aylarca toplamıştı. İlaçlarımı içirmişti. Deli doluydu, sinirliydi ama bana ondan başka da kimse bakmıyordu. Kızar, bağırır, çağırır ve sonra yine eskisi gibi gülerdi. Anneme son bir kez olsun gidip görünmemi istedi. Bunu yapmak istemiyordum. Ama evde kalabalık etmek de istemiyordum. Çünkü, yengemin ikinci çocuğu olmuştu. Güneş gözlüğü takarak son bir umutla annemin oturduğu eve gittim. Kapıyı çaldım, açıldı. Esmer, zayıf küçük bir kız çıktı. Apartman içi pek aydınlık olmadığı için, gözlüğü çıkartmak zorunda kalmıştım. Kız beni gördüğü gibi ‘anneee’ diyerek kapıyı yüzüme kapattı. Yıllar önce uyku tulumunu giydiren, onu seven, kucaklayan ağabeyi olduğumu anlayamadı. Kapıyı ‘üvey’ kız kardeşim açmıştı ve beni tanıyamamıştı. Üstelik beni bir canavar gibi görerek korkmuştu. Kapı tekrar açıldı. Annem yüzümün halini görünce kısa bir süre sadece baktı. Kız
Page 1 and 2:
HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bil
Page 3 and 4:
Akşam yemeğinden sonra bahçeleri
Page 5 and 6:
adyolarıyla gelirdi düğüne. Han
Page 7 and 8:
uğraştım ben’ diyor da başka
Page 9 and 10:
O yıllar ‘Hıdrellez’ gününe
Page 11 and 12:
yılanlarımı gören çocuklar kor
Page 13 and 14:
kovalardım. Çocuklar onları kova
Page 15 and 16:
evin henüz bitmemiş iki katı yok
Page 17 and 18:
Köpeğimiz Avcı’dan sonra, bir
Page 19 and 20:
En kısa süre içinde yeni elbisel
Page 21 and 22:
görüyordum. Kendimi suyun içine
Page 23 and 24:
öldüren adamın evinin yanışın
Page 25 and 26:
arkadaşım şeytan abilerini onlar
Page 27 and 28:
Sabahın erken saatinden akşama ka
Page 29 and 30:
Benden yaşça büyük Eva ile arka
Page 31 and 32:
güzel olduğu için seçim yapmak
Page 33 and 34:
En alt kat onların hayvan ve yem s
Page 35 and 36:
Coburg’a lunapark geldi ve ailece
Page 37 and 38:
Birden bankta okuduğum ve altıma
Page 39 and 40:
kimsenin bana dikkat etmeyeceğini
Page 41 and 42:
Ve bir gün geldi yine bir bisiklet
Page 43 and 44:
Ve bir gün geldi, karşımıza Seu
Page 45 and 46:
süre solumuza dönüp durduk. Ve b
Page 47 and 48:
çizdi. Filmlerde görmüş olduğu
Page 49 and 50:
Üzerinde kocaman harflerle ‘Alpi
Page 51 and 52:
sayesinde iyi para topladım. Sünn
Page 53 and 54:
Ama anlamamış gibi davrandım. Bi
Page 55 and 56:
Bir gün küçük bir dükkanın ar
Page 57 and 58:
Yine bir gün homurdanarak özel g
Page 59 and 60: Aklıma gelen tek şey, karanlıkta
Page 61 and 62: Akşam amcam eve geldi ve hiçbir d
Page 63 and 64: Dükkanı temizlerken müşteri tar
Page 65 and 66: devamlı görüyordum. Bu yüzden y
Page 67 and 68: Günler geçtikçe annemin değişi
Page 69 and 70: Çeşitli mağazalardan toptan giyi
Page 71 and 72: yerine koymazdı. Teyzesinin evinde
Page 73 and 74: Birahanelerde başlamış olan haka
Page 75 and 76: alışmış bir insan olarak, her
Page 77 and 78: Zaten öğlen yemeği vakti yaklaş
Page 79 and 80: sakladığım para çabuk bitti. So
Page 81 and 82: kadın, kocasıyla baş başa kalma
Page 83 and 84: adamdı. Gelir gelmez Osman’a vur
Page 85 and 86: Benim gibi ilk kez gelip, ‘bir da
Page 87 and 88: Yaşam denen uzun yolda, çok güze
Page 89 and 90: Karpuzcuları ayıklamak için geze
Page 91 and 92: İşlerin çok kesik gittiği bir z
Page 93 and 94: Sanki, bizi toplumdan ayıran özel
Page 95 and 96: çenem sayesinde paranın yarısın
Page 97 and 98: Ayrıca, dul ve iki çocuklu bir ge
Page 99 and 100: gelmiş. Lakin, birinci sigarası i
Page 101 and 102: Yeni sübyan binası tamamlandı ve
Page 103 and 104: akıyorum. Tophane ‘Av Malzemeler
Page 105 and 106: gittikten sonra birçok insan bana
Page 107 and 108: Cezalar katlanacaktı. Arada bir h
Page 109: Sabaha karşı uyandım. Kollarımd
Page 113 and 114: oyalar akıyor. Usta şaşırmış
Page 115 and 116: abamın hakkını ben alacakmışı
Page 117 and 118: Cezaevine girmek ve gözümün duru
Page 119 and 120: Mahmut’un aldığı mikroskop gel
Page 121 and 122: İçeri girişler, çıkışlarla y
Page 123 and 124: çekişirken, ben senin başında s
Page 125 and 126: En kötü yakalanışımız yine tu
Page 127 and 128: dikkatlice bana baktı ama hiç kon
Page 129 and 130: as bas bağırırdı: “Lan adi he
Page 131 and 132: gibi malzemeleri de ayıklıyorlard
Page 133 and 134: kadar acele bulaşıkçı aranıyor
Page 135 and 136: elvermiyordu. İşte tam o sırada
Page 137 and 138: zevkliydi. Horozlar ve tavukları k
Page 139 and 140: Tam bu arada kafam iyiyken Taksim
Page 141 and 142: akınca huzursuz oldu. Bir şeyler
Page 143 and 144: Ulusal, benim hayatımda büyük bi
Page 145 and 146: asılı duran büyük aynaya yakla
Page 147 and 148: sahip olduğum dedektör ve teknik
Page 149 and 150: için boşuna mı uğraşmıştı.
Page 151 and 152: Arada bir cami tuvaletine gidip yı
Page 153 and 154: Kış iyice bastırdı. Otelciler b
Page 155 and 156: Bir anda şansım dönmeye başlam
Page 157 and 158: Otuz gün dolmadan Adnan Özer’de
Page 159 and 160: Onuncu gün falandı, ellerimdeki t
Page 161 and 162:
Ancak on gün sonra kızlar benimle
Page 163 and 164:
hazırlıyorum. Taşınacağım evi
Page 165 and 166:
Akşam eve girer girmez kutlama fas
Page 167 and 168:
oyunu çok hoşuma gidiyor. Sabah u
Page 169 and 170:
Son günlerde Müşfik Ağabey geld
Page 171 and 172:
Garaj karakolunun karşısında yer
Page 173 and 174:
kibarlaştı. Eski polislerin adın
Page 175 and 176:
Lakin adamın umurunda değil. İş
Page 177 and 178:
dediğimi yaparım Adnan Özer. Dah
Page 179 and 180:
saldırır ve parçalar. Vahşileş
show all

HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?