HAYATIM HARBİDEN ROMAN Önsöz Bilinmezden gelmiş ve yine ...

aktıkça, kendi geleceğimi düşünmeye başladım. O alımlı bir dişiydi ve sermaye olmuştu. Ben de
yoldan çıkalı epey zaman olmuştu. Ve bir gün bir serseri kurşuna hedef olmaktan başka bir işe
yaramayacaktım. Hevesim kaçtı ve bir şişe şarap alıp bir otele kapak attım.
Birkaç gün sonra yine Bostancı’ya düştüm. Bostancı’nın bir zengin çocuğu ile arkadaş
olduk. İçine kapanık ve fazla içkiye düşkün olduğuna çabuk uyandım. Bana durmadan içki
ısmarlıyordu. Hep konuşmak, hep anlatmak istiyordu. Benim konuşmama hiç fırsat vermiyordu.
Babası kadın peşinde, annesi kumar peşinde, kız kardeşi erkek peşindeydi. Arabası vardı, gezdik.
Anlatmakla dertlerini bitiremedi. Zengin olmak belki güzel bir şeydi. Ama bazen insana
yetmiyordu.
Sonraki günler sık sık gezer olduk. Bitmek bilmeyen isyanları ve dertleri vardı. “Bu
dünya bana bir şey vermiyor. Bazen intihar etmek istiyorum. Ama cesaretim yok. Yaşamak güzel
gibi geliyor. Ama bazen. Sonrası Oooff.”
Beşinci kez yine Paşakapısı’na girdiğimde, bol içkisine karşılık, bol çenesini dinlediğim
zengin çocuğunu çok düşünür oldum. Bizler büyük bir iş bitirip mekan açmak ve zengin bir
yaşam kurmak hayaliyle her yere dalıyorduk. Parasızlıktan çekiyorduk. Öte yanda, istediği her
şeye anında sahip olabilecek bir zengin çocuğu intihar etmekten bahsediyordu.
Paşakapısı Cezaevi’nde değişen pek bir şey yoktu. Arada bir boyanan duvarlar tek
değişiklik sayılırdı. Hırsızlarda tek değişen, 1. Ağır Cezadan daha ağır olan 2. 3. ve 4. Ağır
cezalara yönelmiş olmalarıydı. Boşa geçen yılları telafi etmek için artık ölmeyi ve öldürmeyi
göze alır olmuşlardı. Dışarıda şiddet almış başını gidiyordu. Siyasilerden korkan hırsızlar da
silahlanmaya başlamıştı ve silahlar başka niyetle alındığı halde, mal sahipleri ve polislere
yöneliyordu. İlk geldikleri sübyan koğuşlarında birkaç aylık ceza ile kurtulan dünün küçük
suçluları, artık ‘5, 7, 8, 10’ yıl gibi ağır cezaları yüklenir olmuşlardı. Küçük hırsızlıklarla
başlayan suç unsurları, artık on sekiz yıllık ‘darp’ ve otuz altı ‘gasp’ ile devam ediyordu.
Bir zamanlar gazetelere ‘haber’ olmaktan utanan, sıkılan, yüzünü saklayarak ağlayan
çocuklar, artık gazetelere çıkmaktan gurur duyar olmuşlardı. Polisle girilen kovalamacalar ve
çatışmalar, oto çalarken bağıran araç sahibine bir şarjör boşaltmak, her gece birini gasp etmek
artık övünç kaynağı olmuştu. Gazeteye çıkmayana değer bile verilmiyordu.
Hırsızlık için girilen mekanın sahibini yaralamalar başlar oldu. Hırsızlık artı yaralama.