0002823

(1937) de, inşa dili “uygunsuz” (4) bulunup yerini “herkesin anlayacağı sade bir dil”e
(2) bırakmıştır. Şiirler ise, yazarın önsözüne göre “eski basmanın aynidir. Edebî
kıymetten hali olmıyan birkaç beyti olan bu şiirleri büsbütün kaldırmayı faydasız
buldum” (4). Ne var ki, yeni harflerin kullanılmasıyla birlikte gündeme gelen çevriyazı
sorunu, kendini bu şiirlerde bulduğumuz birçok hatada göstermektedir (çevriyazı ve
çeviri hatalarına, yeni harflerle yayımlanmış Tıflî hikâyelerinden Hançerli Hanım
[Hâdise]’de ve 1001 Direk Batakhanesi’nde de rastlarız). Bunun dışında, Hançerli
Hanım Hikâyesi’ne “adres” (40) ve “salon” (54) gibi Fransızca kökenli bazı yeni
sözcüklerin girmiş olması da göze çarpar. Hikâyenin son versiyonu olan Hançerli
Hanım (Hâdise)’de (1957) ise, eski dilin son kalıntısı olan şiirler de büyük ölçüde
ortadan kalkmıştır. Ayrıca bu versiyon, “Öldürecekti Süleyman beyi!” (43) cümlesiyle
Tıflî hikâyelerinde karşımıza çıkan ilk ve tek devrik cümleyi de beğenimize
sunmaktadır.
20. yüzyıl yapıtlarının kurgusunda dikkat çeken bir diğer öğe, daha eski
aşamaların yapıtlarına renk katan ancak olay örgüsüne doğrudan tesir etmeyen birçok
bölümün atlanmasıdır. Bu dönemde, birçok yapıt, neredeyse tümüyle ana olay örgüsüne
odaklanan bir kurgu anlayışı sergilemektedir. Örneğin, Süleyman’ın Kamer’i ormandan
kurtardıktan sonra kıza arada yaşanan olayları anlatışı, Hançerli Hikâye-i Garîbesi’nde
tüm ayrıntılarıyla aktarılırken Hançerli Hanım’da “zavallı Kamer’in çekdiği ‘azâb ve
işkenceyi, ormana ne sûretle atıldıgını, kayıkcılardan nasıl haber aldıgını, kendisini nasıl
kurtardıgını bütün tafsîlâtıyla anlatdı” (49) sözleriyle özetlenir. Hançerli Hanım
(Hâdise)’de ise, Süleyman’ın dalkavuklarla ilk meyhaneye gidişinden konağını satışına
kadarki kısım burada atlanmıştır (11). Aynı biçimde, Hürmüz’ün Kamer’e işkence ve
kızı kayıkçılara teslim ettirdiği sahne de Hâdise versiyonunda bulunmaz ve burada
84