0002823

anda kesin olarak saptayabildiğimiz yegâne Tıflî hikâyesi yazarları, Hançerli Hanım
Hikâyesi’nin yazarı olan Selami Münir (Yurdatap) ve Binbirdirek Batakhanesi Cevahirli
Hanımsultan’ın ve “Bursalı’nın Kahvehanesi”nin yazarı olan Reşad Ekrem Koçu’dur.
Şükrü Elçin, yazar adları hakkındaki bu sınırlı bilgimizi “yazarların okumuşlar
tarafından hor görülmeleri”ne bağlar (130). Hasan Kavruk’un belirttiği gibi, “Eski Türk
Edebiyatında esas olan nazımdır, şiirdir” (5). Buna karşın, düzyazı biçiminde “hikâye
yazmak veya tercüme etmek bazı tezkirelerde alay konusu bile edilmiştir”. Bu nedenle,
“bu tür eser yazanların büyük bir kısmı eserlerine imzalarını atmamış, böylece tenkit
edilmekten, alaya alınmaktan kendilerini kurtarmışlardır” (6). Kavruk’a göre, “Hikâyeyi
ve hikâyeciliği hafife alış, bazı Tanzimat sonrası yazar ve şairlerinde de görülür” ve
böylece “bu dönemde bile bazı yazarlar bazen isimlerini kullanmadan, müstear isimlerle
eserlerini neşretmişlerdir” (11). Özellikle popüler yapıtların yazar adı verilmeden
basılması, çok uzun bir süre geçerliliğini korumuş bir gelenektir. Hançerli Hanım
Hikâyesi’ni 1937 gibi geç bir tarihte kaleme alan Selami Münir, Şükrü Elçin’in Pertev
Naili Boratav’dan alıntıladığına göre “kitapların kaplarına kendi adlarını koyacak kadar
bu işin şuuruna varan” (127) ilk Türk popüler edebiyat yazarlarından biridir.
Yukarıda saydığımız altı Tıflî hikâyesi, hikâye yazarlığının ve bu işin toplumda
algılanışının tarih içinde gösterdiği değişime uymaktadır. Elyazması yapıtlardan hiçbiri
hakkında yazar bilgisine sahip değiliz. Litografya yapıtlardan sadece birinin yazarını
bilmekte ve bu kişinin adını yapıttan değil, geleneksel yolla bir tezkireden
öğrenmekteyiz. Hurufat yapıtlardan ise beşinin yazarı bilinmekte ve bu yazarlardan en
az ikisinin adı yapıt üzerinde verilmektedir. Dolayısıyla Tıflî hikâyelerinin, hikâye
yazarlığına dair zaman içinde değişen toplumsal görüşleri üç aşamada yansıttığını öne
sürebiliriz.
60