0002823

alınmış olduğunu öğreniyoruz. Letâ’ifnâme’nin basımında litografya tekniğinden
yararlanılmıştır, ancak hikâyenin hangi matbaada basıldığıyla ilgili bir bilgi
verilmemiştir. Letâ’ifnâme’nin yazarı da bilinmemektedir.
Edebiyat araştırmacıları, Letâ’ifnâme’yi Hançerli Hikâye-i Garîbesi’nin sadece
küçük farklılıklar gösteren bir diğer versiyonu olarak ele almışlardır. Pertev Naili
Boratav’ın Halk Hikâyeleri ve Halk Hikâyeciliği adlı yapıtında belirttiğine göre hikâye,
“Hançerli Hanım’ın varyantıdır” (122). Mustafa Nihat Özön’ün Türkçede Roman adlı
yapıtındaki değerlendirmesine göre de “Letaifname tema yönünden Hançerli Hanım’la
aynıdır. Yalnız kişilerin bazı durumları değiştirilmiş, birtakım yan hikâyeler, kimi bağlar
kurularak, eklenmiştir” (88-89). Hasan Kavruk, bu alt hikâyeler üzerinde biraz daha
etraflıca durur: “Letâif-nâme’nin asıl vak’ası âdetâ bir çerçeve hikâye niteliğinde olup
araya klâsik şark hikâyeleri tarzında müstakil birçok hikâye yerleştirilmiştir” (79).
Çalışmamızda, Letâ’ifnâme’nin bir Hançerli Hikâye-i Garîbesi versiyonu olarak
sınıflandırılamayacak kadar özgün bir hikâye olduğu savunulmaktadır. Bu sav, aşağıda
görüleceği gibi, hem iki hikâyenin olay örgüsündeki farklarla, hem de 153 sayfalık
hikâyenin yaklaşık 110 sayfasını kaplayan alt hikâyelerin önemiyle ilgilidir.
Reşad Ekrem Koçu’nun “Fuhuş” adlı makalesinde, “Kibar Yosma Silâhşorkızı
ile Karakollukçu Yusuf” alt başlığını taşıyan bir resme rastlarız. Buradan öğrendiğimize
göre bu resim, “R. E. Koçunun ‘Meddah Hikâyeleri’ isimli eseri için Sabiha Bozcalı”
tarafından çizilmiştir (5861). Karakterlerin ad benzerlikleri, Reşad Ekrem Koçu’nun bu
yapıtında Letâ’ifnâme’nin bir versiyonuna yer verdiğini düşündürmektedir. Ne var ki
Meddah Hikâyeleri adlı yapıt, çalışmamızın tamamlandığı sırada elimize geçmemiştir ve
yapıtın yayımlanıp yayımlanmadığı hakkında şüphe bulunmaktadır. Letâ’ifnâme’nin
yeni harflere yapılmış bir çevirisi yayımlanmamıştır. Burada kullanılan çevriyazı,
25