Gazi-universitesi-gazi-egitim-fakultesi-guzel-sanatlar-egitimi

Klasik ve modern keman eserlerinin standart baskılarında elbette
yorumlamada önemli olan müziksel işaretler mümkün olduğu kadar eksiksiz ve
ayrıntılı olarak belirtilir. Bunlar ritim, ezgi, çalınış teknikleri, nüans, dinamikler,
vurgular, ton değişimleri gibi yorumlamada yol gösterici olan müziksel işaretlerdir.
Kemanla gerçekten hoş, arzu edilir bir etki yaratmak için tekdüzelik ve renk
eksikliğinden kaçınma ve ayırtıların, vurguların doğru yerlerde sunumu bu amaca
ulaşmayı kolaylaştırır.
Tekdüzelik müziğin ölümüdür. Ayırtı, tekdüzeliğin panzehiridir. Bazı
kemancıların icralarında fark ettiğimiz tekdüzelik seviyesi, çoğunlukla, uygun
cümlelemenin eksikliğinden kaynaklanır. Genelde notaları yazıldıkları gibi çalmak
onlar için yeterlidir ve görünüşe göre ezginin başarı ile çalınan uzun nota
dizilerinden daha fazlası olduğunun farkında değillerdir. Ezgi, notaların başarıyla
icrası değildir, tutarlı ve dikkatli bir şekilde ezgisel birimlerden oluşturulmuştur, her
biri hem birbirinden bağımsız hem de birbiri ile ilişkilidir ve değişen derecelerde
ritmik ve duygusal vurguya ihtiyaç duyarlar (Auer, 1980, s.71).
Ritim sadece müziğin değil bütün sanatların ve hayatın temelinde var olan bir
olgudur. Ritim duygusu olmayan bir kemancı kemancı değildir, renk körü olan bir
ressam kadar umutsuzdur. Keman çalımında hayata getirilen müziğin karakteri ile
uyumlu olarak ritim doğal bir yorumlamaya dönüştürülmelidir. Bu ritmik vurgu
müziksel cümlelemedeki ayrıntılara uygun değerleri vermek için konuşmada olduğu
gibi büyük önem taşımaktadır (Auer, 1980, s.65).
Cümleleme sanatı, ünlü çalıcıların yorumlarına denk iyi bir öğretmenin
vereceği örnek ve sürekli dinleyerek edinilir. Yaylı çalgılar dörtlüsüne katılmak veya
iyi bir piyanistle sonat çalmak müzikal algının gelişmesine yardımcı olacağı gibi
müzikal cümleleme arzusunu da yaratır.
21