Gazi-universitesi-gazi-egitim-fakultesi-guzel-sanatlar-egitimi

konular üzerinde derin bir muhakeme gücüne sahip olmayabilir ancak; neyin gerçek
neyin gerçek olmadığına dair gizemli bir içgüdüye sahiptir (Galamian, 1962, s.7).
“Müzikçi bir aktöre benzer. Aktörün oynadığı rolü benimseyişi ve adeta onu
yaşayışı gibi, çaldığı eseri kendi bestelemiş gibi içten duyup bütün inceliklerine
girerek ifade etmelidir. Çaldığı eseri yalnız kendisinin hissetmesi yeterli değildir.
Dinleyicilerine de duyduğunu yansıtabilmeli, onları da eserin havasına
sokabilmelidir” ( Fenmen, 1997, s.21).
Berlioz şöyle der: “ Keman, anlatımın yetenekli ev sahibidir. Karma bir güç
olarak; yumuşaklık ve zarafete hükmeder, hüznü ve neşeyi, fikir ve tutkuyu vurgular.
Tek bilinmesi gereken kemanın nasıl konuşturulacağıdır.”
“Kemanı konuşturmak”, anlatımdaki çeşitlilik meselesinin tamamını basit bir
tümcede özetlemektedir. Bu tabii ki bir genellemedir fakat anlamlar geliştirilirse
gerçek daha açık olacaktır. Keman sesi iyi bir icracının ellerinde şekillendiğinde
anlatımda hemen hemen sonsuz bir çeşitliliğe sahiptir. Bu açıdan keman, kendi
yaylılar ailesi içinde bile diğer üyelerden üstün bir konumdadır. Kemanı
konuşturabilir, kemana şarkı söyletebilir. Her çeşit duyguyu telleri üzerinde
işleyebilir (Auer, 1980, s.62-63).
“Cantabile” (şarkı söyler gibi) terimi dikkate alındığında en azından şimdiye
dek keman çalmada cümlelemenin şarkı söylemeyle benzer olduğu kabul edilir. G.
Tartini de iyi çalabilmek için iyi şarkı söylemek gerekir demiştir. Cümleleme,
şarkıcının kullandığı nefes uzunluğu gibi kemancının yayını kullanma uzunluğuna
bağlıdır. Kemancı yayıyla nefes alabilir, çalgısıyla şarkı söyleyebilir hem de
cümlelemenin bir ustası gibi (usta müzisyenler Joachim ve Kreisler gibi) değişik yay
tekniklerini ve vurgulama inceliklerini kontrol edebilir. Her eser artistik içgüdüyle
ele alındığında ve dinleyiciyi şüphede bırakmayacak şekilde cümlenin Ritmi,
bireysel stili üretilirken kemancılar, doğal olarak çalgının özel karakteristiklerini de
göz önüne almalıdır (Wessely, 1913, s.109).
20