Sfantul-Augustin_Confesiuni

98 sfântul augustin
Sed ubi sexto illo et decimo anno interposito otio ex necessitate domestica
feriatus ab omni schola cum parentibus esse coepi, excesserunt caput
meum vepres libidinum, et nulla erat eradicans manus. Quin immo ubi
me ille pater in balneis vidit pubescentem et inquieta indutum adulescentia,
quasi iam ex hoc in nepotes gestiret, gaudens matri indicavit,
gaudens vinulentia, in qua te iste mundus oblitus est creatorem suum et
creaturam tuam pro te amavit, de vino invisibili perversae atque inclinatae
in ima voluntatis suae. Sed matris in pectore iam inchoaveras templum
tuum et exordium sanctae habitationis tuae: nam ille adhuc catechumenus,
et hoc recens, erat. Itaque illa exsiluit pia trepidatione ac tremore et
quamvis mihi nondum fideli, timuit tamen vias distortas, in quibus ambulant
qui ponunt ad te tergum et non faciem.
6
Ei mihi! Et audeo dicere tacuisse te, Deus meus, cum irem abs te longius?
Itane tu tacebas tunc mihi? Et cuius erant nisi tua verba illa per matrem
meam, fidelem tuam, quae cantasti in aures meas? Nec inde quicquam
descendit in cor, ut facerem illud. Volebat enim illa, et secreto memini
ut monuerit cum sollicitudine ingenti, ne fornicarer maximeque ne adulterarem
cuiusquam uxorem.
Qui mihi monitus muliebres videbantur, quibus obtemperare erubescerem.
Illi autem tui erant, et nesciebam et te tacere putabam atque illam
loqui, per quam mihi tu non tacebas, et in illa contemnebaris a me, a me,
filio eius, filio ancillae tuae, servo tuo. Sed nesciebam et praeceps ibam
tanta caecitate, ut inter coaetaneos meos puderet me minoris dedecoris,
quoniam audiebam eos iactantes flagitia sua et tanto gloriantes magis,
quanto magis turpes essent, et libebat facere non solum libidine facti
verum etiam laudis. Quid dignum est vituperatione nisi vitium? Ego, ne
vituperarer, vitiosior fiebam, et ubi non suberat, quo admisso aequarer
perditis, fingebam me fecisse quod non feceram, ne viderer abiectior, quo
eram innocentior, et ne vilior haberer, quo eram castior.
7