Sfantul-Augustin_Confesiuni

644 sfântul augustin
caput xxvi
Et tamen ego, Deus meus, celsitudo humilitatis meae et requies laboris
mei, qui audis confessiones meas et dimittis peccata mea, quoniam tu
mihi praecipis, ut diligam proximum meum sicut me ipsum, non possum
minus credere de Moyse fidelissimo famulo tuo, quam mihi optarem ac
desiderarem abs te dari muneris, si tempore illo natus essem quo ille
eoque loci me constituisses, ut per servitutem cordis ac linguae meae
litterae illae dispensarentur, quae tanto post essent omnibus gentibus
profuturae et per universum orbem tanto auctoritatis culmine omnium
falsarum superbarumque doctrinarum verba superaturae.
Vellem quippe, si tunc ego essem Moyses – ex eadem namque massa
omnes venimus; et quid est homo, nisi quia memor es eius? – vellem ergo,
si tunc ego essem quod ille et mihi abs te Geneseos liber scribendus
adiungeretur, talem mihi eloquendi facultatem dari et eum texendi sermonis
modum, ut neque illi, qui nondum queunt intellegere quemadmodum
creat Deus, tamquam excedentia vires suas dicta recusarent et
illi, qui hoc iam possunt, in quamlibet veram sententiam cogitando venissent,
eam non praetermissam in paucis verbis tui famuli reperirent, et
si alius aliam vidisset in luce veritatis, nec ipsa in eisdem verbis intellegenda
deesset.
36
caput xxvii
Sicut enim fons in parvo loco uberior est pluribusque rivis in ampliora
spatia fluxum ministrat quam quilibet eorum rivorum, qui per multa
37