Nº 11

io as normas tradicionais do xogo a eses
novos espaz é unha táctica pragmática razoable,
que nos permitirá dispor do necesario
terreo de prácticas e xogo.
Da mesma maneira, fuximos de adoptar, alí
onde nos foi posible, denominacións locais
concretas para os diversos aspectos do xogo,
e escoller en troques nomes xenéricos perfectamente
identificables, preferimos así denominar
porta e non cepas, nun exercicio máis de
respecto que de suplantación, que completamos
co bautizo daquelas situacións que non se
contemplasen no xogo tradicional, véxase a
zona neutra.
O Campo de Xogo
A superficie de xogo da billarda será un rectángulo,
no que definimos tres liñas de banda e unha
liña de fóra. Dentro del definimos os seguintes
espacios particulares: zona neutra, zona de puntos,
círculo de saída e portas.
A zona de puntos é o espazo exclusivo dentro do
que se pode acadar puntuación. A zona neutra é
o terreo onde non se conseguen puntos, aínda
que tampouco se perde a quenda. O círculo de
saída é o espazo a defender e a ocupar. As potas
son dous prismas, separados entre si uns 40 cm., feitos
de calquera material sólido, e de dimensións
68
aproximadas a 25 x10 x 5; sobre elas aséntase o
pau longo, ou palán.
As funcionalidades e a importancia de cada unha
destes elementos (liñas de banda, liña de fóra,
zonas, círculo e portas) estarán explicadas dentro
da mecánica do xogo.
As ferramentas
Á billarda xógase, coma xa dixemos, con dous paus
cilíndricos: un longo e outro curto e aguzado nos
seus dous extremos. As dimensións de cada un
deles pode variar, pero un modelo estándar
debería estar comprendido entre 50 e 65 cm. de
lonxitude e 2 ou 3 de diámetro para o caso do
pau longo, e entre 17 e 20 cm. por 2 ou 3 de
groso para o pau pequeniño.
Non parece sacarse vantaxe de preferir un
tamaño ou outro.
A madeira deberá ser resistente é dura, moi especialmente
no caso do pao pequeno para
aguantar os fortísimos impactos que vai sufrir ao
longo da partida.
O novo aparato co que dotamos ao xogo para
darlle unha maior seguridade e xogabilidade,
concrétase nas seguintes pezas de vestiario:
cascos con protector facial, obrigatorios para
os dianteiros, por xogaren cerca da billarda;
caneleiras obrigatorias para dianteiros e
medios; pulseiras que protexen o antebrazo dun
probable golpe, obrigatorias para dianteiros;
luvas receptoras, aconsellables para todos pero
inexcusables para traseiros; e puchas deportivas
para medios e traseiros coas que poderán
recoller a billarda no aire. Deberá xogar con ela
tamén o xogador atacante, xa non por razóns
deportivas senón de uniformidade estética.
Os xogadores
Á billarda pode xogarse un contra un ou por equipos.
En ambos casos as normas de xogo son as
mesmas, non cambiando nada máis que a rotación
dos xogadores, no caso de xogar entre
equipos. Na nosa experiencia formalizamos
equipas de sete xogadores, susceptibles de
xeraren estratexias de colocación e de xogo
diferentes, creadoras así das condicións de creatividade
táctica que conceden ao xogo un
valor intelectual engadido.
Introducimos así aspectos do xogo que requirirán
especialistas en habelencias concretas:
dianteiros interceptores, medios voandeiros e
IDEA 2005