Nº 11

En setembro de 2003, descubrín a cidade de Ferrol
tras unha longa viaxe en coche desde a miña
Bretaña natal, concretamente desde Brest, principal
cidade da provincia de Finistère.
Nunca viñera ate aquí, a pesar de pasar o curso
académico 1999/2000 en Vigo, como estudante
de Erasmus. Durante tres anos soñara tanto
con volver á Galiza que non esperaba unha
cidade como Ferrol, e non o digo por mal senón
pola falta de exotismo ou polo menos de cambio
que unha busca ao marchar lonxe. En efecto,
ao chegar ao porto atopeime cunha goleta
arxentina, a mesma que dous días antes eu visitara
en Brest, nun peirao do arsenal militar da ría,
entre as grúas cegoñas e os buques de guerra
grises e os seus mariñeiros...
Tamén, ao descubrir a cidade sorprendeume a
similitude de organización urbanística, o trazado
xeométrico do centro que me lembrou Brest, tal
como foi reconstruída despois da Segunda
Guerra Mundial. En realidade, sentinme axiña en
casa. Este sentimento acentuouno o persoal da
EOI, que se portou de marabilla comigo desde o
primeiro ata o último día da miña estanza,
cousa que lles agradezo moitísimo.
Traballar na Escola Oficial de Idiomas de Ferrol
foi un verdadeiro pracer, e iso por varias
razóns. A primeira é o ambiente moi familiar
de traballo e de confianza que reinaba na
escola entre todos, profesores, persoal non
docente e alumnado. Tamén o lugar é impor-
IDEA 2005
Unha asistenta de Francés
na Escola Oficial de Idiomas
de Ferrol
Maryse Vigouroux,
asistente de Francés na Escola Oficial de Idiomas de Ferrol, ano 2003/2004
tante, o edificio é novo e moderno, ofrece
tanto ao alumnado como ao profesorado
moitos medios para estudar e ensinar, como
os laboratorios de idiomas con internet, salón
de actos, biblioteca ben dotada con acceso
libre a internet e prensa estranxeira, aulas con
televisión, vídeos e dvd, etc.
A principal razón, polo tanto, é a calidade do ensino
e o interese do alumnado que frecuenta este
tipo de centros; son esixentes, atentos e animados.
De feito responderon positivamente ás actividades
culturais que lles propuxemos, por
exemplo durante as xornadas culturais ou as
proxeccións semanais de películas.
Tamén organicei todos os martes pola noite parrafeos
en francés, nun bar da cidade, que estaban
abertos a calquera que quixese falar. Estes
encontros tiveron moito éxito e axiña se formou
un grupo de afeccionados, xente da escola
(alumnos e alumnas do primeiro ao quinto ano),
mais tamén outras persoas que estaban na
cidade: francófonos do Canadá, do Senegal,
comerciantes, un enxeñeiro madrileño...
Ás veces, tamén ocorreu que din a catar les crèpes
bretonnes, as filloas bretonas, na escola ou no
devandito bar, pero, con todo, a actividade que
máis éxito tivo foi a viaxe que fixemos á Bretaña.
Percorremos, durante unha semana, a costa
oeste francesa, Bayonne e Bordeaux, e principalmente
a bretona; pasamos por Rennes, polo
Mont Saint Michel, Saint Malo, Quimper... A etapa
133