O Son Rebuldeiro 2014-15

O SON
Nº 28
REBULDEIRO

Indice
Graduación
Entrevista
Viaxes
Colaboracións
Exposicións
Actividades
Cultura
Premios
Pasatempos

EDITORIAL
Nunha destas mañás de primavera, alegre e soleada, cando me achegaba ao instituto, encontreime
uns homes cunha máquina segando a herba do xardinciño que rodea o centro. O ruído resultaba
molesto, pero o arrecendo era delicioso.
Esta imaxe da herba cortada de recén, da que vai medrando, da nova que brotará en breve tróuxome
a mente a imaxe do propio centro, dos cambios, da renovación: Esta fornada de alumnado
de 2º de bacharelato que se nos vai xusto no momento en que, despois de anos de convivencia,
xa estamos encariñados ou, cando menos, afeitos a compartir experiencias e vivencias, se ben
algunhas complicadas e difíciles, a maioría moi agradables e satisfactorias. As novas fornadas
que chegarán, que tardarán un tempo en adaptarse ao centro, ás normas, hábitos, costumes e
que tamén terán que marchar chegado o momento, xusto cando xa se sintan parte integrante
desta comunidade.
Os cambios. A renovación... Pepe, o bedel, un histórico, que se vai despois de toda unha vida laboral
en Monte das Moas, desde a inauguración do instituto.
Tamén o profesorado que se vai xubilando: Javier Fieira, Roberto Palau, Ana Barranco, Carme
Moure, Guillermo Cloos, tantos e tantas colegas con quen compartimos horas de conversas, cafés
nos recreos, discusións nos claustros, longas sesións de avaliacións e tamén excursións e celebracións.
E estas fornadas de novo profesorado, que van chegando, algúns cos que apenas hai
ocasión de cruzar un par de frases, nestes tempos de présas e celeridade, e que supoñen unha
ampla parte do claustro.
Os cambios. A renovación...
Non sei como será Moas dentro duns anos. Pero oxalá siga sendo uns instituto de referencia, con
alumnado cariñoso, simpático, honesto e traballador como este que temos, co que levamos anos
compartindo unha gran parte da nosa experiencia e da nosa vida. Cun profesorado que chegue
con ansia por manter o que entre todos e todas fomos creando durante tantos anos, con vontade
de loitar por unha Educación Pública cada vez de máis calidade e de combater todas as trabas
que se poñan e as leis inxustas ou absurdas.
Que perviva este arrecendo de herba cortada de recén, como símbolo de progreso e renovación
pero tamén de conservar todo o bo que temos, nesta fermosa primavera, moitas primaveras
máis para Moas.
E, como diría o poeta, Moas sempre... E máis despois.
Diego Fernandez Alonso
Sergio Sánchez Martínez
Daniel Vila De La Cruz
Ana Lamela Garcia
Uxia López Barreiro
Laura Roel Freire
Alba Rey Silva
Alba López Villaverde
Lucia Rabina Miguelez
Iván Losada Valle
Ramona.
EQUIPO DE REDACCIÓN
Rubén Diaz Rey
Mélanie Piñon Pousa
Jorge Vázquez García
Carlos Blanco Reyes
Gema Naveira Lagares
Brais Lema García
Breogán Martínez Castiñeira
Lucia Donato Iglesias
Marcos Casal Bellon
Celeste Yepes Vera
Coordinación: Ramona Giráldez
Dirección Técnica: Conchi Fernández Munín

SEN O AUTÓGRAFO DE
GALEANO (E SEN GALEANO)
Tiven a enorme sorte de asistir a unha conferencia de Eduardo Galeano aquí, na Coruña, no ano 2003 (creo
que era 2003).
Eduardo Galeano, escritor e periodista uruguaio que faleceu o día 13 de abril deste ano 2015, foi un home
polifacético, culto, revolucionario e reivindicativo. Perseguido, encarcerado, exiliado pola ditadura uruguaia
en 1973. Algunhas das súas obras como: “Las venas abiertas de América Latina” foron censuradas, polas
ditaduras militares de Uruguay, Arxentina e Chile”. Galeano visitaba con frecuencia o estado español, onde
pasou parte do seu exilio.
Pero non vou falar de Eduardo Galeano, da súa vida e da súa obra, da grande cantidade de premios literarios
que, tan merecidamente, obtivo porque toda esa información está nos libros e en internet, ese caixón de
xastre onde se pode encontrar todo.
Vou falar de que en 2003 (creo que era 2003) tiven a enorme sorte de asistir aquí, na Coruña a unha
conferencia de Eduardo Galeano.
A sala, aínda que ben grande, estaba a reverter, eu fun case unha hora antes de empezar e xa non había
ningún asento libre, a xente comezou a sentarse no chan nos corredores, moitos quedamos de pé
apoiados nas paredes. Malia a incomodidade o tempo pasou voando, foi un discurso interesante, ameno,
tremendamente crítico pero trufado de lirismo e metáforas, tal como era o seu estilo. E con moito sentido
do humor, tamén na súa liña, facía mesmo chistes e mostraba a súa sorpresa ante o feito de estarmos
alí tantísimas persoas, escoitando o que el dicía cando podiamos facer cousas moito máis divertidas ou
interesantes.
Eu levaba nas miñas mans un exemplar do seu libro “El libro de los abrazos”, un compendio de pequenos
relatos, un marabilloso calidoscopio de historias mínimas e inmensas ao mesmo tempo, como esta xoia que
adxunto aquí. Levaba o libro coa intención de achegarme ao final da conferencia a Galeano e conseguir
que mo asinase. Teño que recoñecer que son un pouco fetichista e sempre me fixo moita ilusión ter os
libros asinados polos seus autores. Había moitísima xente, como dixen, e cando acabou a charla formouse
unha enorme cola para conseguir a sinatura do autor. Eu agardei un anaco, mais como son impaciente por
natureza, pensei que xa tería ocasión de lograr a ansiada sinatura en outra ocasión, a fin de contas a Galeano
gustáballe moito esta terra, mesmo tiña escrito sobre Galiza e os galegos (como no precioso relato titulado
“El rio del olvido” incluído neste libro do que estou a falar) el mesmo levaba parte de sangue galego, non
era a primeira vez que viña nin sería a última... E, efectivamente non foi a última, houbo bastantes outras,
incluso en 2012 rematou a súa última visita oficial a Europa en Santiago de Compostela.
Pero por diversas circunstancias nunca volvín ter a oportunidade de velo novamente en persoa, nin de que
me asinase libro ningún.
Agora, cando vexo o vello exemplar de “El libro de los abrazos” nos andeis da miña libraría penso que tería
a súa sinatura se tivese sido un pouco menos impaciente ou se pensase que, ás veces, deixamos de facer
algo crendo que haberá outra oportunidade.
E non sempre é así.
Ramona.

datos e imaxes recollidas no libro “el libro de los abrazos”

“Algo máis que lembranzas”
Na vida, como nunha obra de teatro, todo se termina. Igual que nun escenario terminan
os actos acaban tamén etapas da nosa crónica. Agora que acaba o cursocérrase un
gran momento para nós e comeza un novo cheo de oportunidades e distintos camiños e
todo se xunta nunha estraña sensación entre o que perdes e o que gañas.
Termina o instituto para outro curso de segundo de bacharelato que no fondo botará
de menos todo isto, porque pode que non vaiamos botar de menos os deberes, as largas
mañás metidos nese edificio e tantísimas cousas que tivemos que estudar, pero está
claro que non hai ningún lugar cun ambiente como este, que ten por alumnos e profesores
o mellor que poidas encontrar.
Para ben ou para mal, pasamos case a metade da nosa vida dentro do instituto e foi
coma unha segunda casa para nos, que nos acolleu cando facía frío e retívonos cando
fixo calor. Agora que temos que marchar a outro lado, considero un pouco difícil desprenderse
de todo isto ó que estivemos aferrados tantos anos. Sen embargo, un pouquiño
de nós queda alí dentro, na memoria dos profesores, dalgúns alumnos, e por
suposto na orla que quedará de recordo na parede; pero tamén cada un de nós levamos
connosco unha gran parte de este instituto porque coido que somos como somos grazas
ao que nel vivimos.
É certo que non todo o que vivimos aquí foi bo, moitos tiveron que aguantar con profesores
que non lles gustaban, con castigos, con reprimendas, con odiosas materias que
aínda hoxe se preguntan para que nos valerán no futuro...
Pero a experiencia que vivimos dentro deste centro quedará dentro do noso corazón durante
moitos, moitísimos anos. Verémonos pronto Monte das Moas, e desfruta do descanso
que quedará cando marchemos mentres saboreas a amargura do baleiro que
deixamos.
Alma Paredes

ENTREVISTA A PEPE
- Como é que xa traballabas para Moas antes de que abrirá o instituto?
Eu acababa de estar no paro tras traballar 25 anos na conserveira “La artística” (dende
os catorce anos), presenteime a bedel por contrato laboral e comecei a traballar en Someso,
nun pavillón con máis de 100.000 alumnos mentres se construía o instituto. Os rapaces
que ían a Someso era porque non puideran ir a outro centro por escaseza de prazas,
Moas comezou recollendo aos “excedentes”.
- Como recordas os primeiros anos de instituto? Cambiaron moito as cousas na actualidade?
Ao comezo, alá polo 1988(?) había moitos máis rapaces por aula, sendo normais as cifras
de 45 alumnos en cada clase. Ademais, os estudantes eran doutra forma, máis desenganados
e espabilados, agora cando chegades sodes máis nenos. Algo que cambiou moito
tamén foi a cafetería, antes rexentábaa unha muller chamada Dora que facía unhas tapas
e bocadillos riquísimos, o meu favorito era o de ensaladilla, dúas veces ao ano ela e máis
Deli (a señora da limpeza) organizaban festas para os profesores e conserxes, aínda me
acordo do ben que sabían os callos e a lacoada.
- Que opinas sobre a mala fama que tivo o centro hai uns anos?
Pode ser que houbese algo de droga, pero principalmente de persoas alleas ao instituto,
polo que os bedeis non podiamos facer nada. Ademais, cando aínda estaba sen cerrar o
edificio polo redor, nos meses achegados ó verán,ten ido algunha persoa a durmir no patio,
e tiñamola que ir botar fóra. Acabouse con esta situación tras chamar varias veces á policía.
- Cal sería o teu peor e o teu mellor recordo traballando aquí?
Non teño ningún mal recordo no Monte das Moas, sempre me levei moi ben con todos os
meus compañeiros, con algúns mellor que con outros, como é o caso de Juan del Valle, ao
que lle gardo un gran cariño posto que traballamos xuntos dende Someso ata que se retirou
hai dous anos(?). Pero recordo que nos inicios, viña un rapaz un tanto conflictivo “a
clase” (sempre estaba castigado), sempre armado cunha navalla ao que incluso os maiores
gardabamos respeto.
- O mellor momento foi sen dúbida a retirada (risas). En que ocupas o teu tempo agora,
non te aburres? Cales son os teus plans de futuro?
Non me da tempo a aburrirme, agora teño que axudar á miña muller na casa, ocupo o meu
tempo en ir á compra, limpar o pó... todo o que me manden! Ademais tamén vou moito á
aldea, onde cultivo de todo: patacas, leitugas, cebolas, repolos...Ao que se retire miña muller
gustaríanos moito viaxar polo mundo adiante e coñecer sitios novos.
Laura Grille e Andrea Iglesias de 2º de Bach.

SAÍDAS
E
EXCURSIÓNS

EXCURSIÓN A INDITEX
Unha enorme nave industrial e longas oficinas álzanse sobre a entrada do polígono de
Arteixo. Miles de traballadores sacrifican día tras día as súas horas de sono para que o gran
fenómeno chegue ata os lugares máis afastados do mundo.
Coa súa triunfante posición en 88 mercados dos cinco continentes, máis de 6683 tendas e
máis de 137.054 empregados, INDITEX (Industria de Distribución Téxtil) conseguiu converterse,
dende os seus inicios na rúa Juan Flórez, nun fenómeno de masas, e por conseguinte,
nunha das multinacionais máis poderosas de todo o mundo. Amancio Ortega, ou o señor Ortega,
como lle chaman os seus empregados, puxo un soño, as gañas, e unha idea que revolucionaría o
mundo da moda tal como o viviramos ata entón. Poñamos un exemplo. Chegas un día a unha das
tendas do grupo, (Zara, Pull and Bear, Stradivarius…) ves unha prenda, e pensas, “mellor a compro
a semana que ven, que hoxe non teño cartos”. Hai un 90% de posibilidades de que á semana
que ven esa prenda desapareza. Este é o sistema de Zara: pequenos lotes de produtos continuamente
renovados para poder chegar aos gustos de todos os consumidores. Outra das características
non tan innovadoras da factoría, senón máis ben atrasada, é a produción, que parece
semellar ao taylorismo da 2ª Revolución Industrial. Cando alguén prancha un brazo dunha chaqueta,
outra persoa tócalle a espalda e así sucesivamente.
Todo isto tivemos o pracer de contémplalo dende o seu corazón os alumnos de ciencias sociais
e letras de segundo de bacharelato, xa que, que mellor forma de contemplar o poder da industrialización
que vivíndoo?
Dende o meu punto de vista, contemplei un soño. Corredores longos de cor branca, mostras
de novas coleccións no chan, deseños innovadores, conferencias, xuntas, e ate modelos
de carne e óso. Todo está perfectamente organizado, dende os escaparates, ate os pedidos,
dende a disposición en tenda ate o trato do persoal. Isto é pois o fenómeno mundial baixo o
que vivimos a maior parte da poboación do planeta, a icona do primeiro mundo, a peza máis
clave da globalización.
Andrea Iglesias

LONDRES

INTERCAMBIO CON VENEZIA
Eran as cinco da mañá e xa estábamos en pé.
“Arriba bella ragazza! Tes que coller un
avión!”
Quizais o medo invadise o noso corpo “Como
será a nosa familia? Como me tratarán?”pero
con todo, non superaba as gañas. As gañas de
vivir aventuras, de sorprendernos, de coñecer
un lugar novo e novas experiencias, de
desfrutar...
Foron uns días cheos de emocións. Novas persoas,
novas amizades, novos sabores, pero
sobre todo, novos lugares. Un lugar máxico
afastado das estradas de asfalto e os automóbiles
de gasoil.
Onde o medio de transporte máis común son
as pernas e o máis parecido aos nosos buses
vermellos son os barcos .
Un lugar onde non podes ir pola rúa ser tropezar
con ninguén, onde o paso común é a 50
quilómetros por hora, un lugar onde sen saber
por que todo o mundo ten presa.
Parece que todo o mundo loita por chegar
primeiro a unha meta que non se sabe onde se
atopa.
Para desconectar, xa están os barcos. Unha
posta de sol fronte a illa de Murano, tumbado
nunha lancha motora na lagoa de Venecia, e
todos os problemas desaparecen.
O cambio atopárono os nosos queridos italianos.
A lembranza máis concorrida que permaneceu
foi a da tranquilidade. A nosa cidade,
en comparación cos seus estreses, pareceulles
un fermoso e apracible paraíso.
E así foron, uns quince días sen respirar, sen
descansar nin un segundo. Os nosos novos
amigos pareceron quedar contentos, e nos,
xunto con algunha dor de cabeza e algún desgusto,
aliviámonos a base de manter esta gran
lembranza.
Andrea Iglesias Peiteado 2ºBach A

EXCURSIÓN CAMBADOS, A LANZADA, PONTEVEDRA
O día 5 de maio, saímos do instituto
ás oito e media da mañá. A
primeira parada fixémola en Cambados,
onde visitamos a mítica
praza de Fefiñáns, co seu pazo
señorial e a casa na que naceu o
poeta Ramón Cabanillas. Despois
de dar unha volta pola zona histórica
de Cambados, vila mariñeira
con fermosas casa de pedra, tivemos
un pequeno descanso.
Cando retomamos a nosa viaxe, a seguinte parada sería a
praia da Lanzada onde demos un pequeno paseo cara á
emida e desfrutamos das preciosas vistas que nos regalan
habitualmente as paisaxes da costa galega.

Cando finalizamos a nosa visita a esta praia, subimos outra vez ao autobús,
a próxima parada foi un miradoiro dende o cal se vía o pobo galego
de Raxó, na miña opinión, a mellor paisaxe da excursión.
Despois desta breve pausa, fomos ata Combarro,
onde comemos e puidemos contemplar
outro dos pobos tan fermosos que ten
a nosa comunidade, unha viliña, con rúas moi
estreitas e moitos hórreos á beira do mar.
Aproximadamente ás tres e media, volvemos ao autobús para dirixirnos a Pontevedra.
Unha vez na cidade, fomos ao Museo de Pontevedra, onde escoitamos dúas charlas sobre
historia de Galicia e sobre Castelao. Ao mellor foi o que máis nos custou a todos, porque
xa estabamos un pouco cansos. Un pouco máis tarde visitamos dúas Igrexas, unha a
de San Francisco, onde se encontra o sepulcro do poeta medieval, Paio Gómez Charinho,
autor de cantigas, e outra igrexa con curiosa fachada redonda, a da Virxe Peregrina.Xa
para rematar, tivemos un anaco para pasear un pouco pola zona máis histórica de Pontevedra,
cidade que recibiu un premio da ONU, o Premio Internacional de Dubái, polas
súas boas prácticas en materia de mobilidade e accesibilidade.
E logo xa emprendemos a nosa viaxe de volta a Coruña.
A verdade, creo que foi unha saída didáctica moi positiva, gozamos de excelentes paisaxes
e aproveitamos moi ben o tempo.
Diego Fernández Alonso 1 Bach. B

OURENSE
UN CLÁSICO:
CULTURA,
ESMORGA E RELAX.
Como todos os anos, para rememorar a lectura da Esmorga feita en 1º de Bach,
o alumnado de 2º visita a cidade onde transcorre a acción da novela de Eduardo
Blanco Amor.
Un roteiro polas rúas e prazas de Ourense, as Burgas e a Catedral incluídas. Sen
esquecer as súas fermosas e elegantes cafeterías, unha visita ao Pazo de Trasalba
onde viviu Otero Pedrayo, co seu espectacular entorno, o seu interior que é museo
na actualidade e as galerías deseñadas por Castelao, para rematar cun relaxante
chapuzón na Chavasqueira se o tempo o permite... e se non tamén.

CORRELINGUA 2015
Un ano máis o alumnado de terceiro participando
con moita marcha no
Correlingua eparticipando no
concurso de camisetas deseñadas,
auténticas obras de arte !

COLABORACIÓNS

CARTA Á ABOA
Añorada Margarida:
Supoño que endexamáis recibirás esta
carta, porque nunca cha enviarei, non tería
sentido. Hai xa varios anos que miña nai me
comunicou que faleceras. Aínda hoxe sigo
sen saber as causas.
Eu era pequena cando me chegou a noticia,
e, como a derradeira vez que te vin tiña
tres anos, non recordo como eras. Oxalá
soubera eu entón que non te volvería a ver,
pois apertaríate moi forte e diríalle a alguen que me sacase unha foto contigo. Pero moito
me temo que daquela eu tomábao todo a risa, pensaría que nun anaquiño (uns días como
moito) veríate. Que inxenuos podemos chegar a ser ¿verdade?
Hai uns días, meu pai envioume algo que che pertenceu a ti. Ao mostrarllo á miña nai, recoñeceuno
ao instante. Trátase dunhas cadeiñas, uns collares, ou como prefiras chamalos.
Unha é un pouco grosa, coa metade dun corazón (sempre me preguntarei quen terá a
outra); e a outra é fina,coa palabra ''Liderazgo''. Xa que teño medo de rompelas, sempre
levo comigo a máis grosa. Dalgunha maneira, sinto que estás xunto a min e que podes ver e
sentir o que eu vexo e sinto.
Ninguén me fala moito de ti, xa que todos te coñeceron moi pouco. Terei que resignarme e
deixar de preguntar por un tempo, posto que a única persoa que estivo xunto a ti toda a súa
vida, está a miles de quilómetros de min.
Só quero que saibas que, tanto se estás convertida en pantasma e podes ler estas palabras,
coma se non, quérote moito e sempre te querrei.
¿Sabes?A única cousa que me soubo dicir miña nai sobre ti, foi o mellor que me podería
ter dito. Queríasme, e estabas orgullosa de min. Con iso abóndame.
Envíoche unha forte aperta e un doce bico a onde queira que esteas.
Ámate moito, a túa 1ª neta: Yenni

INSTRUCIÓNS PARA SOBREVIVIR A UN DÍA
EN 2º ESO B
Se vostede quere sobrevivir a un día na clase de 2º B, por favor, pregámoslle que
siga ao pé da letra estas instrucións.
Cando entre á aula procure facelo antes de que o timbre soe. Xa que se vostede
se encontra xusto entrando na clase nese intre, poderá (e é o máis probable)
verse envolto no que eu chamo “ A Estampida”.Ao se sentar no seu sitio, mire
ben antes e descubra se alguén lle colocou algo na súa cadeira. Cando crea que
todo está correcto, sente. Pode deixar a cazadora nos percheiros, pero iso non
é o máis recomendable, dado que estes, a miúdo, son vítimas de violentos ataques.
A mochila pode deixala en dous lugares: ou no chan ( ao seu carón), ou
ben colgada na cadeira. Se decide deixala no chan, debe ter sumo coidado nos
cambios de clase, pois pode aparecer no outro extremo da aula. Se pola contre
decide poñela no respaldo da cadeira, espero polo ben da mochila, que o
seu compañeiro de atrás non sexa moi inquedo cos seus pés.Evite a toda costa
traer obxectos de valor. Deixe o seu estoxo pechado e preferiblemente na mochila,
alguén pode úsalo como arma mortal. Nos cambios de clase recoméndase
non saír da aula, xa que se algún dos vixias divisa un profesor, “a
estampida” pode volver a suceder.
Alónxese dos individuos máis altos, son os que teñen unha deficiencia mental
(aínda que son simpáticos) e poden chegar a ser agresivos.
E por último, pero non menos importante, se a clase está en silencio total e os
alumnos visiblemente concentrados… corra!!!!
Yennifer Quintana de la Cruz,
Aula situada na parte
dereita do instituto no
andar de abaixo, na
segunda porta, xusto
antes das taquillas.

Ao vento
Vento, meu queridiño,
ninguén repara en ti.
Só nun día caloroso,
verante eles, pillíns.
Non saben que cando chove,
ti moi bromista es.
E que por iso, ás veces,
mollas a todos se ves.
Pero que nunca queres,
facerlles dano ningún.
Que a todo o mundo ti coidas
e non che dan premio algún.
O Sol no verán é malo,
impídeche ir a xogar.
El di ''Ventiño, alí quedo'',
e non poderás voar.
Tampouco eles coñecen,
que tes un lado moi bo.
Que cando camiñan cansos,
dáslles un bo empuxón.
Por todo isto é que escribo,
para que saiban de ti.
E digan a próxima vez
''Ventiño, grazas'' ao fin.
Ynneifer Quintana

Plaxiando Clásicos.
“O MACACONTINA” (a imitación de A. Cunqueiro)
Xa tiña Eufrasio cinco anos, cando comezou a non durmir polas noites. Todo debido ás visitas que
lle facía o Macacontina, un animal que foi visto por primeira vez na serra do Courel por un labrego
de nome Antonio.
Despois da terceira noite sen poder durmir, Eufrasio cóntalle ao seu pai o asunto do seu insomnio.
A pesar dos esforzos de Eufrasio, seu pai non o cre, ate que se tivo que convencer porque unha noite
viuno entrar no cuarto de Eufrasio. O Macacontina tiña cornos grandes como os dos carneiros que
vira Eufrasio nunha viaxe a Cambados, era de pel negra e moita plumaxe detrás da que escondía
multitude de ollos que brillaban na escuridade. Tiña dúas patas coas que, axudándose dos seus
grandes brazos, podía camiñar e trepar.
O pai de Eufrasio, andaba caviloso porque non sabía como axudar ao seu fillo, xa que era unha das
primeiras veces que se vía a Macacontina, andaba preguntando por todo Sada pero ninguén sabía
o remedio contra este animal, ata que no porto, encontrou un mariñeiro que coñecía a un cazador
de Gandrío que xa vira outro Macacontina e sabía como solucionar o asunto...
(David Devesa 4º ESO A)

Maxia, Música, Humor e Teatro xuntos nun só
espectáculo…
Vai arredor de cinco meses naceu en LaTuerka 27 ( local coruñés
situado na R/Doutor Fleming que oferta diversidade de espectáculos)
un grupo de xóvenes artistas, co obxectivo de mesturar
ou fusionar as diversas habilidades artísticas conformando todo
nun só espectáculo.
O grupo está composto por Joshua Bernal, mago con numerosas
actuacións ás súas costas, encargado da sección de maxia infantil
na propia Tuerka entre outras cousas; Carmen Picado, cantautora coruñesa e que recentemente
púxolle banda sonora ao documental “Mil Sorrisos e un Perdón”; Pablo Meixe, humorista
e mimo, participou no programa “Os Aspirantes” e presentou
“Pequenos Fenómenos”,ambos da TVG; e por último
eu, Irene Cerqueiro, actriz, facendo microteatro
na Tuerka e con anos de formación a nivel audiovisual.
Maxia, música, humor e teatro son os catro ingredientes
principais que protagonizan todas e cada unha das
galas e polo xeral a comedia é o xénero dominante.
A día de hoxe cada un ten o seu campo propio pero, sen embargo, tentamos facer todos un
pouco de todo, é dicir, mesturámonos nas diversas áreas o máximo posible. Para nós tamén é
un luxazo poder experimentar as diversas vías que existen de transmitir o arte, tanto por
medio dunha canción, unha obra de teatro, un truco de maxia ou un numero de mímica. Ao final
todo vai ligado ao mesmo fin e cun mesmo obxectivo, chegar a un público.
Pretendemos animar á xente, sobre todo aos máis novos a que arrisquen, que fagan cousas,
que non teñan medo a subirse a un escenario, a que a xente comece a ter interese nunha cultura
que estamos perdendo pouco a pouco, que non se tome o teatro ou calquera outra disciplina
artística coma algo aburrido que só vas ver se che toca nunha excursión do colexio.
Tratamos de enfocalo dun xeito divertido para que o público sempre quede con ganas de volver,
e alégranos saber que cada vez sexa máis xente a que nos segue, gracias de verdade por
este compromiso.
Pola nosa parte prometemos seguir mellorando e sorprendéndovos en cada gala, así que estade
pendentes!
Xa sabedes, empapádevos de cultura, ide ao teatro, a concertos…e como non VINDE A LA-
TUERKA 27! VINDE VER AOS “JÓVENES Y TALENTOSOS”!!
Irene Cerqueiro
1º “Bach” B

EXPOSICIÓNS
E
ACTIVIDADES

DÍA DO LIBRO
Celebración do Día do Libro cunha Feira
Solidaria.
Grazas ao alumnado
pola participación
neste pequeno
mercado solidario.

DÍA DA MULLER
Despois do éxito da exposición do ano pasado, na que figuraban
fotos das profesoras emulando famosas pintoras galegas, este ano
repetiuse a experiencia e as intrépidas profesoras de Moas, novamente
accederon a tomar a personalidade de famosas científicas
e posar disfrazadas para unha nova exposición.
Aquí tedes o resultado.
Para máis información visita a nosa páxina web:
http://iesmontemoas.wix.com/mulleres2015

Grupo de
Teatro
Monte das
Moas
Puro teatro: “ASAMBLEARIAS”
Unha marabilla a representación da
obra de Aristófanes “Asamblearias”.
Dirixidos polo profesor Rafael
Alonso, os rapaces-actores de
Moas fixeron unha magnifica
interpretación, demostrando a
grande actualidade que poden
chegar a ter os clásicos nestes
tempos “modernos”.
Moi ben realizada a posta
en escena, con música
en directo e coidada
iluminación, moi bo
traballo, tamén a cargo
de alumnado do
centro.
Parabéns!

CULTURA

O pasado venres 21 de novembro estreouse
“ A Esmorga”, obra célebreda
literatura de Eduardo Blanco Amor. Á
saída da película, que na miña opinión
está moi ben, gustoume e recomendaríaa,
atopámonos aos actores e ao director,
cos cales temos unha foto e
tivemos unha conversa. Ademais disto,
un agradable e charlatán Karra Elejalde
(O Bocas no filme), contounos o porque
de que Blanco Amor fixera esta historia.
Foi escrita na Arxentina, pero
cando el tiña cinco anos ía camiñando
nunha romaría onde se atopou a un
home morto, chamado O Bocas, tirado
no chan, e ao velo, a súa nai tapoulle os
ollos. Este suceso foi o que inspirou a E.
Blanco Amor para escribir esta obra.
A Esmorga
Yanira Fernández
Esta película ao igual que a obra comeza contándonos as fazañas de tres
amigos, Cibrán, Bocas e Milhomes. Cibrán acaba de desenfadarse coa súa
“moza”, a Raxada( unha ex prostituta coa que convive). Logo disto, Cibrán
vai traballar e polo camiño atópase co Bocas e o Milhomes, que estaban de
esmorga. Estes acaban convencéndoo para que se vaia de esmorga con eles,
pasan todo o día xuntos. Van á taberna da tía Esquilacha, onde a muller avísalles
de que marchen, porque os gardas andan buscando aos homes que deixaron
case morto a un home a noite do xoves na taberna do Chaguazoso.
Marchan de alí cunha botella de aguardente roubada, despois de beber outra
anteriormente. Póñense a andar e ao pouco sacan o tema dos Andrade, un
home rico que marchara do pobo e volvera vir cunha muller moi fermosa, o
Milhomes asegura que a vira unha vez polo que se poñen a andar cara esa
casa. Saltan o muro e ven ao home como lle gritaba a muller, era moi fermosa,
tal e como se dicía, quedaran abraiados, e de súpeto o dono ve que hai alguén
e pega un tiro coa súa escopeta, polo que os amigos saen correndo.

Seguen o seu camiño sen un rumbo fixo, polo que , a molladura que levaban encima e a ansia de
seguir de esmorga, Milhomes propón ir á bodega onde se atopa o seu curmán, o Pega (coñecido
por Cibrán ). Póñense a beber, quítanse a roupa mollada pola chuvia, que é unha constante na obra,
ate que seque, logo disto, comezan a pelexar ate chegar ao que lle podemos chamar
curral, cheo de palla, Cibrán non se dá conta e sen querer tira un candil,
polo que arde todo. Marchan correndo e deixan ao Pega só. Cibrán non
quere ter nada que ver no sucedido o sábado a noite, polo que quere
volver a casa da súa nai. Estes non lle deixan e deciden ir as prostitutas.
Van a Monfortina, unha vella coñecida do Bocas, non os deixan entrar
polo sucedido o sábado, xa que os gardas andan na súa procura, teñen
unha pequena rifa, polo que sen esperalo, aparecen os gardas e teñen que
escapar correndo. Métense nunha igrexa, escondese e líbranse dos gardas.
Seguen ca súa esmorga, e van a casa do Nonó, outro prostíbulo, onde o
Bocas, trata de facerse o home (para que non se sospeite de que é
homosexual, ao igual que o Milhomes ), enlease cunha “señorita”... Os
feitos seguen e remata toda a festa en unha tremenda traxedia que non vou desvelar.
Non contarei o final, pois tanto a novela como a película valen moito a
pena, para ler e ver.

FAHRENHEIT 451
Alguén no seu sano xuízo queimaría billetes de banco en plena rúa? Sería considerado
unha barbaridade, un crime, unha loucura, unha estupidez... Organizaríase un escándalo. Sairía
en todos os xornais. O diñeiro sostén a economía mundial e mantén vivo o sistema. Sen
diñeiro, a sociedade tal e como hoxe a entendemos seguramente caeríase. Pero e se o que
queimaramos fosen uns cantos libros? O mundo reaccionaría igual ante esa perda? É, dalgún
xeito, a incógnita que formula Fahrenheit 451: que sería dunha sociedade onde os libros
estivesen prohibidos, onde ninguén, baixo ningunha circunstancia, estivese autorizado a ler,
nin sequera a posuír libros. Iso si, "polo seu propio ben".
A novela de Bradbury levada ao cine por François Truffaut nos anos sesenta parte desa
premisa. O seu título xa dá unha idea: 451 graos Farenheit é a temperatura á que arde o papel.
Os bombeiros do futuro imaxinado por Bradbury, en canto de apagar incendios, provócanos:
teñen como oficio destruír toda sabedoría, todo inconformismo, queimando a ferramenta máis
útil e universal, os libros. Por que? Porque os lectores teñen unha visión máis crítica do
mundo, teñen criterio, son máis difíciles de manexar... E todo iso podería desestabilizar unha
sociedade baseada nas aparencias, onde ser feliz é unha obriga, por ficticia que sexa a
felicidade do individuo; un individuo forzado a vivir pegado ao televisor, bombardeado día e
noite pola propaganda oficial.
Eu, persoalmente, prefiro os libros ás películas. Fahrenheit 451 non é unha excepción.
Hai anos regaláronme a novela de Ray Bradbury advertíndome de que era un "clásico", un
título imprescindible. Así que empecei a lelo. Ao rematalo, estiven de acordo en que era un
referente literario fundamental, non só en canto ao xénero de ciencia-ficción refírese. A
película de François Truffaut non desmerece esa honra, nin trunca a calidade e orixinalidade da
novela. Como todas as obras futuristas, a idea que o autor ten do porvir é errónea, ou polo
menos esaxerada. Pero hai certas cousas, aspectos concretos da sociedade imaxinaria ideada
por Bradbury, que se cumpren fielmente en 2015.
O libro foi escrito en 1953 (polo tanto, Bradbury aínda ten moi presentes a II Guerra Mundial, e o intento hitleriano
de dominar o mundo, sen esquecer a famosa queima de libros acontecida en Berlín en 1933, preludio do nazismo)
e a película foi estreada en 1966, unha época na cal a tecnoloxía non estaba tan
avanzada e aínda dedicábase pouca atención ás "caixas de luz". Na actualidade, non obstante,
xente de todas as idades pasa máis de catro horas ao día vendo a televisión.
Os mundos imaxinados por Ray Bradbury teñen algo en común. Tanto Crónicas
Marcianas como Fahrenheit 451 plasman os pensamentos e temores que o autor prevé como
cotiáns vinte ou corenta anos despois. Aínda que non estea a describir unha sociedade real,
nas súas obras pon en práctica o famoso " e si...? " expresando unha hipótese de futuro que,
por verosímil, nos fai reflexionar sobre os vicios e virtudes da sociedade na que vivimos e
preguntarnos se realmente, como dicía Clarisse na película, somos felices.
O protagonista de Fahrenheit 451, Guy Montag, é un bombeiro, un funcionario ao
servizo do Estado que traballa queimando libros para evitar que a xente "se deprima e se volva
insociable". Entre os moitos títulos que se citan na novela de Bradbury (e na película
de Truffaut) están Rebelión na granxa, David Copperfield, Madame Bovary, Alicia no País das
Marabillas, A Comedia Humana, O gardián entre o centeo... e destrúense as obras (e, polo
tanto as vidas) de grandes autores como Dickens, Cervantes, Shakespeare,Aristóteles, Lewis
Carroll ou Allan Poe.

Ao prender lume a esas obras, queiman as súas follas, pero tamén a cultura con maiúsculas, as historias e os
pensamentos dos autores que as fixeron posibles.
Se o pensas seriamente, poderíamos considerar criminais ós bombeiros de Fahrenheit 451,
pois matan aos personaxes dos libros que queiman, ao recordo que permanece dos seus
autores e tamén, en parte, aos futuros lectores que poderían lelos. Na película incinéranse
xoias da literatura universal, alegando que fan infelices as persoas. Pero eu creo que ler (e
escribir) é precisamente o que nos mantén vivos, aquilo que nos permite relacionarnos co
mundo máis alá da expresión oral, formándonos e mesmo, en ocasións, adquirindo
coñecementos que logo, se cadra, poderemos poñer en práctica.
Entre as novelas que se queiman na película figura un título de Daniel Defoe, Robinson
Crusoe. Se eu fose un dos homes-libro de Bradbury-Truffaut, gustaríame aprender de memoria
precisamente esta novela, pois sempre me sentín identificado co náufrago protagonista. Tanto
é así, que ás veces me sorprendo a min mesmo pensando que faría eu para sobrevivir nunha
situación extrema, sen recursos, a partir dos produtos da natureza. Son pensamentos que me
asaltan en calquera lugar e circunstancia. De súpeto, sen vir a conto, póñome a pensar como
podería construír un muíño de auga ou cal sería o mellor lugar para levantar un refuxio onde
pasar a noite. Supoño que a causa non é outra que a curiosidade innata do ser humano e o
meu propio instinto de supervivencia, pero para min o culpable ten nome e apelidos, Robinson
Crusoe, ou o que é o mesmo, Daniel Defoe.
MIGUEL FERNÁNDEZ GUERRA – 4ºB

BESTIARIO
Animal moi utilizado sobre todo para competicións de
salto, que con frecuencia se encontra nas beiras dos
lagos e nas charcas. Súa alimentación é a base de
moscas e outros insectos, aínda que tamén de
herba.Os rabalos teñen longas crinas e colas, e as
patas traseiras de cor verde.
Por: Sabela Freire Fraga 2º ESO A
RABALO
Ra + Cabalo
QUENLLAVELLO
Quenlla + Escaravello
Quenllavello (tibullos escarabaius), este animal propio
da selva amazónica é un ser estraño. O insólito
animal ten unhas mandíbulas fortísimas á vez que
ten unha cuncha, alas e aletas. É quen de nadar a
120 quilómetros por hora, aínda que non nada
moito. Aliméntase de paxaros que atrapa subindo ás
árbores. O macho é máis pequeno que a femia, o
que o fai máis rápido, a femia pode medir entre un
e dous metros e o macho entre medio e un. A femia
fai madrigueiras baixo terra usando as aptas dianteiras
para escarvar, posúe unha forte coiraza con
alas por debaixo, pero non as usa moito posto que
non precisa voas para sobrevivir.
Por: Alejandro Vallejo Vérez (2º ESO A)
MORGURO
O morguro é un animal que vive en covas en Australia.
Aliméntase de chupar sangue (as vacas, por
exemplo) e salta polos prados. É de tamaño pequeno,
provisto de ás e patas moi fortes.
Soe saír a cazar polas noites. E ás femias, cando
teñen fillos, pórtanos nunha especie de bolsa exterior.A
súa pel é marrón , pero as ás son escuras. É
un animal bonito pero perigoso.
Por:Victoria Landeira Neira (2º ESO A)
Morcego+Canguro
GARETA
Gato+Bolboreta
Estes animais poden voas e soen saír na primavera.
Teñen grande bigotes. Son son de cores vivas, gústalles
xogar con nobelos de la. Teñen dúas ás e
dúas antenas, catro patas, unha cola pequena e o
corpo cuberto de pelo, este pelo alporizáselle cando
ve algo que non lle gusta e, se fai un movemento
moi brusco, sae voando. Poden ser mascotas, pero
o problema é que duran moi pouco tempo.
Por:Aida Castro Barreira. (2º ESO A)

Mamífero da familia dos bolboretistas.É un animal
terrestre á vez que aéreo.O seu corpo está cuberto
de pelo, é de gran tamaño e está dividido en : cabeza
(cunhas atenas),tórax (con patas e un par de
ás) e abdome.
Desenvolve unha longa metamorfose que comeza
dende una larva que se envolve nun casulo ata o bolbocán
completo.
Vive no interior das flores ou como animal de compañía.A
súa alimentación é moi variada; comen dende o
pole das flores ata a carne e especialmente osos. O
seu carácter é dócil e tranquilo, aínda que se o atacas
pode ser moi agresivo .
Por: Patricia Fernández 1º-ESO-C
BOLBOCÁN
Bolboreta+Can
GAMPÓTAMO
Gamba+Hipopótamo
Animal que habita nas augas frías do Atlántico,
aliméntase de herbas e ten unha gran cola coa que
manterse a flote. Pasa o día durmindo coa boca aberta
polo que con frecuencia se lle pousan paxaros entre os
dentes. Cando sae da auga arrastra a súa cola pola
terra. Estes animais gardan os seus ovos dentro deles
mesmos. Pertence á familia dos “Molusmamifus acuaterus”,
da rama dos “acuaterus”. Soen ser especies
tranquilas e algo lentas, aínda que, cando ven un depredador,
saen nadando a toda presa para non seren
devorados.
Por: Antía López Vázque (2º ESO A)
Animal moi peculiar que ten unhas raias brancas e
negras no lombo. Mamífero que vive na auga e que
posúe un nariz negro para saír á superficie e poder
respirar. Ten dúas patas traseiras pero na parte de
diante ten dúas aletas. Ten na cabeza un pouquiño
de pelo negro e ollos agrisados, o seu tamaño é
medio e o que máis resalta deste animal é a súa
cara de cor gris moi simpática.Son animais moi
agradables, fermosos, obedientes e xoguetóns.
Por: Lucía Conde Viqueira (2º ESO A)
GOLFIBRA
Golfiño+Cebra
MOCANO
Mono+Pelícano
Este animal ten unha gran boca na que pode almacenar
ate un litro de líquido. Pode voas e os seus alimentos
preferidos son os plátanos e os peixes. Non
ten un só hábitat senón dous: as costas cálidas e as
selvas. Na parte superior das súas ás ten unllas
afiadas coas que pode trepar ás árbores apra conseguir
os plátanos, no caso de non poder utilizar as
ás por algunha lesión. Pertece ao grupo dos “Mocunos
prestanus”
Por: Iago Cardalda Mora. (2º ESO A)

Premios
do
alumnado

UNHA VIDA SEN GLUTE (GLUTEN)
Preguntaraste que é a enfermidade celíaca, non si?
Pois é una alerxia ou intolerancia ao glute.
Pero sabes o que é o glute?
O glute é o conxunto de proteínas contido en varios cereais: principalmente o trigo ademais da
avea, o centeo e a cebada. Tamén é o que fai que masas en xeral (biscoitos, empanadas, pan,
etc...) queden esponxosas, así que sen el o resultado é unha masa máis seca e dura.
Segundo a quen lle afecte hai síntomas moi variados dende unha simple dor de barriga ata un
cancro ou problemas de crecemento. Por sorte, cada vez hai máis produtos sen glute, aínda que,
debido á crise son cada vez máis caros.
Ademais, as principais asociacións realizan festas para celíacos en centros sociais ou en capitais
de comunidades autónomas. Só tes que pensar que a maioría de produtos que ti comes os
celíacos non o poden comer como o pan, as empanadas, as lasañas, etc.
Así que xa sabes antes de dicirlle a un celíaco se quere tomar algo pensa no que lle queres dar
xa que agora sabes o que poden e non poden tomar.
Patricia Fernández e Lucía Gándara (1o de ESO)

Pasatempos para xente culta, ou sexa
para xente de Moas
Busca oito obras narrativas do século XX:
X A M O R D E A R T U R C S P
E E O T E R O P E D R A A O A
N O N R E T R I N C O S R G S
A E D T S I N D A A M X T N T
S E L R E L R F V E M O A A Z
Q A S O L A U V I S A F S T U
U C A M O S O O S N B E A E R
E U B C O S A L E I A R L D M
I N L R A R A L O R N R E R N
Z Q A P Q S G M N N A I L O Q
T E R R A B R A V A X N O M A
V E N T O F E R I D O E Q A A
Busca oito nomes de autores do século XX:
C S T A R I S C O L T C O S P
U U O T E R O P E D R A Y O A
N O N C A B A N I L L A S B S
C E D Q S I N D A A M Q O L T
S S L R U L R F V F M U P A Z
Q A F O L E U V I L A E T N U
O C E M O S I O S Y B I N C R
E U R C A S A R E S A Z A O M
I N R R A E A L O A N A T A N
Z Q I P Q S E M N H A N S M Q
A U N X Y R A S T V Y N I O A
N E I R A V I L A S O P Q R A
Elaborados por 4º ESO A

II++++ES MONTE D AS MOAS++++

MOITA VIDA DETRÁS DOS MUROS... SÓ HAI QUE SABER MIRAR...