Contos de guerra e paz

IES MONTE DAS MOAS
Biblioteca do IES MONTE DAS MOAS
Contos de guerra e paz
As outras historias posibles
Concurso de relato
curto
Relatos gañadores

1º PREMIO
Vai en Paz
Cando escoitou o disparo non foi como esperaba. Non sabía se alguén
podía prever como sería a súa morte, pero estaba claro que
aquela non era a súa visión da situación. Non contemplou rapidamente
os seus recordos, nin sequera os seus últimos días. Tiña os ollos
clavados nel, pois pretendía que esa fora a derradeira cousa que vía
antes de morrer.
Mentres, o outro observaba sen medo como levantaban a arma e
apuntaban á última persoa que camiñara pola súa vida, deixando unha
pegada tan grande que nin a morte conseguiría borrar.
―Irei con dignidade ―dixera o amigo.

Non comprendía a que se refería, de modo que preguntou.
―Loitei polo noso país, iniciei a rebelión contra as inxustizas
―obtivo como resposta.
Agora que estaba diante deste, a piques de deixar este mundo,
non podía evitar recordar a lección que lle dera uns minutos antes.
―Vas ser executado, é iso unha vitoria? ―Agardou en silencio. Había
centos de murmurios, voces e ecos cheos de desesperación. Había
caras de medo apenas iluminadas, surcadas polas cicatrices non
só externas, senón tamén as dos seus corazóns. Inquietábao, pero
sabía que non era quen de facer algo para impedilo―. Dime que
cres.
Apretou a súa man como soían facer naqueles tempos nos que
non estaba todo perdido.
―É o comezo da guerra pola liberdade. Só defendo os meus dereitos,
aínda que sexa pelexando.
Sacudiu a cabeza, decepcionado.
―Cometemos un erro. A guerra é o argumento do ignorante.
“Vai en paz”, pensou para si mesmo cando escoitou o disparo.
Agora irían todos en paz.
Por Noa Hernández
1º B BAC

2º PREMIO
Co Corazón en guerra
Cinco anos.Tan só tiña cinco anos.Os suaves dedos das súas fráxiles e
pequenas máns aferrábanse con forza ao meu brazo.O seu cabelo,escuro
e lixeiramente rizado,movíase ao compás do vento e mollábase
máis con cada gota de auga.O pequeno corpo que o contiña tremía
con repetidos espasmos baixo as escasas roupas,que non conseguían
reter o calor suficiente.
Alzou a mirada cara mín,deixando ver as manchiñas que lle salpicaban
todo o rostro,coma un ceo pragado de estrelas.Os seus grandes
ollos,dun marrón cálido,pousáronse nos meus.Transmitían a tristeza
máis grande que xamáis sentira,e dor,e temor,e HORROR.

E entón encontráronnos.
Unha man grande e áspera arrancou a súa do meu brazo.Sentíase
coma se te estiveran arrincando o corazón das entrañas.Oíanse sirenas,o
estrondo das bombas ao caer,disparos e,sobre todo,berros.Pero
todo formaba un segundo plano na miña cabeza.O
único berro que escoitaba,tenaz e ameazador,era o seu.
O seu corpo se retorcía entre os brazos daquel descoñecido,movíase
dun lado a outro,intentando liberarse das garras do seu peor inimigo.Pataleaba
todo o que podía,furioso,desprendendo toda a rabia
que levaba dentro.E choraba,choraba e berraba tan forte como lle
era posible.
Se o estaban levando.
Levantéime rápidamente da terra húmida,paréime durante uns poucos
segundos,e corrín,corrín tan rápido como as miñas débiles pernas
puideron soportar,berrando,liberando toda a dor que me desgarraba
por dentro,maldicindo ao mundo por ser tan cruel,e ao ser humano
pola súa inmensa estupidez.
Cheguei ata unha carreteira onde había un coche militar,e meu irmán
estaba dentro.Seguín correndo cara ó home que me estaba a arrebatar
o máis preciado da miña vida.Pero esta vez non berrei,senón que
rompín a chorar frente ó seu rostro,e enfrentéime ao meu peor demo.Enfrentéime
a el,enfrentéime á Guerra.
Por Jennifer Vázquez
1º B BAC

3º PREMIO
Historias da guerrilla
Foi mentres falabamos sobre a comuna, Ramírez tiña varias
ideas para mellorar a organización, notábaselle a enerxía da xuventude.
Entón escoitamos os disparos, supuxen que viñan do posto de
garda preto.
Collemos nosos fusiles, tiven que axudala a cargar o arma xa que cos
nervios costáballe moito. As nosas compañeiras chegaron pronto e
puidemos facer fogo de contención, pero despois duns minutos comezou
o tiroteo.
Foi un baño de violencia, todo ocorreu tan rapidamente que non era
consciente do que facía, soamente apuntaba á cabeza e apretaba o
gatillo. Perdín o número dos mortos.

Conseguín sobrevivir, a camarada Ramírez non correu a mesma sorte.
Seu corpo xacía no chan cunha máscara vermella de sangue,
aquela noite non foi capaz de durmir.
Foron menos de sete días cando volveron, pero xa non fomos capaces
de protexernos. Todo quedou destruído, os campesiños intentaron
defenderse como puideron a pesar das nosas advertencias, morreron
tratando de preservar o único que lles quedaba.
As guerrilleiras fomos levadas como prisioneiras de guerra, os militares
as violaron e torturaron para despois asasinalas. Eu estiven recluída
nunha habitación de dous metros cadrados ata que me chamaron,
e aquí estou contigo.
Despois chegou o comandante, ordenou ao pelotón de fusilamento
cargar as armas, compartín o derradeiro intercambio de miradas con
ela, non sabía quen era, os nosos destinos entrecruzáronse para rematar
subitamente.
Os últimos segundos antes de que abriran fogo, miña mente quedou
en branco… o tempo pareceu deterse… pero entón… bum!
Por Raymond Manuel Rivera
4º C ESO

Concurso de relato curto baseado nos cadros expostos na biblioteca
con motivo da celebración do “Día escolar da paz e
a non violencia”
I
Biblioteca IES MONTE DAS MOAS
Febreiro 2017
http://bibliomoas.blogspot.com.es/