Lindeiros Noviembre Decembro 2015

32 memorias dos nosos maiores
Lindeiros
Carmen
Vázquez
Insua
Veciña de Ames
Carmen repite a miúdo que
non lle falta de nada, non acabas
de saber si fala contigo ou se convence
de que é certo.
Os seu anos a vida non lle dou
moita tregua desde que con 4
anos a morte levouse en poucos
meses aos seus pais, primeiro
a nai vítima dun erro médico e
despois ao seu pai dun ataque ao
cerebro. A vida de Carmen sen
embargo non ensina o poder da
colaboración e, como ela di, o da
unidade. En estes tempos que se
fala tanto da unidade escoitar a
Carmen e lembrar que nos peores
momentos de este pais as aldeas
galegas funcionaban ao unísono.
Ela e os seus catro irmáns foron
acollidos por un tío e todo o
mundo colaborou para que non
lles faltara de nada, tanto foi así
que cando creceron o suficiente
volveron a casa onde naceran e
os veciños apartaban un tanto de
cada colleita para eles, un tanto
de cada muxido para eles, e do
pouco sempre se sacaba mais.
Foi a escola, como moitos, cruzando
os bosques e algunha vez
ten feito “a gata” e quedar xogando
aos pelouros, fala sabendo
que non estaba ben faltar ao colexio
pero que de cando en vez
os cativos teñen que ser así e un
descubre, ala no fondo, un punto
de picardía que quedou polo
camiño.
Carmen aprendeu que con traballo
e vontade se sae adiante, o
aprendeu a forza de sufrir o seu
e o dos outros. Un irmán seu saia
a traballar cada mañá de canteiro,
un bo día caeu pero non
dixo nada e aguantou o dor ata
que non puido máis; unha cadeira
rota non é boa cousa e estivo
moito tempo en cama, o tempo
o aproveitou para facerse mestre,
algo do que fala orgullosa
Carmen.
Como outras moitas persoas
que pasaron por estas páxinas
Carmen lembra os traballos no
campo como algo moi duro pero
moi bonito, os ollos se lle iluminan
cando conta o proceso da
malla e a oportunidade que daba
de estar todos xuntos traballando
pero tamén xogando.
Outra das cousas nas que Carmen
coincide con outros da súa
idade é no respeto que se tiña polos
vellos. Aos cativos se lles ensinaba
que a axudar aos anciáns
e si algún vello facía o xesto de
levantarse, para coller algo ou ir a
polas vacas, tiñan que adiantarse
e facelo eles para que puideran
seguir sentados.
Casou con 25 anos e con moito
traballo sacaron adiante a familia,
o seu home era carpinteiro é
saia cada mañá a traballar mentres
ela atendía as dúas vacas, as
fincas, os fillos... cóntache como
ia ao muíño cun saco na cabeza
e un fillo en cada brazo. A construción
primeiro e logo Feiraco
trouxeron novos traballos para o
seu marido, estas novas ocupacións
axudaron a rematar a casa
na que aínda vive e pola que sente
o amor que so se pode ter polas
cousas feitas por un mesmo.
Carmen, como outros, forma
parte dunha historia que non deberíamos
esquecer, unha historia
na que os problemas se resolven
entre todos e un neno nunca se
queda solo, páselle o que lle pase.
Agrón, 4 de novembro de 2015