Lindeiros Noviembre Decembro 2015

2
Colaboradores
en este nº
Andrés Gómez Tato
Iñaki Quenerapú
Fátima García Doval
Jorge del Oro
Xosé Marcial Díaz Manso
Editorial
Colaborar
Lindeiros
O tópico de “non me movas o marco “ é, en moitas ocasións, unha certeza. O frustrante movemento para conseguir unha
marea galega que rematou en dúas, polo menos ata o momento, non é máis que un exemplo do empeño que temos sempre
en ir por separado desde hai anos. Outro exemplo son os concursos de tapas, sen saír da bisbarra hainos en Vedra, Oroso,
Boqueixón, Ordes... pero so unha está apoiada pola Asociación de Hostalería que, curiosamente, e de Compostela e comarca;
non fai falta pensar moito para decatarse de que un movemento en conxunto conseguiría patrocinadores de xeito máis doado
porque se chegaría a moita mais xente; tamén daría a posibilidade de alargar os eventos de xeito que se faga unha final entre as
tapas gañadoras... pero non se trata de dar ideas se non de destacar que nunca se pensou en iso, que pese a ser unha asociación
comarcal está máis que centrada na capital.
Ante un discurso colaborativo como pode ser o do alcalde de Teo, que fala de compartir servizos e partir de aí consultar aos
veciños ante unha hipotética integración, é este último extremo o que copa os titulares da prensa e as críticas da oposición. Sen
entrar a valorar cal das posturas é a que ten razón o que resulta evidente e, unha vez máis, ese medo intrínseco a unión co do
lado; primeiro se critica e despois , si acaso, se pregunta como se quere facer cando o orden lóxico e o contrario.
Poderiamos pensar que forma parte do ser galego, como a convivencia coa morte ou a indefinición como resposta preventiva,
pero cando se fala coa xente maior un descubre que é algo motivado por un feito concreto. A guerra civil e a posguerra provocaron
unha perda de confianza no veciño que nunca se recuperou. Nas conversas con vellos encontrámonos sempre con que
botan de menos aqueles días da infancia nos que as labores do campo se facían en común, nos que as porta das casas permanecían
abertas e o veciño entraba a buscar a fouce sen ter que preguntar, un tempo no que a aldea era toda unha mesma familia
e , si acaso, a rivalidade era coa do lado pero nunca dentro dela.
Pero a realidade ensínanos tamén que aínda con colaboración, con unión, as veces teremos que facer máis. Un exemplo de
unión moi recente foi o dos gandeiros, non so se uniron se non que conseguiron que a sociedade na meirande parte estivera
da súa parte. Mantiveron a presión e mesmo apareceron líderes anónimos que foron máis alá que os propios sindicatos e sen
embargo, pese a todo o esforzo, un mes despois as cousas non cambiaron moito. Outro exemplo é o do Alvia, con todo tan
recente, cunha sociedade e uns familiares moi unidos, cun exemplo tan claro de colaboración como foi a daquela noite e sen
embargo a instrución péchase sen chegar ao fondo, ábrense novas liñas con problemas moi semellantes e todo sigue igual. A
conclusión e clara, si cando a poboación únese e colabora hai cousas que non se conseguen cambiar, que pasará cando non se
fai?.
Creo que non queda moito máis tempo, nunca estivemos nun momento tan propicio para os cambios pero o mesmo tempo con
tantos exemplos de que hai unha clase dirixente que non quere cambiar. Máis alá de que unhas eleccións poidan cambiar aos
dirixentes, algo necesario, é preciso que a sociedade recupere ese espírito de aldea, de traballo en común que moitos vellos aínda
lembran, hai moitas cousas que se poden facer e que si se fan obrigarán aos políticos a cambiar. Non se trata so de reclamar,
que tamén, se non de facer, cada un no que poda e non que mellor se defenda, porque os resultados vense moito antes do que
pensamos pero como dixo o poeta todo camiño comeza cun primeiro paso.
Manel Pardo
Atopa Lindeiros en: Ames, Arzúa, Boqueixón, Brión, Frades, Negreira, O Pino, Ordes, Oroso
Padrón, Rois, Santa Comba, Santiago, Teo, Tordoia, Touro, Trazo, Vedra