O15. A cidadanía toma a palabra

More documents

Recommendations

Info

6 Editorial Editorial 15001, 15002, 15003, 15004, 15005, 15006, 15007, 15008, O xornal do ano do cambio O 15 15009, 15010, 15011, 15170, 15190, 15191, 15192. Palabras e feitos para unha Coruña distinta 'O 15' é un periódico puntual, unha Marea de papel que xorde desde o Atlántico nun momento histórico no que na Coruña se respira unha inédita, e urxente, ilusión de cambio que precisa expresarse con liberdade. Os poderes tradicionais da cidade queren silenciar a unha cidadanía que xa comezou outra época. 'O 15', o xornal do ano do cambio, é o pesadelo contra esa censura. A Marea non ten cancelas. No principio estaba a crise económica, ese crack de 2008 que no canto de pagar os seus culpables foi parar, outra vez, ao lombo da maioría social. Creceron o desemprego, a precariedade, a pobreza e a emigración mentres os gobernantes se axeonllaban ante os poderes económicos, alleos aos intereses de quen máis sufría. Este cóctel, ao que se lle foi sumando a evidencia das fondas raíces da corrupción, o combustible co que funciona o sistema político que padecemos, supoñía a conversión do que algunha vez quixo ser un estado social nunha estafa, significaba o secuestro da democracia. A cidadanía comezou a rebelarse, pacificamente pero indignada, e a reivindicar o que lle pertence, os seus dereitos. E pensou que toda esa forza podía ir un pouco máis alá. E acceder ás institucións. Para devolverllas á xente. Na Coruña, o réxime extractivo dunha elite leva anos en funcionamento. Foi esta unha cidade de banqueiros e construtores que fixeron e desfixeron a vontade coa colaboración dalgúns políticos ou editores. E así segue a ser, en boa medida, ao tempo que bate tristes marcas de paro e miseria. Con amplas capas da poboación, en especial as mulleres e a xente moza, mirando cara un futuro negro. Pero sen resignarse. Exemplos de dignidade hainos abondo, e as coruñesas e os coruñeses non podían nin querían quedar fóra do ciclo de ruptura democrática que está en marcha. E comezaron a traballar. Primeiro había que marcarse uns obxectivos, uns principios. E sobre eles crear un espazo de confluencia e unidade liderado pola cidadanía que se fixese cargo dun desexo común: gañar as eleccións municipais e recuperar María Pita para o 99% da sociedade. Fixéronse chamar Marea Atlántica. Despegaron cun Manifesto no que falaban dunha Coruña sen desafiuzamentos, sen especulación, sen exclusións, pensada para as persoas, á medida dos e das de abaixo. Iniciaron meses de traballo, ante a incomodidade dos dominantes, que equivocadamente anunciaban que a nada chegaría todo aquilo. Agora, nos seus peores pesadelos aparece a Marea Atlántica, unha candidatura cidadá na que persoas sen adscrición partidaria e organizacións políticas (Podemos, Anova, Esquerda Unida, Compromiso por Galicia, Equo, Partido Humanista e Espazo Ecosocialista) uniron forzas para chegar ao goberno e cambiar as políticas fracasadas do PP, das súas marcas brancas, do 1%. Teñen un programa para facelo. E queren que se coñeza. O 15 é esa ferramenta. Tela nas túas mans. Aquí podes ler case todo o que é a Marea Atlántica, e por suposto as súas propostas e o seu programa. Un periódico puntual para un momento histórico de esperanza. Os poderes da cidade queren silenciar esa ameaza que para eles supón a Marea. Por iso, pouco deixarán que se fale neses espazos que controlan das nosas ideas, do proxecto dunha Coruña distinta. Contra esa censura, a base de voluntarismo, ilusión e financiamento cidadán, sen entidades bancarias nin caixas B por detrás, naceu O 15, o xornal do ano do cambio. Para contarche o que algúns non queren contarche. Para demostrar que podemos xestionar o público mellor ca eles, dun xeito máis honesto e máis participativo. Que non debemos resignarnos. Que temos capacidade. Que desde o sentidiño podemos mudar de raíz A Coruña. E abrir un tempo novo, ilusionante, sen barreiras. Porque non se lle poden poñer cancelas á cidadanía. Nin á Marea. Viñeta Martín Romero Portas xiratorias O xornal do ano do cambio oquince.gal #O15 Edita Marea Atlántica mareatlantica.org Contacto aiven@oquince.gal Twitter: @coruna15 Facebook: O 15 Consello redacción Alejandro Martín Alejandro Pazos A. D. Petouto Raúl Xordo Elisa Ginzo Fotografía Sandra G. Rey Antía G. Sendón Amador Lorenzo Ilustracións / Deseño MAT-LAB
oquince.gal A Coruña · Primavera de 2015 7 Opinión Natalia Balseiro Xestora cultural Mentres tanto Estíbaliz Espinosa Poeta Isto non hai quen o pare Pablo Gallego Picard Arquitecto Manifesto por unha idea de cidade Eu non sei o que quero, nunca o souben. Pero se o corpo vibra é que algo importante acontece. Nos últimos anos soñei con marchar lonxe, mais son de aquí e unha panda de bárbaros non van facer que marche. Despois de tanto soñar, comezaron a pasar cousas. Seguín moi de cerca o 15M con todas as súas implicacións. Foi unha auténtica revolución. Seguín a Ada Colau. Máis tarde souben que na Coruña se estaba a activar a Marea. E seguina tamén. Sorprendeume gratamente, vin os avances, a seriedade do traballo, a comunicación e a visibilidade, as posibilidades de participación, a apertura á crítica e as persoas implicadas. Os corpos estaban a disposición dos corpos, do proceso, a disposición da cidade, sen contemplacións nin personalismos. O corpo vibra, algo está a pasar. Pasou o tempo. Non podía asistir ás reunións; a conciliación é unha burla. Seguín o proceso a distancia. Un día convidáronme a unha xuntanza da Marea da Cultura. Alí vin persoas transformadas en cidadáns activos, nomeando as cousas, as necesidades, as dúbidas, as ideas, soñando xuntos unha cidade posible. Vin o que soñara, cheirei os corpos… outra vez vibrando. Estaba pasando algo. Ese día deixei de soñar e decateime que de súpeto chegastes vós, amigas e amigos, coñecidos, anónimos, cidadáns da Coruña, implicadas, comprometidas, currantes, valentes, mulleres e homes sen medo. Sabias, responsables, formadas e con experiencias diversas na xestión pública, na xestión privada e na autoxestión. Persoas con ética, afectadas pola vida igual ca min. Unha familia reunida á mesa con aspiracións de cambiar o rumbo, disposta a poñer as persoas no centro da acción política, deixando espazos para vivir, traballar, crear espazos para educar en igualdade, xerar contextos para que a cidade sexa un lugar para a vida das veciñas e os veciños da Coruña. Os corpos estaban a disposición dos corpos, do proceso, a disposición da cidade, sen contemplacións nin personalismos. Eu xa sei que corremos un risco, que sodes persoas sen experiencia na Administración, xente nova, sen experiencia política, que vides de lugares ben diferentes e que a moitos non vos coñezo, pero tamén sei que os que están non pensan na xente da cidade senón nos visitantes, nas empresas de Madrid, en construír dende arriba. Houbo moitos anos de especulación, de intereses que sobrevoaban as decisións de carácter local. Agora, amigas, soño con que sexades honestas e miredes polo ben común, sacrificando sempre aos que máis teñen e non aos que nada teñen que perder. A miña intuición e o meu corazón dinme que vos escoite, que vos apoie, que forme parte de vós, que poña o corpo en acción aínda que sexa dende a distancia. Dime que non podemos saber se se pode ou non ata que non probemos, non arrisquemos, non tomemos partido. Sedíame eu na illa de San... Antón, e cercáronmi as ondas. Que grandes son! Pero non estaba soa, estabas ti, vós, nós. Sedíamos nós. E fomos ficando sós. O mar, o barco e máis nós. E chegou a Marea. Este recanto do mundo no que nos tocou vivir é fin ou principio, segundo como interpretemos o mar. A nosa cidade, A Coruña, pode ter vocación xeolóxica de illa, pero non de illarse, e na Marea sóubose un desexo común: acabar con certos xeitos de facer —de desfacer— as cousas; e de aí sabemos que hai marea, como sabemos que hai uns frescos do pintor Urbano Lugrís, na rúa Olmos 25... unha cripta verde cunha banda no teito: «Hic habitat felicitas». Aquí habita a felicidade. Ai,si! Como facemos, Urbano? Onde hai que asinar? Como se abre paso o que ten que ser para que así sexa? Isto párese entre todas. Por iso non hai quen o pare. A natureza é preguiceira. Fará o que ten que facer da maneira máis económica que saiba. Sen dispendio. Sen gasto de enerxía. A matriz hexagonal dunha colmea é a forma máis eficiente de lograr resistencia sen peso. O líquido elástico dunha pompa de xabrón permite sempre que a tensión superficial se redistribúa. A forma máis económica. A máis transparente. A máis simple. Queremos artellar este ecosistema que é a vila na que habitamos igual que se artella a natureza: facendo o que ten que facer da maneira máis económica e eficiente posible. Sabemos que moitos concellos, como as torradas, caen sempre polo lado polo que se untan. Non é lei de Murphy: é lei da física. Unha organización humana esixe mecanismos de convivencia máis complexos ca unha pompa de xabrón. O mecanismo das mareas, da lúa, do devalo e a preamar, tamén é complexo. E aquí sopra vento de compoñente atlántica con forza 3 a 4, hai maruxíafortemaruxía, xente que quere abrirse a máis xente, incontables gota-a-gotas que fan Marea. E isto é o pico de iceberg dunha impoñente forza submariña que traballa ata as tantas, queima as cellas, deseña, dálle á neurona, renderiza, organiza, emociónase, argalla, retella, artella... que é unha arte. E hoxe podemos dicir non só que hai Marea, que habela haina: tamén que haberá. Haberá mareas e mareas. Mareas barriais, mareas humanas, mareas vivas e mareas que pasan Marolas. Mareas Pitas. Mareas que chegan para quedaren. Ou que dan paso a outras mareas. Confiamos nesta proposta nacida da cidade porque ten a marusía e o sabor de ir quedar, de inundar cun proxecto que non se pareza ao que xa hai pero que a todos nos soe, se cadra porque unha vez saímos do mar e levamos aínda o sal no corpo, nas bágoas, no suor, no líquido amniótico: é o proxecto do colectivo, dos nós comúns, de refacer e repensar a participación a un nivel tan básico como o municipal. Sabemos o que pasa cando non participamos: e non podemos perder o rumbo. Non podemos permitirnos tal luxo, non debemos permitirlles o luxo. A Marea é o arquipélago e é a constelación: unha chea de vontades a debuxar camiños, estratexias, denuncias. Solucións. Isto párese entre todas. Por iso non hai quen o pare. A cidade é aquel lugar onde se produce unha expresión indiscutible do público. Esta obviedade, implícita na propia definición de público/a (común dun pobo ou dunha cidade), convértese nun feito revelador cando lembramos a imposibilidade de que exista a combinación contraria: a cidade non pública. É dicir, se non hai espazo público non hai cidade. O que realmente permanece na cidade é o baleiro, ou polo menos así debería ser, o construído acompaña. Este feito, evidente tamén para calquera aldea ou vila, ten non obstante na cidade a diferenza fundamental dunha escala maior, que produce a correspondente concatenación sucesiva dos seus espazos. Esta proeza dá lugar a un feito propio e único da urbe: a creación dun ambiente propio, irrepetible e intransferible. O ambiente non so é ese espazo, senón a mestura complexa dos usos e costumes que a xeografía, o aire, as vistas e a interacción social completan. Se o espazo público non se usa este non existe, o seu sustento principal é o cidadán. O cidadán fai a cidade ao usala, pero tamén na lembranza. Esta atmosfera particular debe facerse sempre respectando os tempos da memoria, cousa distinta á historia, nin esta nin as fotos en branco e negro serven. Cando se recorre a elas, algo falla. Este ambiente recoñecible en todas e cada unha das grandes urbes dá sempre lugar a unha idea de cidade. Se hai unha idea de cidade non se necesita de ningunha normativa específica para definir que se é, ou se quere ser, xa que todo o mundo a comparte. Non hai nada máis expresivo do carácter público que ese sentimento xeral de saber a onde se vai. Para saber que se quere ser primeiro hai que saber que se é, e se non se pode polo menos saber que se era. Se hai unha idea de cidade non se necesita de ningunha normativa específica para definir que se é, ou se quere ser, xa que todo o mundo a comparte. Non hai nada máis expresivo do carácter público que ese sentimento xeral de saber a onde se vai. Non estaría de menos entender que a Cidade é ese lugar onde o cidadán desenvolve unha idea do público que (con sorte) avanza dunh xeito diferente ao resto, velaí a súa tremenda virtude e riqueza! Na Coruña o espazo público desparece, ou privatízase. Na Coruña a memoria construída recalifícase, e isto é a súa morte. Na Coruña o espazo baleiro non alcanza a todos, tápanse as vistas e o resto é dos coches, séguense a facer autoestradas en vez de rúas. Na Coruña non hai suficiente escala, o ambiente tamén son os seus veciños do leste e do sul. A Coruña debe ser vista mais dende fóra, non hai nada mais democrático que poder achergarse andando. En definitiva, teño a sensación que na Coruña non hai unha idea de cidade común, cada quen ten a que lle convén, esta cidade non lembra por igual, non é de seu.
Page 1 and 2: A Coruña Primvavera 2015 Edición
Page 3 and 4: oquince.gal A Coruña · Primavera
Page 5: oquince.gal A Coruña que SI querem
Page 31 and 32: oquince.gal 31 NECROLÓXICA así re

O15. A cidadanía toma a palabra

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?