O15. A cidadanía toma a palabra

More documents

Recommendations

Info

4 A Coruña que NON queremos Dúas malas noticias sacudiron en días consecutivos a cidade da Coruña en maio de 2011. Primeiro, unha derrota en Riazor na última xornada enviaba ao Dépor a Segunda División, categoría que non pisara nos vinte anos anteriores. Ocorreu en sábado. En domingo, as desgrazas continuaron —aínda que neste caso o punto de partida era xa bastante malo— e o PP que lideraba Carlos Negreira gañaba as eleccións municipais ao tempo que un amplo grupo de persoas seguían acampadas no Obelisco en sinal de protesta contra as políticas dirixidas polas elites económicas. Seguramente, malia a non presentarse, elas foron as triunfadoras daquela fin de semana. Cambiaba co 15M a percepción política por completo e comezaba outro ciclo, no que curiosamente o PP lograba máis poder que nunca pero a decadencia do modelo político do estado español —dentro dunha crise global— convertíase no epicentro do debate. O mandato de Negreira non fuxiu deste escenario. Mesmo lle foi fiel na súa peor versión. ∑ Negreira mantivo a alianza de lustros do goberno local da Coruña co 1% máis poderoso da cidade. Catro anos de dispendio e escándalos O mandato de Carlos Negreira e o PP á fronte do Concello da Coruña vén marcado polos picos máis altos de desemprego e pobreza da cidade nos últimos tempos, por casos de corrupción como Pokémon ou Zeta, por obras de alto custo sen contar coa cidadanía e pola inacción de María Pita á hora de xestionar a emerxencia social. Texto Alejandro Pazos · Ilustración Oskinha.es Establecendo de entrada unha alianza clara con ese 1% que levaba décadas dominando a cidade en beneficio propio —co aval das siglas do PSOE e mesmo outras— o PP estreaba mando no pazo de María Pita con grandes promesas e boas palabras. O primeiro que fixeron ao chegar ao despacho foi tiralas ao lixo. E comezou así un mandato no que a política local amosou escaso peso e nula independencia para, dentro das súas posibilidades, facerse cun oco propio no sentir popular. E nas súas necesidades. Alcanzou cifras de triste récord o desemprego —na actualidade por riba das 22.000 persoas—, a desigualdade, os índices de pobreza —47.000 persoas en risco de exclusión social—, a precariedade laboral, a pobreza enerxética ou os desafiuzamentos —máis de dous ao día— nunha urbe con 19.000 pisos baleiros na que nos últimos lustros foron especialmente visibles a burbulla inmobiliaria e os excesos da banca. A crise económica golpeou A Coruña con forza durante todo o mandato de Carlos Negreira, que mirou para outro lado, chegando incluso a non solicitar da UE fondos para combater o desemprego feminino —que supera o 50%— ou deixando sen executar millóns de euros en promoción do traballo ou políticas sociais. Tampouco se lle viu nunca apoiando as mobilizacións contra a perda de servizos públicos. Si actuou contundentemente para enviar persoal do Concello a botar xente das súas casas, o que non sempre lle saíu ben. Porque a cidadanía ía por un camiño. O seu goberno local, por outro. Problemáticas eternas da cidade seguiron aí, sen que o Concello fixese nada para satisfacer vellas demandas, como a fin dos asentamentos precarios, que nunca foi prioridade para Negreira. Tampouco o medio ambiente nin a mobilidade. Os puntos de vertedura á Ría do Burgo, cuxa contaminación escandalizou a unha delegación do Parlamento Europeo, non se tocaron. A participación popular non existe. Ao contrario, intentouse silenciar á cidadanía máis activa creando tecido social subvencionado con cartos públicos, as coñecidas como “asociacións de veciños e comerciantes” afíns ao goberno local que xurdiron pola cidade para contrarrestar o asociacionismo tradicional e independente. Nas rúas seguiron as denominacións franquistas. Diñeiro de todos usouse para torturar animais. Alimentouse a instalación de grandes centros comerciais ás portas da cidade mentres se afunde o pequeno comercio. A aposta de Negreira non foi polas políticas sociais, pola creación de riqueza, polo reparto xusto ou polos coidados daqueles máis prexudicados pola crise económica. Polo contrario, grandes e moi caras obras de máis que dubidosa rendibilidade, un escaparate para foráneos de paso e eventos caros e elitistas foron as súas prioridades, completamente alleas aos tempos que se estaban a vivir. Soterrar vinte millóns de euros nas obras da Mariña-Parrote converteuse na acción de goberno estelar malia ás protestas e á evidencia —alén de que ninguén estea en contra de facer a cidade máis cómoda e mesmo agradable— de que os problemas dos coruñeses e das coruñesas eran outros. Que tampouco se resolven con anuncios electoralistas de última hora no máis puro estilo da vella política. A superada. A que aparece nas enquisas entre os primeiros postos das preocupacións da xente. ∑ Durante o mandato do PP en María Pita alcanzáronse as máis altas cotas de desemprego, desafiuzamentos ou pobreza. ∑ Máis da metade do Goberno está a ser investigado pola Pokémon, co tenente de alcalde imputado e grandes sospeitas sobre o rexedor A Coruña deu razóns para esa desconfianza durante o mandato de Negreira, que sen dúbida será lembrado como o dos escándalos de corrupción, que alcanzaron un volume case inédito, só comparable ao que provocou o adeus de Francisco Vázquez. Pero nesa norma o PP local tampouco se afastou unha coma da norma do seu partido por todo o territorio estatal. Na era da Gürtel e de Bárcenas, o Partido Popular da Coruña puxo da súa parte a operación Zeta —que chega ata as súas altas esferas na cidade, moi preto de Negreira— e, sobre todo, a Pokémon —e a súa derivada, a Pikachu—, que inzou de imputacións o equipo do aínda rexedor. O seu home forte, o tenente de alcalde Julio Flores, sacrificado na limpeza, non volverá presentarse. Leva meses no cargo malia a estar imputado. Un auto da xuíza Pilar de Lara confirma que máis da metade da Xunta de Goberno Local está a ser investigada por unha trama de presunta prevaricación. A opacidade e a corrupción como forma de goberno. Implicado ata Negreira. Un mandato de sombras.
oquince.gal A Coruña que SI queremos 5 A hora da cidadanía Centos de persoas impulsan co seu traballo e a súa ilusión a Marea Atlántica Texto A.D. Petouto Manuel Rivas Escritor e xornalista independente Belén Fernández Docente na área de Socioloxía e Ciencia Política da UDC José García Buitrón Médico do CHUAC xubilado Sabela Pérez Profesora xubilada Nicanor Acosta Activista Vanessa Rivas Actriz √ O nacemento da Marea Atlántica adiantou o tempo nos reloxos da cidade. A de 2015 vai ser unha primavera histórica no concello da Coruña ∆ √ Un proxecto político innovador que recolle os mellores valores que posúe a cidade: apertura, xustiza social, democracia, participación, pensamento crítico, ilusión e orgullo atlántico ∆ √ Talvez non chegue con ter unha cidade bonita. Porque o importante é recuperar o pulso da creación cultural, industrial e de coñecemento. Para nós e para os que veñen ∆ √ Agora é o momento preciso para consolidar a nosa determinación, a nosa forza. Aquí estamos... na casa do amo! ∆ √ Son tempos de unidade e de confluencia de todos os que queremos unha Galicia libre e soberana ∆ √ Apoio esta inciativa pola a confianza cega que tiña e sigo a ter na idea orixinal, nos principios e nas persoas coas que naceu este proceso. Vivín o proceso cunha carga importante de valentía ∆ Corre o tempo e toma forma aquel desexo común ao que hai case dez meses poñían rostro os 99 primeiros asinantes dun manifesto, o da Marea, que anticipaba xa as liñas que hoxe sosteñen o proxecto que quere recuperar María Pita para o 99% a partir das eleccións do 24 de maio. O debuxo desas liñas conforma unha Coruña ben distinta da que tenta vender quen a goberna só para os seus, unha cidade á medida das persoas, ao servizo das persoas, e feita con todo o bo que as persoas saben achegar. “A cidadanía ten moito que aportar e precisa un espazo para poder falar, expresarse, opinar e ser escoitada”, sintetiza a actriz Vanessa Rivas, unha das asinantes iniciais daquel documento que marcou o inicio desa marea que hoxe pon rumbo a María Pita impulsada polo traballo e as propostas de centos de persoas, unhas sen carnet de partido e outras de Anova, Podemos, Esquerda Unida, Equo, Compromiso por Galicia e Espazo Ecosocialista. Ese espazo de unidade, máis alá das siglas, é un dos sinais de identidade da Marea Atlántica, que traballa xa nos mecanismos e ferramentas cos que dotar ás coruñesas e aos coruñeses de voz e voto, máis alá da cita electoral, nas decisións que configurarán a cidade. “Era o momento oportuno porque a xente quere implicarse e participar, pero non encontra o xeito porque as estruturas dos partidos están moi anquilosadas e burocratizadas”, expresa o docente Jurjo Torres, catedrático de Didáctica e Organización Escolar da UDC e tamén asinante inicial, quen, como o restos das persoas que arrouparon desde o primeiro momento a plataforma, viu que era necesario “abrir outros cauces para que entrase xente que non entraba nas canles das organizacións políticas”. “A Marea”, completa Sabela Pérez, profesora xubilada con moito percorrido en favor dos dereitos sociais, “representa para min a construción política colectiva dun Nós, que se veu forxando nas loitas sociais desta cidade, en cada espazo cultural liberado”. Da mesma idea é Nicanor Acosta, asinante, traballador incansable polos dereitos sociais e número 19 da lista de confluencia para as municipais. “A Marea facía falta porque é necesaria a confluencia da cidadanía para botar fóra aos usurpadores do poder. Se vimos dicindo dende hai catro anos que non nos representan, temos que exercer a nosa soberanía os cidadáns directamente, sen intermediarios”, engade. Esa soberanía, garanten desde a iniciativa cidadá, ha servir para combater as desigualdades e a exclusión e facer desta unha Coruña máis xusta, libre de desafiuzamentos, de corrupción e de especulación en favor duns poucos. Sen recortes nos servizos públicos básicos, e sen sometemento aos ditados dun poder económico que non mira polos que están abaixo. Unha Coruña libre tamén para opinar, para a convivencia e para a realización individual e colectiva. Para a acción social. "A principal identidade da Coruña é a cultura democrática, o sentido cívico, a raíz libertaria e a loita pola igualdade. Esa é a nosa verdadeira tradición, a cerna do coruñesismo. Temos que liberar a nosa cidade das redes do conformismo, os poderes escuros e a corrupción", resume o escritor e periodista Manuel Rivas, outra das caras do proceso cívico desde a súa concepción. Pasados máis de nove meses, hoxe reflexiona: “Hai pouco estabamos na desunión, no desafiuzamento moral e material, e na desesperanza. En que estamos agora na Coruña? Nun proceso de unión, nun proxecto de xustiza social e nun rescate da esperanza“. TEMPOS NOVOS, NOVAS CARAS A Marea é tamén, segundo a describe a profesora na facultade de Socioloxía da UDC Belén Fernández, un proxecto político “innovador” e como tal mira cara a diante, aínda que sen perder de vista os valores e o legado do 15M, tal como salientan Nicanor Acosta e outros participantes. “Tempos novos son proxectos e persoas valentes e sen ataduras e con pasados limpos. A nosa cidade meréceo e necesítao para apuntar ao futuro, concorda o doutor José García Buitrón, ata 2013 responsable da oficina de coordinación de trasplantes do CHUAC, unha idea coa que coincide Jurjo Torres: “A Marea foi un éxito e está a ser un éxito porque permitiu que aparecesen no escenario novas persoas e iso é absolutamente novidoso, revolucionario e necesario”. Caras novas, moitas, aínda que non acabadas de chegar, xa que a xente que lle deu pulo á Marea procede en moitos casos dos movementos sociais e leva moitos anos de mobilización e organización dende abaixo. Unha experiencia que aspiran a poñer agora ao servizo da cidade e das persoas que a habitan desde o Concello. → Máis información: www.mareatlantica.org/manifesto
Page 1 and 2: A Coruña Primvavera 2015 Edición
Page 3: oquince.gal A Coruña · Primavera
Page 7 and 8: oquince.gal A Coruña · Primavera
Page 31 and 32: oquince.gal 31 NECROLÓXICA así re

O15. A cidadanía toma a palabra

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?